....................................................
έγραψε ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Η μέθοδος του αίματος
έγραψε ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Δεν πάνε αιώνες, σε πολιτικό χρόνο
μάλιστα είμαστε μιαν ανάσα μακριά από τότε που οι πολιτικοί κρατούμενοι
δεν μπορούσαν να διαβάσουν βιβλίο, όχι βέβαια να γράψουν. Στη δικτατορία
γίνονταν αυτά, πολλοί βλαστοί της οποίας διέπρεψαν έπειτα σαν στελέχη
του κράτους ή του κομματικού παρασκηνίου. Αλλά και πιο πριν, στα χρόνια
της ανάπηρης δημοκρατίας, με άλλους βλαστούς τότε, του μαυραγοριτισμού
και του δωσιλογισμού, να δρέπουν πλούσιους τους καρπούς της ατιμίας
τους. Για να μπορέσουν οι δικοί σου να σου στείλουν στην Αίγινα ή τη
Λευκάδα όπου «παραθέριζες» κάποιο γερό βιβλίο, ας πούμε του
«μπολσεβίκου» Ντοστογιέφσκι (όλα τα εις -φσκι, -ιτς και -οφ ήταν τότε
μπολσεβικισμού σημαντικά), έπρεπε να του βγάλουν το εξώφυλλο και να του
φορέσουν καινούριο, λ.χ. «Η μελισσοκομία εν Ελλάδι»· μαζί μ’ ένα αθώο
δεκαεξασέλιδο στην αρχή, καμουφλάζ. Οσο για γράψιμο, πού μολύβι και πού
χαρτί· ένα λογοκριμένο δελτάριο για χαιρετίσματα και ό,τι κρυπτογραφικό
προλάβαινες.
Αργά ή γρήγορα, αργά μάλλον, οι δημοκρατίες βρίσκουν το δρόμο τους και κάπως ανοίγονται. Και πολύ σωστά, κι ύστερα από αγώνες, αναγνωρίζουν δικαιώματα που λίγο πριν φαίνονταν αδιανόητα. Οπως κάποια δικαιώματα των φυλακισμένων – όχι όλων, μη γελιόμαστε. Ετσι, τώρα, όσοι λένε πως είναι «πολιτικοί κρατούμενοι» και πως «φυλακίστηκαν για τις ιδέες τους», μπορούν όχι μόνο να γράψουν «απομνημονεύματα», αλλά και να τα εκδώσουν. Οπως ο κ. Δ. Κουφοντίνας. Που ακριβώς σαν την οργάνωση της οποίας ετύγχανε φονικός βραχίων, καπηλεύεται το Πολυτεχνείο και στο εξώφυλλο ακόμα του βιβλίου του. Και μαζί την Αντίσταση. Θα ’ναι κι αυτός, υποθέτω, της άποψης ότι ζούμε σήμερα μια δεύτερη Κατοχή· άποψη που προσβάλλει όσους σκοτώθηκαν το ’40 κι όσους άντεξαν.
Λέω «υποθέτω», γιατί το βιβλίο του δεν θα το διαβάσω. Οχι από σνομπισμό, αλλεργία ή βαρεμάρα. Αλλά επειδή και οι δικές του σελίδες, όπως και οι σελίδες των προκηρύξεων, χρωστούν τη σημασία τους στο αίμα, όχι στο μελάνι. Στο φόνο, κι όχι στον πόνο που τάχα τούς είχε πιάσει για τον «πόνο των άλλων», του λαού, κι είπαν να δώσουν ένα χεράκι βοηθείας με τα σαρανταπεντάρια και τις ρουκέτες τους. Ρουκέτα στο Σύνταγμα... Με πιθανότατες, σχεδόν βέβαιες, τις «παράπλευρες απώλειες». Ε, 22 χρόνια μετά, λέμε ένα «λάθος, το μόνο λάθος», και πάμε παρακάτω· τις Ερινύες, αν δεν τις κουβαλάς μέσα σου, δεν θα σου τις φυτέψει κανείς.
Δεν «φυλακίστηκε για τις ιδέες του» ο κ. Κουφοντίνας και οι άλλοι της «17Ν». Για τη μέθοδο που διάλεξαν για να «υλοποιήσουν» τα φαντάσματα της σκέψης τους φυλακίστηκαν. Για τη μέθοδο του πιστολιού και της βόμβας. Ομηροι του ιδεασμού τους ότι το «φωνή λαού, οργή Θεού» ειπώθηκε γι’ αυτούς, έσπευσαν να πουν «εμείς είμαστε ο λαός, εμείς και ο Θεός» – άρα σκοτώνουμε. Αλλά σαν τι λογής ιδέα είναι, τέλος πάντων, το «σκοτώνω κόσμο για ν’ αλλάξω τον κόσμο»;
Αργά ή γρήγορα, αργά μάλλον, οι δημοκρατίες βρίσκουν το δρόμο τους και κάπως ανοίγονται. Και πολύ σωστά, κι ύστερα από αγώνες, αναγνωρίζουν δικαιώματα που λίγο πριν φαίνονταν αδιανόητα. Οπως κάποια δικαιώματα των φυλακισμένων – όχι όλων, μη γελιόμαστε. Ετσι, τώρα, όσοι λένε πως είναι «πολιτικοί κρατούμενοι» και πως «φυλακίστηκαν για τις ιδέες τους», μπορούν όχι μόνο να γράψουν «απομνημονεύματα», αλλά και να τα εκδώσουν. Οπως ο κ. Δ. Κουφοντίνας. Που ακριβώς σαν την οργάνωση της οποίας ετύγχανε φονικός βραχίων, καπηλεύεται το Πολυτεχνείο και στο εξώφυλλο ακόμα του βιβλίου του. Και μαζί την Αντίσταση. Θα ’ναι κι αυτός, υποθέτω, της άποψης ότι ζούμε σήμερα μια δεύτερη Κατοχή· άποψη που προσβάλλει όσους σκοτώθηκαν το ’40 κι όσους άντεξαν.
Λέω «υποθέτω», γιατί το βιβλίο του δεν θα το διαβάσω. Οχι από σνομπισμό, αλλεργία ή βαρεμάρα. Αλλά επειδή και οι δικές του σελίδες, όπως και οι σελίδες των προκηρύξεων, χρωστούν τη σημασία τους στο αίμα, όχι στο μελάνι. Στο φόνο, κι όχι στον πόνο που τάχα τούς είχε πιάσει για τον «πόνο των άλλων», του λαού, κι είπαν να δώσουν ένα χεράκι βοηθείας με τα σαρανταπεντάρια και τις ρουκέτες τους. Ρουκέτα στο Σύνταγμα... Με πιθανότατες, σχεδόν βέβαιες, τις «παράπλευρες απώλειες». Ε, 22 χρόνια μετά, λέμε ένα «λάθος, το μόνο λάθος», και πάμε παρακάτω· τις Ερινύες, αν δεν τις κουβαλάς μέσα σου, δεν θα σου τις φυτέψει κανείς.
Δεν «φυλακίστηκε για τις ιδέες του» ο κ. Κουφοντίνας και οι άλλοι της «17Ν». Για τη μέθοδο που διάλεξαν για να «υλοποιήσουν» τα φαντάσματα της σκέψης τους φυλακίστηκαν. Για τη μέθοδο του πιστολιού και της βόμβας. Ομηροι του ιδεασμού τους ότι το «φωνή λαού, οργή Θεού» ειπώθηκε γι’ αυτούς, έσπευσαν να πουν «εμείς είμαστε ο λαός, εμείς και ο Θεός» – άρα σκοτώνουμε. Αλλά σαν τι λογής ιδέα είναι, τέλος πάντων, το «σκοτώνω κόσμο για ν’ αλλάξω τον κόσμο»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου