Περαιώστε, σκουπίστε, τελειώσαμε
Η περαίωσις -από το αρχαίο ρήμα περαιόω-ώ- είναι μια όμορφη, αυστηρή λέξη, τόσο σαφής στην έννοιά της που σαφέστερη δεν γίνεται.
Την έχει αρπάξει όμως η Εφορία, ευλόγως την έκανε στη δημοτική «περαίωση» και τη λανσάρει κατά καιρούς ως λύτρωση, ως έρανο, ως καθαρτήριο αμαρτιών και τελικά ως αναίρεση του νοήματός της.
Στον Μεσαίωνα οι καθολικοί πωλούσαν έναντι αμοιβής τα συγχωροχάρτια. Τα υπουργεία Οικονομικών σήμερα σε χώρες όπως η Ελλάδα, που έχουν εκθρέψει στις κοινωνίες τους τη φαυλότητα και την κουλτούρα της ατομικής βόλεψης, πωλούν, με καθορισμένες ταρίφες ανά κατηγορία λογιστικών βιβλίων, αφέσεις πιθανών φορολογικών αμαρτιών. Αυτό το πολυδιαφημισμένο σάλπισμα ξεπλύματος των βιβλίων ενδιαφέρει πάνω από ένα εκατομμύριο ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίες εμποροβιοτεχνικές επιχειρήσεις, που φυσικά θα σπεύσουν να πληρώσουν από 200 έως 600 ανά χρήση. Και άντε τα διπλά αν, στο παρελθόν, αποδεδειγμένα έχουν κάνει ντρίμπλα στην Εφορία.
Πόσο λοιπόν κοστίζει για την κυβέρνηση η ανανέωση της προτροπής προς τους αγαπητούς της πολίτες να κάνουν ό,τι θέλουν για τα επόμενα δέκα χρόνια; Μέχρι τέλος πάντως να έρθει πάλι μια περαίωση. Ενα δισ. ευρώ θέλει να συγκεντρώσει αυτό το ρακένδυτο κράτος για να κλείσει μια τρύπα ρευστότητας ώς τα Χριστούγεννα και επιβραβεύει όσους επί χρόνια πλούτιζαν σε βάρος όλων, μη αποδίδοντας τον ΦΠΑ ή αποκρύπτοντας με την ανοχή των μηχανισμών τα πραγματικά εισοδήματα.
Γι' αυτό το φαλιρισμένο κράτος με την ευθύνη όλων των κυβερνήσεων που το διαχειρίστηκαν δεν έχει να πληρώσει φάρμακα, δεν παρέχει στοιχειώδεις πρόνοιες στους έχοντες ανάγκη. Γι'αυτό μετράει τους δασκάλους και τους μαθητές για να βγουν οι θέσεις στα σχολεία. Γι' αυτό αφήνει τόσους πολίτες του πνιγμένους στα παράπονα, την ανέχεια και την εγκατάλειψη. Επειδή πάντα εξυπηρετούσε τους ιδιοτελείς στις εμπροσθογραμμές των κομματικών εταιρειών που κυβερνούσαν εκ περιτροπής και οι χιλιάδες των αγαθών ανθρώπων που ακολουθούσαν ήταν το σκηνικό. Και διόριζαν εφόρους, τελώνηδες, αρχηγούς σωμάτων, διευθυντές υπηρεσιών και γενικώς συρταροφύλακες της αρεσκείας τους, που τραγουδούσαν κάθε φορά «ήρθε η ώρα μας να φάμε». Δεν αναφερόμαστε φυσικά στους άτυχους μισθωτούς, κυρίως του ιδιωτικού τομέα, αλλά και του Δημοσίου από τους οποίους ο πιο χαμηλόμισθος πληρώνει κάθε χρόνο 1.000 ευρώ στο κράτος, ενώ ο ελευθεροεπαγγελματίας ή μικρομεσαίος επιχειρηματίας με τη μαγική περαίωση θα πληρώσει 2.000 για δέκα χρόνια. Και δεν συζητάμε βέβαια για μισθωτούς που πληρώνουν ίσαμε τριάντα χιλιάδες ευρώ ετήσιο φόρο με συντελεστές φορολόγησης τριπλάσιους των βιομηχάνων ή εφοπλιστών.
Δεν μπορεί λοιπόν ο δημόσιος μηχανισμός να έχει έσοδα από τους οφειλέτες επειδή είναι χρονοβόρος, αλλά και επειδή θα αποταθεί κυρίως σε μη έχοντες, όπως λέγεται, οπότε «φέρτε κάτι κι ό,τι να 'ναι». Ετσι ένα ανοργάνωτο κράτος που δεν διέπεται ούτε από στοιχειώδη δημοκρατική ηθική καταντά έρμαιο των ενοχικών του συνδρόμων.
Αλήθεια, πώς μπορεί αυτή η κυβέρνηση να συμβιβάσει την πολυδιαφημισμένη επικοινωνιακή της καμπάνια εναντίον των μεγαλοοφειλετών και φοροφυγάδων και τις περιβόητες λίστες της δημόσιας διαπόμπευσης με το γενικό συγχωροχάρτι της περαίωσης; Μάλλον περαιώσαμε οριστικά και αμετάκλητα. Με όλα αυτά στην κοινωνία πληθαίνουν οι προτεστάντες, οι άνθρωποι της διαμαρτυρίας, που εξακολουθούν να βλέπουν γύρω τους να συσσωρεύεται ανεξήγητα πλούτος. Και μάλλον είναι αυτός που απεμπόλησαν μεθοδικά οι κυβερνήσεις (με την τήρηση βεβαίως των στοιχειωδών προσχημάτων) σε βάρος όλων και κυρίως των αδυνάμων, για λογαριασμό επιτηδείων κάθε κλίμακας.
Η μεγάλη απάτη
Βόμβα μεγατόνων από τον Πωλ Τόμσεν, εκπρόσωπο του ΔΝΤ στην τρόικα: «Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδος δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος, αλλά οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας»...
Οψιμη και αισχυντηλή η παραδοχή, αλλά άκρως διαφωτιστική, γιατί κάνει κομμάτια τα κυβερνητικά επιχειρήματα περί Μνημονίου, δανεισμού και χρεωκοπίας, ιδία αν ληφθεί υπ' όψιν και το υπόλοιπον της δηλώσεως Τόμσεν: «Η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεωκοπήσει, διότι μια τέτοια επιλογή δεν συμφέρει κανέναν»! Εχουμε και λέμε, λοιπόν, ξεκινώντας από την κυνική και ωμή παραδοχή ότι «δεν συμφέρει κανέναν» η χρεωκοπία της Ελλάδος: Ακριβώς έτσι είναι! Ποτέ δεν συνέφερε τους δανειστές η χρεωκοπία της χώρας. Κυριολεκτικά έτρεμαν στην ιδέα αυτή. Και για την τύχη της Ενωσης, αλλά κυρίως για τα δικά τους χρήματα (Γαλλία, Γερμανία). Επομένως, το ενδεχόμενο της χρεωκοπίας ήταν το μεγάλο χαρτί που είχε στα χέρια του ο Γ. Παπανδρέου, αλλά ποτέ δεν το έριξε στο τραπέζι. Αν το είχε κάνει, ούτε Μνημόνιο θα υπήρχε ούτε δυναστική επιτήρηση ούτε η χώρα θα είχε γίνει περίγελως στα μάτια της οικουμένης... Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο στη συμπεριφορά του πρωθυπουργού: ο κ. Παπανδρέου, λέγοντας απροκάλυπτα ψέματα προεκλογικώς, ήξερε ότι θα γινόταν καταγέλαστος αν υλοποιούσε επιλογές που βρίσκονταν στον αντίποδα των εξαγγελιών του. Κατασκεύασε, λοιπόν, έναν μύθο: ότι τάχα ανακάλυψε μετεκλογικά τα πραγματικά στοιχεία για την οικονομία. Μύθος και ψέμα: τα ήξερε όλα. Με το νι και με το σίγμα (δηλώσεις Προβόπουλου κ.τ.λ.). Αλλά το ένα ψέμα φέρνει το άλλο: οχυρωμένος πίσω από το υπαρκτό αλλά όχι μείζον ζήτημα του χρέους, έριξε καθ' ολοκληρίαν τις ευθύνες στους προηγούμενους για την κατάσταση της οικονομίας. Οπως είπε όμως και ο Τόμσεν, το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στις «διαρθρωτικές αδυναμίες» της ελληνικής οικονομίας. Οι οποίες ως γνωστόν δεν δημιουργούνται εν μια νυκτί ούτε σε διάστημα μίας πενταετίας. Είναι πρόβλημα δεκαετιών. Οπως και το γενικό συμμάζεμα του κράτους... Τι έκανε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός; Οχυρώθηκε πίσω από το Μνημόνιο -κατασκευάζοντας το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεωκοπία»- για να μπορέσει να επιβάλει τις αλλαγές (τις απαιτούμενες, αλλά και τις προσαρμοσμένες στη νεοφιλελεύθερη λογική) *** Ομως τα ψέματα είναι θνησιγενή. Και οι απάτες. Που αποκαλύπτουν «το ανύπαρκτο πρόσωπο που υπήρξαμε»...
Αν προκύπτει κάποιο "δια ταύτα" για εμάς τους υπηκόους αυτού του τυραννικού βασιλείου της Γραικυλίας, είναι, ως πρώτη αντίδραση, η ΑΠΟΧΗ από τις επικείμενες εκλογές του Νοεμβρίου, καθώς το ψηφίζειν κατάντησε ένα ψευδεπίγραφο πολιτικό δικαίωμα που η άσκησή του τώρα είναι νομιμοποίηση, και τίποτε περισσότερο, της τυραννίας των κομμάτων. Όποιο χαμόγελο αντικρίσουμε μέχρι τότε, υποψηφίων ή οπαδών, η αιτία του είναι η ιδιοτέλεια. Το τοπίο είναι, ούτως ή άλλως, ερημικό. Ας μην τους το γεμίσουμε με την ωραία, αλλά τόσο βαθιά, θλίψη μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου