Πάει και το Μουντομπάσκετ, μας τέλειωσε κι αυτό...Πολύ νωρίς μάλιστα. Τόσο νωρίς όσο νωρίς τέλειωσε ο Κεντέρης και η Θάνου το 2004 στην Αθήνα, η άρση βαρών το 2008 στο Πεκίνο, οι ελληνικές ομάδες ποδοσφαίρου στους ετήσιους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τόσο νωρίς όσο κι ο "φτερωτός γιατρός" Παπαγεωργόπουλος ( ναι, ναι ο δήμαρχος της Θεσ/νίκης), κατοστάρης στο Μόναχο το 1972, ο Χρ. Παπανικολάου (επικοντιστής, αυτός) το 1968 στο Μεξικό, για τους μεγαλύτερους που έζησαν τις αθλητικές "εκστρατείες" της δικτατορίας.
Η αλήθεια είναι ότι το μπάσκετ είχε γλυτώσει από πρόωρες αποτυχίες, είχε γλυτώσει μάλιστα κι από "σκιές" που σκοτείνιαζαν, λίγο ή πολύ, τα άλλα αθλήματα. Παρ' ότι κάτι σποραδικά κρούσματα ντόπινγκ και εδώ είχαν εντοπιστεί κατά καιρούς. Η γενική εικόνα, πάντως, που έχουμε για το χώρο του μπάσκετ είναι μάλλον απαλλαγμένη από "βάρη" που κουβαλάνε άλλα αθλήματα. Άλλο, βέβαια, αν η άποψη του "Είμαι στα χάη μου..." είναι ότι πρωταθλητισμός χωρίς φαρμακευτικά και παρα-φαρμακευτικά αναβολικά δεν γίνεται.
Για τα πρώτα δεν χρειάζεται ιδιαίτερη κουβέντα, όλοι ξέρουμε τι και ποια εννοούμε. Να σταθούμε όμως στα δεύτερα γιατί νομίζουμε ότι αυτά ακριβώς είναι που ταλανίζουν το χώρο του αθλητισμού. Αντιγράφουμε από την αθλητική σελίδα της "Κυριακάτικης Αυγής" (5/9/2010): "...Στο κάτω-κάτω, τόσο πολύ "καιγόμαστε" για ένα ακόμα μετάλλιο; Αυτή η εθνική ομάδα έχει πάρει τα τελευταία χρόνια ένα αργυρό στο προηγούμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ένα χρυσό κι ένα χάλκινο στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, για να μην αναφερθούμε στους παίκτες του Παναθηναϊκού, που έχουν... βαρεθεί τους ευρωπαϊκούς τίτλους. Η αξιοπρέπεια δεν έχει κανένα αντίκρυσμα; - Απ' την άλλη, η "αξιοπρέπεια" δεν δίνει... πριμ, κάτι που βέβαια φαίνεται πως έχουν ανάγκη οι ακριβοπληρωμένοι άσοι μας!" Στο προηγούμενο Μουντιάλ πέσαμε στην ομάδα των ΗΠΑ (δεν διαλέξαμε αντίπαλο), κάναμε τη σημαντικότερη νίκη σε ομαδικό άθλημα, παίξαμε στον τελικό με την πολύ καλύτερη Ισπανία, χαρήκαμε τη δεύτερη θέση, χάσαμε ξανά από την και πάλι καλύτερη από εμάς Ισπανία, χαρήκαμε την τρίτη θέση στο Πανευρωπαϊκό, γιατί τώρα έπρεπε να τους αποφύγουμε, κάνοντας "αναξιοπρεπή παιχνίδια" - προσέξτε "παιχνίδια", όχι ήττες - για να τους συναντήσουμε στα ημιτελικά; Και οι Σέρβοι, και οι Σλοβένοι; Ήταν του χεριού μας; Ας μη μιλήσουμε για τους οικοδεσπότες Τούρκους...Από πού κι ως πού εξυπακούεται ότι θα πρέπει να είμαστε οπωσδήποτε στην πρώτη τετράδα; Και γιατί αυτό τον στόχο πρέπει να τον πετύχουμε με οιοδήποτε μέσο, εκτός από μ ι α κ α λ ή κ α ι μ ό ν ο α π ό δ ο σ η ; Τι είναι αυτό που μας οδηγεί σε τέτοιες σκοπιμότητες;
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, είναι μια αντίληψη φθαρμένου πατριωτισμού, που επικοινωνεί με ένα είδος "εθνικού οπαδισμού", που εννοεί η πατρίδα μας να κατακτά πρωτιές, περίβλεπτες θέσεις χωρίς εργατικότητα και χωρίς τη δημιουργία των αναγκαίων όρων και προϋποθέσεων, χωρίς δηλαδή να έχουν αντίκρυσμα στην σκληρή, καθ' ότι ανταγωνιστική, πραγματικότητα, χωρίς, σε τελευταία ανάλυση, να τις αξίζει. Κι όσο αυτό το νιώθουμε και δεν το ομολογούμε - αλλιώς θα στρώναμε τον κώλο μας κάτω να δουλέψουμε - τόσο γινόμαστε και πιο φανατικοί στην απαίτησή μας. Κι ο εξ αυτής φανατισμός οδήγησε τους παίκτες να παίζουν ξύλο με τους Σέρβους, (ο ίδιος φανατισμός οδηγεί και τους οπαδούς των ομάδων μας να σκοτώνονται), το Συρίγο να επιδοκιμάζει την αντίδρασή τους ("όχι και να μας δέρνουν μέσα στο σπίτι μας", έγραψε) και να ρίχνει την ευθύνη για τα παιχνίδια σκοπιμοτήτων στους κανονισμούς της ΦΙΜΠΑ, λες και δεν τους ξέραμε από την αρχή, λες και δεν ισχύουν για τους αντιπάλους μας, όσοι τέλος πάντων δεν τους είχαν ανάγκη για να πετύχουν τις πρωτιές τους. Κι ο Συρίγος - το διαβάσαμε κι αυτό - να βλέπει τους παίκτες μας ως σύγχρονους Οδυσσείς που με τον Δούρειο Ίππο θα κατακτήσουν την Τροία, την Πόλη και οποιοδήποτε άλλο εθνικό προορισμό είχαμε στην μακραίωνη ιστορία του έθνους μας. Ποιος έχασε τη σοβαρότητά του για να τη βρούμε εμείς;
Και μια τελευταία σκέψη: μήπως υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στις "μαϊμουδιές" της Εθνικής ομάδας μπάσκετ με τις "μαϊμουδιές" των πολιτικών μας απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους μας, που η ανακάλυψή τους από τους "κουτόφραγκους" μας έφερε στη σημερινή κρίση; Λέμε, μήπως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου