Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
Η φαιδρή σκουριά
Η φαιδρή σκουριά. Φαίνεται ότι η Αριστερά συγκολλήθηκε μ' έναν «Καλλικράτη». Ενα προικοσύμφωνο γραφειοκρατικής συνύπαρξης και δύσκολης υπομονής, που ανανεωνόταν είτε από άμυνες και ιδρυματικές αβεβαιότητες των κομματικών είτε από εκλογικές υπερπροσδοκίες. Τώρα στάχτη και μπούρμπερη.
Το χειρότερο δεν είναι ότι τώρα που η Αριστερά είναι απαραίτητη, αυτή προσφέρει τη μεγίστη υπηρεσία εξαφανιζόμενη, αλλά ότι καταστρέφεται, ότι διαλύεται στη γνωστή αριστερή καχυποψία και η παραμικρή προϋπόθεση ανάταξης. Μέσα στην πολυδιάσπαση ο καθένας μπορεί να είναι πράκτορας του «άλλου». Ή ο καθένας «δεν είναι δικός μας». Και ο καθένας πρέπει υποχρεωτικά να μπει στη στρούγκα, στην περίφρακτη ομαδική αυλή.
Οι ανασφάλειες σε περιόδους κρίσης οδήγησαν την κομματική Αριστερά πάντα στο έγκλημα. Στον αφανισμό τού μη «καθαρού» συντρόφου, στον εξανδραποδισμό του ανένταχτου ενωτικού, στην απομόνωση του απείθαρχου. Τέτοιες χαμένες πρακτικές κανέναν δεν αφορούν παρά μόνο τους αυτοαναπαραγόμενους κομματικούς νάρκισσους, τους εκτός πραγματικότητας σωλήνες. Η Ιστορία συχνά είναι ιστορία των ηγεμόνων αλλά γράφεται από τους αυλικούς. Αυτό το νόθο παιχνίδι μικροηγεμόνων, φυλάρχων και αυλικών πλέχτηκε εξόχως στην κομματική Αριστερά.
Ο γραφειοκράτης που χρησιμοποιεί την πολιτική σκηνή για να «φάει» τον εσωκομματικό αντίπαλο, η αγωνία μη χάσει το «μαγαζί», ή, ακόμα χειρότερα, η τραγωδία του απολύτως προσωπικού μίσους που μεταχειρίζεται πολιτικές προφάσεις για να αποκρυβεί, να πλασαριστεί, δεν δηλώνουν μόνο την εκτροπή και την ψευδαίσθηση ότι η Ιστορία πάντα θα συγχωρεί, αλλά δηλώνουν τη φτώχεια. Δεν εκφράζουν μόνο τον εγωισμό, αλλά αποκαλύπτουν ότι μόνο αυτός υπάρχει.
Στη θέση των μεγάλων αιτημάτων, έστω των οραματικών ψευδαισθήσεων, που απογείωναν σε μια καταπληκτική ιστορική πειθαρχία και προσδοκία, ποτίστηκαν μικρές και φαρμακερές ασημαντολογίες, μικρές κόντρες, μικρές παγίδες. Κινήσεις αόρατες στο γυμνό μάτι του άσχετου αριστερού, του αμέτοχου του μοναστηριού, ύφαιναν αυτό το τρισάθλιο τέλος, αυτήν τη μεγάλη πριμοδότηση και πίστωση του Συστήματος.
Νεοφιλελεύθερη Αριστερά: μια Αριστερά της αυτορρύθμισης των μηχανισμών, η Αριστερά του διαδρόμου και του κινητού. Η Αριστερά της κρυψίνοιας στη θέση της αιρετικής αφέλειας. Γιατί η ιστορική δυνατότητα της Αριστεράς είναι αυτή η ουμανιστική αφέλεια, είναι το ανεφάρμοστο και ποιητικό, είναι το όνειρο των ανθρώπων που δεν ενδίδουν κι όχι αυτών που επαγγέλλονται ή εξαγγέλλουν. Αφελή πράγματα για τους περπατημένους κομματικούς.
Το έχω ξαναγράψει: Γεια σας. Είναι το μόνο εύκολο.Αλλά πώς θα γίνει; Πού θα σκορπίσουμε χιλιάδες άνθρωποι, ψηφοφόροι, αριστεροί της αγωνίας και της σκέψης; Θα πάμε στον Ραγκούση; Θα ξαναμπούμε σε ένα νέο «Καλλικράτη», ακόμα πιο συγκολλητικό, γραφειοκρατικό και αναίσθητο; Το δράμα του αριστερού είναι η ίδια η Αριστερά: σπρώχνει να ψηφίσουμε με «αυτοδιοικητικά» κριτήρια, έναν μνημόνιο-πολιτικό χάρτη, που αντιπολίτευση θα είναι ο Σαμαράς και συμπολίτευση ο Καρατζαφέρης! Η μετάσταση κλείνει τραγικά την εποποιία της Μεταπολίτευσης. Ολόκληρη η πολιτική και πολιτιστική ανακαίνιση κατέληξε στο τρισάθλιο πολιτικό αυθαίρετο με τα «ελενίτ» της κομματικής Αριστεράς. Οι φήμες λένε ότι η κυβέρνηση, μετά τη νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων, θα φέρει τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων...
*Ζωγράφος, επ. καθηγητής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ
ΚΑΡΑΒΙ ΚΟΚΚΙΝΟ
Καράβι κόκκινο
καράβι κόκκινο πάει
πάνω από θάλασσες
πάνω από λίμνες πετάει
το σφυροδρέπανο πέφτει στο κύμα και σπάει
κι απ’ την ανάποδη
την ιστορία γυρνάει
Στο Βερολίνο το τείχος περνάει
και στο Πεκίνο το δράκο ξυπνάει
στο Βερολίνο το τείχος περνάει
και στο Πεκίνο ξυπνάει
Καράβι κόκκινο
καράβι κόκκινο πάει
ανθρωποθάλασσες
κι ανθρωποφάγους μετράει
μέσα στο σπίτι σου
σαν κλεφτοφάναρο σκάει
κι έτσι απροσκάλεστα
λογαριασμό σου ζητάει
Στο Βερολίνο με βότκα μεθάει
και στο Πεκίνο μια νύχτα τα σπάει
(Στο Βερολίνο με Βότκα μεθάει
και στο Πεκίνο τα σπάει) (2)
Αφροδίτη Μάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου