Γιατί δε βάζουν τη μάνα μου; του Κώστα Κρεμμύδα (από την "Εποχή", 5/9/2010)
Τα πολλά ονόματα που έπεσαν στο τραπέζι των υπεύθυνων του εκλογικού σχεδιασμού -πόσο υπεύθυνοι και ποιος σχεδιασμός; αλλά αυτό είναι άλλο θέμα- προσφέρονται για πολλαπλές αναγνώσεις: ευρύτητα του αριστερού πνεύματος, ή ένδεια της αριστεράς και καιροσκοπισμός της, έντονο ενδιαφέρον για την τοπική αυτοδιοίκηση, ή βαρετός μπελάς και πρέπει να ξεμπερδεύουμε, μειωμένα αντανακλαστικά για διαβλητά πρόσωπα, ή μήπως μεγαλοψυχία απέναντι σε κάθε καρυδιάς πασόκο (αρκεί για μια στιγμή να ψέλλισε κριτικά), ενδελεχής και σε βάθος σχεδιασμός υποψηφιοτήτων, ή η συνήθης άρπα κόλα κι όποιον πάρει ο χάρος… είναι μερικές από τις σκέψεις του νουνεχή πολίτη.
Κι όμως μονάχα το όνομα της μάνας μου δεν έπαιξε στη τόση ονοματολογία, παρότι διαθέτει όλα τα προσόντα: δεν φέρει το επώνυμο Αλαβάνου, δεν έγινε βουλευτής επειδή κάπου πέταξε ένα ακόντιο κάποτε, δεν έγραψε επιστημονικά συγγράμματα 1500 σελίδων (όταν τα βιβλία χρεώνονταν με τον όγκο τους), αντιγράφοντας από τα ΦΕΚ «Το νομοθετικό έργο πριν και μετά τη 18η Οκτωβρίου 1981», δεν αντάλλασσε κομπλιμέντα με τον Αυτιά, δεν έγινε μαϊντανός στα κανάλια, δεν εκμεταλλεύτηκε εργαζόμενους με φασόν μαζικές αγωγές, δεν υπήρξε ισόβια πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, δεν έγραψε τραγουδάκια (για να δίνει μετά δισέλιδες συνεντεύξεις ειρωνευόμενη κι από πάνω όσους βιάστηκαν να της δώσουν αξία). Άλλωστε η μάνα μου είναι πολύ αξιοπρεπής για να χαρακτηρίσει «πλεκτάνες και συκοφαντίες» μια πρόταση (στις τόσες χιλιάδες) για το δήμο της Αθήνας. Διαθέτει παιδεία, μολονότι της γ’ δημοτικού, για ν’ αποκαλέσει «ανέραστους, μαντρόσκυλα και υστερικά πεκινουά», τους συνομιλητές της. Οικοκυρά ούσα δεν κινδυνεύει να εκτεθεί ή και να χάσει τη δουλειά της, ακόμα κι αν της γίνει πρόταση κι ύστερα ο πρόεδρος την αποσύρει… Άνθρωποι είμαστε, συμβαίνουν αυτά στους καλούς σχεδιασμούς και στους διορατικούς προέδρους.
Και μια και μιλάμε για προέδρους, σκεφτόμουν πως η μάνα μου θα ήταν επίσης ιδανική (αποτελεσματικότερη και οικονομικότερη) για Πρόεδρος δημοκρατίας: δε θα χρειαζόταν ένα σωρό καλοπληρωμένους συμβούλους κι υπασπιστές και μέγαρα και καθαρίστριες για να εκδίδει απλώς προεδρικά και κανονιστικά διατάγματα, ή να υπογράφει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Θα μπορούσε να το κάνει και στην κουζίνα της. Χώρια που θα ανέπεμπε σίγουρα αποφάσεις για περικοπές μισθών και συντάξεων, μόνο και μόνο επειδή θα έθιγαν το βλαστάρι της. (Εδώ ήταν έτοιμη ν’ ανέβει σε αντιτορπιλικό με του άκουγε απλώς στην τηλεόραση το Ναύτη του Αιγαίου).
Είναι αλήθεια πως οι γιοι τρέφουν ιδιαίτερη αδυναμία στις μανάδες. Οι Κρητικοί, για παράδειγμα, φέρνουν στη μάνα τους απ’ το μουστάκι. Κάποιοι, επικαλούνται τις γνωστές ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του Φρόιντ περί οιδιπόδειων, άλλοι το γνωστό άσμα του Χρήστου Κυριαζή «Μου θυμίζεις τη μάνα μου γι’ αυτό σ’ αγαπάω». Οι περισσότεροι ορκιζόμαστε στον μουσακά της μάνας μας, στα γεμιστά, στους μπακλαβάδες της, και οι νεότεροι στα τσιζ κέικ και στη ρόκα παρμεζάνα της. Κι ευχόμαστε κάποτε ν’ αξιωθεί η σύζυγος να τολμήσει ένα ανάλογο ιμάμ μπαϊλντί, ή έστω μια απλή λέμον πάι. Τα γράφω όλα αυτά για να αφοπλίσω όσους επιχειρούν να με κατηγορήσουν για μεροληψία. Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλες μάνες, αλλά στη δική μου έπρεπε να γίνει πρόταση κι επιτέλους ας σταματήσουν οι δήθεν πολιτικά σκεπτόμενοι τιμητές του δημοκρατικού πολιτεύματος και Ηρακλείς της αριστερής ενότητας. Η κωνική πραγματικότητα που θα ’λεγε κι ο Στέφανος Σταυρίδης απαιτεί συλλογική πολιτική ευστροφία και προϋποθέτει ατομική ηθική. Τα λαϊκίζοντα και τις τρίπλες ας τις αφήσουμε για τους μπαλαδόρους κι αυτούς που σηκώνουν μανίκια, ματώνουν, αλλάζουν, βουλιάζουν, εν γένει βρίσκονται σε οργασμό αδυνατώντας να διαισθανθούν το τέλος τους.
Είναι αλήθεια πως οι γιοι τρέφουν ιδιαίτερη αδυναμία στις μανάδες. Οι Κρητικοί, για παράδειγμα, φέρνουν στη μάνα τους απ’ το μουστάκι. Κάποιοι, επικαλούνται τις γνωστές ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του Φρόιντ περί οιδιπόδειων, άλλοι το γνωστό άσμα του Χρήστου Κυριαζή «Μου θυμίζεις τη μάνα μου γι’ αυτό σ’ αγαπάω». Οι περισσότεροι ορκιζόμαστε στον μουσακά της μάνας μας, στα γεμιστά, στους μπακλαβάδες της, και οι νεότεροι στα τσιζ κέικ και στη ρόκα παρμεζάνα της. Κι ευχόμαστε κάποτε ν’ αξιωθεί η σύζυγος να τολμήσει ένα ανάλογο ιμάμ μπαϊλντί, ή έστω μια απλή λέμον πάι. Τα γράφω όλα αυτά για να αφοπλίσω όσους επιχειρούν να με κατηγορήσουν για μεροληψία. Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλες μάνες, αλλά στη δική μου έπρεπε να γίνει πρόταση κι επιτέλους ας σταματήσουν οι δήθεν πολιτικά σκεπτόμενοι τιμητές του δημοκρατικού πολιτεύματος και Ηρακλείς της αριστερής ενότητας. Η κωνική πραγματικότητα που θα ’λεγε κι ο Στέφανος Σταυρίδης απαιτεί συλλογική πολιτική ευστροφία και προϋποθέτει ατομική ηθική. Τα λαϊκίζοντα και τις τρίπλες ας τις αφήσουμε για τους μπαλαδόρους κι αυτούς που σηκώνουν μανίκια, ματώνουν, αλλάζουν, βουλιάζουν, εν γένει βρίσκονται σε οργασμό αδυνατώντας να διαισθανθούν το τέλος τους.
..............................................................................................................................
..............................................................................................................................
Ο Ασπρομαλλούρος της Ν. Κοντράρου - Ρασσιά (από την "Ελευθεροτυπία", 7/9/2010)
Το είχε προβλέψει η δρ Βίβιαν Βι. Ο αθώος τω βλέμματι Αρκάς, Πέτρος Τατούλης, θα την έκανε τη τούμπα του και θα πήγαινε από τη Ν.Δ., που τον έφτυσε, στις παρ’ ολίγον αγκάλες του ΛΑΟΣ. Και από εκεί θα έπαιρνε φόρα και θα ισορροπούσε ευθυτενής κι ολόρθος στα κράσπεδα του ΠΑΣΟΚ.
Για ελόγου του η δοκτορέσα (πρώην διευθύντρια Αρχαιοτήτων Βιβή Βασιλοπούλου που τον έζησε χρόνια ως υφυπουργό στο υπουργείο Πολιτισμού) εμπνεύστηκε τους κάτωθι στίχους: «Από τον Μαυρογιαλούρο ως τον Ασπρομαλλούρο, λες και δεν πέρασε μια μέρα… Λέγε με Ανεμόμυλο, κι αλίμονο στους Δον Κιχώτες που νομίζουν ότι τα φτερά τα έχω για να πετάω. Για να γυρνάω… τα έχω ανόητοι. Για να γυρνάω» («Παντέρημη χώρα», εκδ. ΛΜ, 2009).
Επιρρεπής στις τούμπες ήταν ο «Ασπρομαλλούρος» από τις πρώτες μέρες που πάτησε στο ΥΠΠΟ. Μάρτιο του 2004 ανέβηκε στην Ακρόπολη για να κάνει από κει ψηλά την πρώτη θεαματική «τούμπα» του. Δήλωσε υπέρμαχος της ανέγερσης του νέου μουσείου, ενώ λίγους μήνες πριν είχε μηνύσει τους τωρινούς (ΠΑΣΟΚικούς) συντρόφους του κι όλους όσοι είχαν συναινέσει για να χτιστεί το νέο μουσείο στην περιοχή Μακρυγιάννη. Αλλά, τότε, με την Ολυμπιάδα προ των πυλών, το εθνικό φρόνημα του λαού στα ύψη, δεν τον έπαιρνε να εμμείνει στη ματαίωση του έργου και ανέκρουσε πρύμναν.
Η ελεύθερη συνείδησή του, όμως, του επέτρεψε να κρατήσει μέχρι το τέλος της θητείας του στο χέρι, ως υπόδικους, όλους τους εμπλεκόμενους στο έργο – από τον Δημήτρη Παντερμαλή μέχρι το τελευταίο μέλος του ΚΑΣ.
Τι νόημα έχει να αναμοχλεύουμε παλιές ιστορίες, ιδίως σήμερα που είναι μια μέρα χαράς για τον πολιτικό, μετά την πανηγυρική στήριξη της υποψηφιότητάς του για τη θέση του Περιφερειάρχη Πελοποννήσου από το ΠΑΣΟΚ; Κανένα νόημα δεν έχει για τον ίδιο. Αναρωτιόμαστε όμως πως θα συμπορευθεί από δω κι εμπρός με κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη, όπως π.χ. με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον οποίο ο Π. Τατούλης είχε κατηγορήσει για «διαπλοκή» όταν έπεσε το στέγαστρο της Σαντορίνης. Βεβαίως, ο πρώην υπουργός Πολιτισμού και νυν Άμυνας δεν του χαρίστηκε. Του θύμισε ότι έκανε αγώνα κατά του Μουσείου της Ακρόπολης και κατά του κωπηλατοδρομίου στο Σχινιά, στο πλευρό της Αρχαιολογικής Εταιρείας που ήταν υπεύθυνη για το έργο του στεγάστρου.
«Φτύνει (σ.σ. ο Τατούλης) εκεί που έγλειφε και γλείφει εκεί που φτύνει», είχε πει τότε ο κ. Βενιζέλος. Το πιστεύει ακόμη;;;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου