Aν ρωτάτε για µένα, το έχω πάρει (σχεδόν) απόφαση. Θα γυρίσω τα αντικαπνιστικά µέτρα προς όφελός µου και του λοιπού, αντί να περιστοιχίζοµαι από ξινισµένους «παθητικούς» καπνιστές, θα καπνίζω έξω και θα συσφίξω τη σχέση µου µε τα περιστέρια των µπαλκονιών, των δρόµων και των ακάλυπτων. Αυτά τουλάχιστον γνωρίζουν καλά τι εστί να µη σε χωνεύει κανένας και να σε θεωρούν όλοι µίασµα, ακόµη και οι πιο βρωµεροί. Δεν ξέρω βέβαια αν εγείρουν, αύριο, µεθαύριο, ενστάσεις παθητικού καπνιστή και µε πετάξουν από την κουπαστή. Ειδικά γι’ αυτή την περίπτωση, έχω κι εγώ τις ενστάσεις µου. Διότι εάν δεχτούµε ότι υπάρχει «παθητικός καπνιστής», µε την έννοια ότι άθελά του υφίσταται τις βλαβερές συνέπειες του δικού µου καπνού, τότε σίγουρα θα υπάρχει και «παθητικός αλκοολικός» φερ’ ειπείν, «παθητικό γαϊδούρι» ή «παθητικός ηλίθιος», που είναι και το πιο συχνό στις µέρες µας.
Εκ φύσεως αλλά και επειδή τα έφερε έτσι η κατάρα, έχω διατελέσει «παθητική» από όλες τις πιθανές θέσεις, ουδέποτε όµως διανοήθηκα να ζητήσω νοµική προστασία για τις αδυναµίες του άλλου κι ας µείωναν, δυνητικά, το προσδόκιµο της ζωής µου. Αυτός που τα τσούζει, επί παραδείγµατι, και που µπορεί να µε πατήσει µε το αυτοκίνητο.
Αυτός που βάζει πολλή κολόνια, γιατί µπορεί να µε οδηγήσει από nonstop φτέρνισµα ίσαµε µη αναστρέψιµο αλλεργικό σοκ. Αυτός που λέει όλο βλακείες, γιατί αν σταθώ τυχερή και δεν πεθάνω ακαριαία, µπορεί να ελαττώσει την κοινωνικότητά µου µέχρι ολικής αποσύρσεως. Εφυγα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου