"Games Without Frontiers"
Hans plays with Lotte, Lotte plays with Jane
Jane plays with Willi, Willi is happy again
Suki plays with Leo, Sacha plays with Britt
Adolf builds a bonfire, Enrico plays with it
-Whistling tunes we hid in the dunes by the seaside
-Whistling tunes we're kissing baboons in the jungle
It's a knockout
If looks could kill, they probably will
In games without frontiers-war without tears
Games without frontiers-war without tears
Jeux sans frontieres
Andre has a red flag, Chiang Ching's is blue
They all have hills to fly them on except for Lin Tai Yu
Dressing up in costumes, playing silly games
Hiding out in tree-tops shouting out rude names
-Whistling tunes we hide in the dunes by the seaside
-Whistling tunes we're kissing baboons in the jungle
It's a knockout
If looks could kill they probably will
In games without frontiers-wars without tears
If looks could kill they probably will
In games without frontiers-war without tears
Games without frontiers-war without tears
Jeux sans frontieres
Ο ξένος (ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη)
Ο τίτλος αυτού του σημειώματος είναι από ένα ιδιόμελον που ψέλνεται μετά την περιφορά του Επιταφίου. (Και για την παρέα που τραγουδάει -Μανταίος, Γλυνός, Καλαϊτζής, Βότσης κ.λπ.- που με λένε φάλτσο, τους πληροφορώ πως είναι ήχος πλ. α').
Και αυτά τα λόγια για τον ξένο μου έχουν μπει στο μυαλό σαν καρφιά. Σχεδόν τα θυμάμαι όλα. Αλλά θα προτιμούσα να τα αντιγράψω. Δυστυχώς, όχι με την ίδια στίξη, λόγω της δυναστείας του μονοτονικού. «Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω. Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον. Δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους. Δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω. Δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ότι ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη».
Δεν νομίζω πως χρειάζεται μετάφραση. Και αν κάποια λέξη δεν είναι κατανοητή, το νόημα βγαίνει από τα συμφραζόμενα. Να μιλήσουμε για μετανάστες. Ο ξένος εδώ είναι ο σύντροφος Χριστός. Γι' αυτόν είναι γραμμένο αυτό το ιδιόμελον. Και η ιδέα αυτού του σημειώματος είναι από ένα άρθρο του Θανάση Ν. Παπαθανασίου, του εκδότη του έγκυρου θεολογικού περιοδικού «Σύναξη», που δημοσιεύτηκε στο πρωτοποριακό περιοδικό «Πλανόδιον» που εκδίδεται από τον εξαίρετο ποιητή Γιάννη Πατίλη. (Εδώ μια μικρή παρένθεση. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που μας κάνουν τόσο πλούσια τη φτωχή μας τη ζωή, τη γεμίζουν με αισιοδοξία, και μας πείθουν πως αξίζει να ζούμε μες στα σκοτάδια, φτάνει μονάχα να πεισθούμε πως υπάρχει ανατολή).
Το άρθρο του Παπαθανασίου είχε τίτλο: «Ο Ξένος που δέχομαι. Ο Ξένος που γίνομαι (Θεολογική αναμέτρηση με τις έννοιες του "ξένου")». Και σκέφτηκα την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, τη γειτονιά μου. Εχω άραγε την ελευθερία να πάω να πιω τα ούζα μου στο αγαπημένο στέκι ή θα διακινδυνεύσω τη ζωή μου από διάφορους τραμπούκους, που βάλθηκαν, λόγω φασισμού, να κάνουν τη γειτονιά μας επικίνδυνη με το πρόσχημα της ξενοφοβίας; Και ας δούμε το πρόβλημα καθαρά. Δεν είναι ευχάριστη η εικόνα να βλέπεις εκατοντάδες ανθρώπους στον δρόμο. Η φτώχεια όπου ξαπλώνεται απειλεί τη δικιά μας την ησυχία. Εμείς κάτι έχουμε, έστω και λίγο. Οι άλλοι δεν έχουν τίποτα. Και δεν φταίνε οι ίδιοι γι' αυτό. Η χώρα τους χάθηκε, έτσι για πλάκα. Κάποιος ευρωπαϊκός πολιτισμός την αποίκησε. Και την κατέστρεψε. Η επίσημη έκθεση του ΟΗΕ υπολογίζει τους μετανάστες σε ένα δισ. και ζητάει από τις πλούσιες χώρες να ανοίξουν τα σύνορά τους. Αρα τι σόι άνθρωποι είμαστε εμείς, που χτυπάμε τον Καντίρ Χουσεΐν, από το Αφγανιστάν; Και δεν πιστεύω πως ήταν έργο κάποιας φασιστικής οργάνωσης. Μπορεί και να ήταν. Αλλά αγαπητέ μανάβη, χασάπη, καφετζή, φούρναρη, εσύ τους νομιμοποίησες. Ας πάρουμε σοβαρά την κατάσταση στα χέρια μας, και θύματα να μη χτυπούν άλλα θύματα.
Το ξέρω από πρώτο χέρι. Δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις το πρωί που πας να ανοίξεις το μαγαζί σου και να έχεις μπροστά στην πόρτα σου κουράδες και να τις πλένεις. Μα γιατί, γι' αυτό δεν είναι υπεύθυνο το κράτος; Πολύ απλό. Ηρθαν, φρόντισέ τους. Δεν είναι ζώα. Τα ζωντανά δεν γνωρίζουν σύνορα ούτε χρειάζονται διαβατήρια. Γιατί το ελληνικό κράτος να μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζώα; Θα μπορούσε η περιοχή του Αγιου Παντελεήμονα να γινόταν το «Μανχάταν» της Αθήνας. Μια πολυεθνική, πολυπολιτισμική γειτονιά της Αθήνας και να αποκτούσε την αίγλη ενός παρισινού «καρτιέ λατέν». Αλλά γι' αυτό πρέπει να φύγουν οι φασιστικές ομάδες και να αναλάβουν πρωτοβουλίες αυτοί που ενδιαφέρονται να έχουν μια γειτονιά ασφαλή και, γιατί όχι, κερδοφόρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου