Από το protagon.gr και το "Μπουκάλι στη θάλασσα" στα "χάη μου"...

Ποιοι κατέλαβαν τη Βουλή; 12/09/2010
της Κατερίνας Γκίκα
(Mαζί με την Mαρία Mαράκη και τις δυο φωτογραφικές μηχανές της είδαμε την “κατάληψη” στην Bουλή αλλιώς...) Γράφω αυτό το κείμενο ενώ έξω βρέχει, και στο νου μου έρχεται μια φράση «Σκέψεις στεγνές σε μια στεγνή εποχή (και το μέλλον άνυδρο)». Του Τ. Σ. Έλιοτ. Ωστόσο η ποίηση ήταν το τελευταίο που σκεφτόμουν χτες, ενώ για 15η συνεχή χρονιά περίμενα και φέτος την μέρα που στα έδρανα της Βουλής θα καταλάμβαναν τα νέα παιδιά. Πρώτη μέρα της βδομάδας ανέβηκα από νωρίς στα θεωρεία να παρακολουθήσω την συνεδρίαση των 300 εφήβων. Tους άκουσα όλους. Οι τοποθετήσεις τους ήταν σύντομες, αλλά η απογοήτευσή μου διαρκεί ακόμα. Κι όμως. Δεν πιστεύω ότι σε ολόκληρη την Eλλάδα, την Κύπρο και την Ομογένεια, δεν υπάρχουν νέοι που να σκέφτονται και να μιλούν διαφορετικά; Ποιοι είναι; Που είναι; Υποτίθεται ότι οι επίλεκτοι απ’ τους μαθητές συνιστούν τη βουλή αυτή. Και δεν αμφιβάλλω βέβαια για τη μαθησιακή επάρκεια των παιδιών. Μα προβληματίζομαι. Επειδή είναι σαφές, από την κενή μιμητική λόγου μορφής και περιεχομένου, ότι τα παιδιά όχι απλώς παπαγαλίζουν ό,τι ακούνε, αλλά αναπαράγουν ακριβώς το ίδιο μοντέλο. Άλλωστε αυτό δεν διδάσκονται; Το ότι δηλαδή η παπαγαλία είναι ασφαλές εχέγγυο για την «επιτυχία»; Λένε λοιπόν λέξεις κενές νοήματος. Μας λένε αυτά που θέλουμε ν’ ακούσουμε. Εμείς όχι μόνο τα ενθαρρύνουμε σ’ αυτό, αλλά τα επιβραβεύουμε. Επικροτούμε την απονεύρωσή τους, την υποκρισία, το στραγγαλισμό του ελεύθερου πνεύματος, τη λογική της εξαπάτησης, της αποξένωσης απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό. Σε ποιόν αξίζουν τα συγχαρητήρια; Και γιατί συνεχίζεται αυτή η παρωδία κάθε χρόνο; Είμαι βέβαιη ότι στο βάθος και τα ίδια τα παιδιά απογοητεύονται. Και απογοητεύονται που τους το επιτρέπουμε. Βιαζόμαστε τόσο όλοι να ξεχάσουμε την ορμή και την υπόσχεση της νεότητας; Για να μην κοιταχτούμε στον καθρέφτη που θα μας έδειχνε το συμβιβασμό μας, προωθούμε το δικό τους; Προτείνω έτσι για αλλαγή, να προκριθούν στη βουλή των εφήβων την προσεχή χρονιά, όχι οι «άριστοι» μαθητές, αλλά εκείνοι που «μιλάνε». Αυτοί που λένε την αλήθεια. Εκείνοι που υπερασπίζονται τη αθωότητά τους. Κι εμείς ας τους υπερασπιστούμε επιτέλους. Για το δικό τους, και το δικό μας μέλλον. Κοιτώ έξω. Η βροχή σταμάτησε. Νυχτώνει. Στο μυαλό μου, και πάλι τα λόγια ενός άλλου συγγραφέα, του Χένρυ Τζαίημς: «Εργαζόμαστε στο σκοτάδι-κάνουμε ό,τι μπορούμε-δίνουμε ό,τι έχουμε. Η αμφιβολία μας είναι το πάθος μας και το πάθος μας το καθήκον μας…» (από ανάρτηση από στο protagon.gr) ...Δεν ξέρω αν το έχετε εσείς παρατηρήσει, εγώ πάντως το παρατήρησα πάλι βλέποντας στο κανάλι της Βουλής τις προάλλες μια συζήτηση από τη Βουλή των Εφήβων. Λοιπόν, μου επιβεβαιώθηκε ξανά, περίτρανα, ότι η φωνολογία αλλάζει! Όλα τα παιδιά μιλούσαν με ακσάν! Με έναν ήχο κάπου χωμένο στις ρινικές κόγχες, με στόμα τεμπέλικο, με τα Ο, τα ΟΥ, τα Α, όλα κάπως διαφορετικά. Και μιλάμε για εκφορά επίσημου λόγου, δημόσιου. Το χειρότερο ήταν ότι η ακσάν δεν εμπόδιζε καθόλου τον εφηβικό λόγο να μιμείται τα ξύλινα λόγια των επαγγελματιών της πολιτικής. Φοβάμαι πως βρισκόμαστε σε μια τέτοια οριακή εποχή αλλαγών, ακόμα και στη φωνολογία...  (από ανάρτηση της Jiagogina στο boukali sti thalassa.blogspot.com)    Φτάνει να δείτε για λίγη ώρα ένα στιγμιότυπο από τις συνεδριάσεις της "Βουλής των εφήβων" για να διαπιστώσετε του λόγου των δύο κυριών το αληθές. Να ξεκαθαρίσουμε, όμως, κάτι απ' την αρχή: καμιά καταδίκη, κανένας οικτιρμός προς τα παιδιά δεν θα ήταν δίκαιος απέναντί τους. Το βασικότερο επιχείρημα; Ποιος είναι ο δημόσιος λόγος σήμερα; Ποιος είναι ο λόγος των μεγάλων; Κι αν είναι αυτός που είναι, ανιαρός, βαρετός, κοινότοπος, προβλέψιμος και ουσιαστικά άφωνος γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε κάποιον διαφορετικό από τα παιδιά μας; Το "Είμαι στα χάη μου..." "ντουφεκάει"  συνεχώς στον γραπτό δημόσιο λόγο για να πετύχει κάποιον που έχει κάτι να πει, κάτι καινούργιο και πρωτότυπο, κι ας μην είναι επαναστατικό και ρηξικέλευθο. Α, και τελείως συνειρμικά λειτουργώντας - μιας και είπαμε "επαναστατικό" - αλήθεια ποιος είναι σήμερα ο λόγος του κατ' εξοχήν πολιτικού φορέα της αμφισβήτησης, της Αριστεράς δηλαδή σε οποιαδήποτε μορφή (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική); Πόσο διαφορετικός είναι απ' αυτόν των κομμάτων εξουσίας; Μετά την κατάρρευση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού ποιος λόγος ήρθε ν' αντικαταστήσει αυτόν που κατέρρευσε;  Πόσο ελκυστικός είναι ο λόγος της Αριστεράς (κομματικής και αναρχοαυτόνομης) στο κατ' εξοχήν δικό της ακροατήριο, αυτό των νέων; Και πόσο ελκυστικός μπορεί να είναι ένας λόγος που σαλπίζει τη βία , τη χαρά καταστροφής και, μετά τις 5 Μαΐου, το θάνατο; Μήπως η μόνη εναλλακτική (ο Θεός να την κάνει εναλλακτική...) προοπτική είναι η πεπατημένη της  ενσωμάτωσης και της ένταξης στον άχαρο κόσμο των πατεράδων τους;    Δηλαδή, θ' αναρωτηθείτε "τίποτε; διέξοδος καμιά;"  Πιστεύουμε ότι, αν κάτι τέλειωσε στις μέρες μας, αυτό είναι η πίστη στις αφηρημένες ιδέες - ξέρετε η Πατρίδα, η Ισότητα, η Πίστη στο Θεό και στην Εκκλησία του, ο Διεθνισμός και άλλες τέτοιες ιδέες που συνέγειραν μάζες που σκοτώνονταν στο όνομά τους, μιλάμε για μας τους δυτικούς - και ο άνθρωπος έχει κλειστεί στο κουκούλι του. Αν μπορεί να υπάρξει μια χαραμάδα που θα τη διαπεράσει κάποιο φως, είναι αυτή που μπορεί ν' ανοίξει από τη δράση  σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν ω ν  ανθρώπων  σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν ω ν  κοινωνικών χώρων. Άνθρωποι συγκεκριμένοι που τους συνδέουν κοινά βιώματα απ' τα οποία θα πηγάζουν δεσμοί  α ι σ θ η μ ά τ ω ν. Προνομιακά σε τέτοιους χώρους μπορούν να εξελιχθούν τα σχολειά μας. Γιατί στα σχολειά μπορούν να δημιουργηθούν τέτοιοι  α ι σ θ η μ α τ ι κ ο ί  δεσμοί ανάμεσα στο δάσκαλο και τους μαθητές του, που θα κάνει τη σχολική ζωή για το μαθητή τώρα λαχταριστό κομμάτι της ζωής του και μέτρο σύγκρισης και πυξίδα  για το μέλλον του. Κι αυτό μπορεί να γίνει, γιατί θα έχει επιτευχθεί μια μορφή, περιορισμένης έστω, αλλά συγκεκριμένης  κ ο ι ν ω ν ι κ ή ς  α λ λ η λ ε γ γ ύ η ς, μιας αλληλεγγύης  μ ε  π ρ ό σ ω π ο . Όταν οι σχέσεις γίνουν συγκεκριμένες, ο λόγος που θα τις στηρίζει δεν θα έχει ανάγκη τη γενικολογία και το κλισέ που αναπληρώνει το συγκεκριμένο, θα έχει γίνει λόγος που θα μιλάει για την δική τους  π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α  και θα έχει  σ τ ό χ ο.    Μετά απ' όλα αυτά, το σχολειό - όχι το υπουργείο παιδείας - έχει περισσότερο ανάγκη από το δάσκαλο  λ ε ι τ ο υ ρ γ ό, όχι το δάσκαλο-επαγγελματία. Σ' αυτήν τη δύσκολη εποχή που ανέμπνευστοι, ρουτινιέρηδες, ανίκανοι - για να μην πούμε και ύποπτοι - πολιτικοί απομυζούν και την τελευταία ικμάδα κάθε υπεύθυνου δημόσιου λειτουργού, οι δάσκαλοι καλούνται να δημιουργήσουν μια άλλη  ζ ω ν τ α ν ή  πραγματικότητα κόντρα στην απονεκρωμένη που μας περιβάλλει... Το μπορούμε; * Έγραψε ο Μανώλης Γιούργος, δάσκαλος στην Αργολίδα στη νέα σχολική χρονιά... *Βλ. και τις ετικέτες της εκπαίδευσης - παιδείας ιδιαίτερα την ανάρτηση της 16/2/2010                 ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ - Στίχοι Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος Σαν το παράπονο στη φράση: Εδώ και τώρα Σαν το σπασμένο φαρμακείο στις δύο η ώρα Σαν το καμένο το γήπεδο, σαν το αμόκ της μηχανής σου μέσα απ' τις βιτρίνας τα θρύψαλα ακούω τη ψυχή σου Κι όπως σ' ένα τοπίο μυστικό, αντικριστά στο κήτος έτσι μια ευλογία που αγνοώ, με κρατάει στο δικό σου το μήκος Μου 'στειλαν μηνύματα οι βιαστικοί σου οι νάνοι απ' το παραλήρημα της χώρας σου που αυξάνει Τρεις και μισή ξημερώματα, σαν διαδήλωση που πήζει μαύρο γυαλί δίχως πρόσωπο και ξαφνικά ραγίζει Και στου σκοτωμένου το σφυγμό, στο φλας του ασθενοφόρου καθρεφτίζει κάτι απ' την ηχώ του Θεού στο βυθό του Εωσφόρου Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δεν κρατούν τον ήχο της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο Μες της αυγής το μισόφωτο σβήνω μίλια γραμμένης ύλης να βρεις τη σελίδα κατάλευκη να μπεις και ν' ανατείλεις Μ' ένα παρανάλωμα παντού, στη Θεϊκή σου αλήθεια σαν φωτογραφία ενός παιδιού που μου λέει: Αναγνώστη βοήθεια Θύρα επτά και Θύρα κάτω απ' τις ερπύστριες Όλα διαβήκαν απ' τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες Κι όμως εγώ σ' αφουγκράστηκα σαν λεξούλα ενός αγνώστου κι όχι σαν μέρος του λόγου τους και του δικού τους πόστου Για να σ' αγκαλιάσω με καημό και τόσο να σε νιώσω Όσο είναι τοπίο μυστικό τούτο εδώ που ποθώ ν' αποδώσω