...ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
...Στην κρεβατοκάμαρα των Γκλάντκοφ όπως και πριν. Ο Αντρέι είναι λαχανιασμένος και αναμαλλιασμένος. Η Νατάσα τώρα φοράει μια φούστα κι ένα πουλόβερ, μπαίνει κρατώντας μια βαλίτσα.
ΑΝΤΡΕΪ: Κοίτα. Περίμενε. Έχεις δίκιο. Εντάξει. Όλα είναι αλήθεια. Έχεις δίκιο. Κατέβηκα σ' αυτό το επίπεδο... - δεν ξέρεις όμως τι έχω περάσει μέχρι τώρα. Μιλάω σοβαρά. Δεν είναι ζωή αυτή, φ ρ ί κ η είναι! Φοβάμαι τα πάντα, ακόμα και τα πιο ηλίθια πράγματα. Όλο κάτι περιμένω πως θα μου συμβεί... ότι θα αποτύχω στη δουλειά μου, ότι όλοι θα τα βάλουν μαζί μου. Τις νύχτες φοβάμαι να κατεβάσω το τηλέφωνο μήπως με χρειαστούν ξαφνικά και δεν μπορούν να με βρουν. Μήπως συμβεί κάτι κι εγώ δεν είμαι παρών να το αντιμετωπίσω. Δεν τολμώ να πάω κάπου, πρέπει να είμαι συνέχεια εκεί. Μέρα δεν περνάει που να μη γίνεται κάτι για το οποίο θα μπορούσαν να καταστραφούν τα πάντα. Μέσα σε είκοσι χρόνια ούτε μια φορά - ούτε ένα χρόνο, τι χρόνο λέω; - ούτε μήνα! - δεν κατάφερα να είμαι σωστός με το Πρόγραμμα. Πάντα κάτι θα έχει γίνει... Αλλά αν πάω σύμφωνα με τους κανονισμούς... - μου λες ν' αναφέρω την έλλειψη... - Χ ά θ η κ α ! Αμέσως θα βρεθεί κάποιος άλλος κι εγώ θα έχω ξοφλήσει. Από μια κλωστή κρέμονται όλα. Γι' αυτό πρέπει να είμαι συνέχεια στην πρίζα. Να μην αφήνω περιθώρια σε κανέναν. Ξέρεις πώς βλέπω τον εαυτό μου; Ε; Εσύ όλη την ώρα μου λες ότι δεν έχω ούτε αξιοπρέπεια, ούτε συνείδηση, ούτε αισθήματα, ούτε τίποτα. Δεν είναι έτσι όμως... Απ' όλα έχω! Και αξιοπρέπεια και συνείδηση και αισθήματα, όλο το... σετάκι άνθρωπος. Αλλά ακριβώς αυτό είμαι. Ένα σετ εξαρτημάτων. Έτοιμα να παρουσιαστούν σε πρώτη ζήτηση. Είμαι η προσωποποίηση της προσαρμοστικότητας. Δεν έχεις άδικο λοιπόν. Δεν έχεις καθόλου άδικο. Έχεις απόλυτο δίκιο. Όλα αυτά είναι βιτρίνα. Τι να κάνω όμως; Ένας κανόνας υπάρχει: όλοι είναι μπλεγμένοι σε μια απάτη! Κι όσοι δεν είναι, είναι ηλίθιοι. Δεν είναι απλώς η εξαίρεση στον κανόνα, είναι και ηλίθιοι. Αλίμονό σου αν ξεχάσεις έστω και μία στιγμή πως πάντα θα υπάρχουν λιγότερες καρέκλες από τους κώλους που θέλουν να καθίσουν απάνω τους. Θα σε τσαλαπατήσουν και θα μείνεις όρθιος. Μόνος σου!
(Παύση. Την κοιτάει)
Τι θα γίνει μ' εμάς τους δύο;
ΝΑΤΑΣΑ: Ξέχνα το!...
Το έργο του Α. Γκέλμαν παίχτηκε δύο φορές στην Αθήνα με διαφορετικούς τίτλους. Την πρώτη με τίτλο "Πρόσωπο με πρόσωπο" από τους Κ. Καζάκο και Τζ. Καρέζη το 1983, και τη δεύτερη από τον Γ. Κιμούλη και την Αγλαΐα Παππά, το 1997, με τον τίτλο "Και τώρα οι δυο μας".
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τη δεύτερη παράσταση σε μετάφραση/διασκευή της Ζάννας Αρμάου και του Γιώργου Κιμούλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου