ΤΟ ΚΟΜΜΑ τις επόµενες ηµέρες θα συγκαλέσει την ετήσια σύνοδο των ηγετικών στελεχών του. Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς. Κανείς δεν ξέρει πού. Θα εκδοθεί, όπως πάντα, ένα λακωνικό ανακοινωθέν. Θα πέσουν πάνω του θινκ τανκς, αναλυταράδες και σινολόγοι για να αποκρυπτογραφήσουν τις µύχιες βουλές του Κόµµατος.
Το Κόµµα, ναι, άνοιξε τη χώρα στον κόσµο της αγοράς. Μετοχοποίησε τις µεγάλες επιχειρήσεις – τους «εθνικούς πρωταθλητές» – διατηρώντας τες ταυτόχρονα υπό τον έλεγχό του.
Ξηλώνει, όποτε το καλεί το... λαϊκό συµφέρον, τις διοικήσεις τους.
Υπενθυµίζει στους υψηλόβαθµους υπαλλήλους ότι η εξουσία εκπορεύεται και ασκείται ελέω του Κόµµατος.
Το Κόµµα αριθµεί 78 εκατοµµύρια µέλη. Κι ένα από αυτά – ένας σύντροφος που πρόκοψε – φτάνει το Σάββατο στην Αθήνα φορτωµένος µε χιλιάδες υποσχέσεις. Ο Γουέν Τζιαµπάο, νούµερο τρία στην ιλιγγιώδη γραφειοκρατία της Κίνας, θα παραστήσει την ελπίδα της εισαγόµενης ανάπτυξης. Θα έρθει ως ολόσωµο γιουάν στη χειµαζόµενη Ελλάδα.
Οι Κινέζοι είναι κάτι παραπάνω από φίλοι µας. Είναι συγγενείς µας.
Ακολούθησαν κι ακολουθούν τον δρόµο της ελεύθερης αγοράς, µασκαρεύοντας την κοινωνία µε ολίγα ψιµύθια αστικής δηµοκρατίας: Ολα είναι ελεύθερα (αν τα ελέγχει το κράτος και οι µανδαρίνοι του). Ολα είναι εφικτά (αν λαδωθεί το κηφηναριό). Ολοι είναι ίσοι (αν τους εγκρίνει το Κόµµα). Ηµασταν Κινέζοι πολύ πριν η Κίνα ανακαλύψει τον καπιταλισµό χωρίς ελευθερία. Ισως γι’ αυτό δεξιωνόµαστε µε τόση προθυµία – όχι η πολιτική ηγεσία, αλλά η κοινωνία – τους επενδυτές από το Πεκίνο. Αν η Cosco ήταν εταιρεία αµερικανική, η λάµψη από τις αστερόεσσες που θα καίγονταν στην Αθήνα, οι κραυγές για τους «αδίστακτους ιµπεριαλιστές» θα έφταναν µέχρι τη Σαγκάη. Και βάλε.
Οµως οι Κινέζοι είναι δικοί µας, γιατί αναπτύσσονται ελληνοπρεπώς: λαίµαργα, άνισα, κρατικιστικά. Η διαφορά µας µε την Κίνα είναι κυρίως διαφορά κλίµακας: Εκεί µπορεί πεντακόσια εκατοµµύρια εργατικά χέρια να θυσιαστούν στον Λεβιάθαν της ανάπτυξης. Εδώ «φάγαµε» περισσότερα απ’ όσα είχαµε – και τα φάγαµε όλοι µαζί… Τι νόηµα έχουν όλα αυτά; Θα πει «όχι» στις επενδύσεις ο ρακένδυτος; Θα ωφελούσε τη χώρα του Μνηµονίου ν’ αρχίσει τάχα µου να ηθικολογεί για τη δηµοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώµατα στα µούτρα του επίδοξου ευεργέτη της;
Οχι. Η ανάγκη επιβάλλει να κάνουµε τον Κινέζο.
Το Κόµµα, ναι, άνοιξε τη χώρα στον κόσµο της αγοράς. Μετοχοποίησε τις µεγάλες επιχειρήσεις – τους «εθνικούς πρωταθλητές» – διατηρώντας τες ταυτόχρονα υπό τον έλεγχό του.
Ξηλώνει, όποτε το καλεί το... λαϊκό συµφέρον, τις διοικήσεις τους.
Υπενθυµίζει στους υψηλόβαθµους υπαλλήλους ότι η εξουσία εκπορεύεται και ασκείται ελέω του Κόµµατος.
Το Κόµµα αριθµεί 78 εκατοµµύρια µέλη. Κι ένα από αυτά – ένας σύντροφος που πρόκοψε – φτάνει το Σάββατο στην Αθήνα φορτωµένος µε χιλιάδες υποσχέσεις. Ο Γουέν Τζιαµπάο, νούµερο τρία στην ιλιγγιώδη γραφειοκρατία της Κίνας, θα παραστήσει την ελπίδα της εισαγόµενης ανάπτυξης. Θα έρθει ως ολόσωµο γιουάν στη χειµαζόµενη Ελλάδα.
Οι Κινέζοι είναι κάτι παραπάνω από φίλοι µας. Είναι συγγενείς µας.
Ακολούθησαν κι ακολουθούν τον δρόµο της ελεύθερης αγοράς, µασκαρεύοντας την κοινωνία µε ολίγα ψιµύθια αστικής δηµοκρατίας: Ολα είναι ελεύθερα (αν τα ελέγχει το κράτος και οι µανδαρίνοι του). Ολα είναι εφικτά (αν λαδωθεί το κηφηναριό). Ολοι είναι ίσοι (αν τους εγκρίνει το Κόµµα). Ηµασταν Κινέζοι πολύ πριν η Κίνα ανακαλύψει τον καπιταλισµό χωρίς ελευθερία. Ισως γι’ αυτό δεξιωνόµαστε µε τόση προθυµία – όχι η πολιτική ηγεσία, αλλά η κοινωνία – τους επενδυτές από το Πεκίνο. Αν η Cosco ήταν εταιρεία αµερικανική, η λάµψη από τις αστερόεσσες που θα καίγονταν στην Αθήνα, οι κραυγές για τους «αδίστακτους ιµπεριαλιστές» θα έφταναν µέχρι τη Σαγκάη. Και βάλε.
Οµως οι Κινέζοι είναι δικοί µας, γιατί αναπτύσσονται ελληνοπρεπώς: λαίµαργα, άνισα, κρατικιστικά. Η διαφορά µας µε την Κίνα είναι κυρίως διαφορά κλίµακας: Εκεί µπορεί πεντακόσια εκατοµµύρια εργατικά χέρια να θυσιαστούν στον Λεβιάθαν της ανάπτυξης. Εδώ «φάγαµε» περισσότερα απ’ όσα είχαµε – και τα φάγαµε όλοι µαζί… Τι νόηµα έχουν όλα αυτά; Θα πει «όχι» στις επενδύσεις ο ρακένδυτος; Θα ωφελούσε τη χώρα του Μνηµονίου ν’ αρχίσει τάχα µου να ηθικολογεί για τη δηµοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώµατα στα µούτρα του επίδοξου ευεργέτη της;
Οχι. Η ανάγκη επιβάλλει να κάνουµε τον Κινέζο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου