"Ηθελα να γράψω για την άνοιξη…" Της Αννας Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 1/4/2014) & "Από τη φρίκη στην ντροπή" γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης (www.protagon.gr, 2/4/2014)

.........................................................

Ηθελα να γράψω για την άνοιξη…

     

Της Αννας Δαμιανίδη

Ηθελα να γράψω για την άνοιξη σήμερα, καθότι δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό στο βάθος, και να ψάξω για τον σκοπό αυτό ωραίες, ποιητικές φράσεις. Πλην όμως, έστω κι αν η άνοιξη επείγει, γιατί βιαστική χαμογελά κι ανθίζει και διαβαίνει, ενίοτε χρειάζεται να βάζουμε την ποίηση στην άκρη, όπως σας είχα ξαναπεί, γιατί σε μια κρίσιμη γωνιά της ύπαρξης μας οι λέξεις χάνουν το νόημά τους κι απειλούνται στην ουσία τους. Πεζογραφία και πεζότητα, και κείμενα νομικά χρειάζονται, τα στοιχειώδη. Τα θεμέλια της συνεννόησης που μας επιτρέπουν να ζούμε σε πολυκατοικίες χωρίς να ορμάμε να ξεκοιλιάσουμε τον αντιπαθητικό γείτονα, έστω κι αν συχνά αισθανόμαστε την παρόρμηση.

Εχουμε στην Ελλάδα πόσους φοιτητές Νομικής κάθε χρόνο; Δεκάδες χιλιάδες, αφού στον καιρό μου ήμασταν 11.000 κι έχουν περάσει σαράντα χρόνια. Σκεφτείτε τους αποφοίτους μόνο, και μαζί τους καθηγητές, και τους μαθητές των σχολείων σε όλες τις βαθμίδες, την Πολιτική Αγωγή που διδάσκονται, συν την πολιτικοποίηση που κυριαρχεί στην ανήσυχη κι ωραία μας χώρα. Ολοι αυτοί θα έπρεπε να στριφογυρίζουμε στον ύπνο μας μετά την ανακοίνωση της αιτίας θανάτου ενός δολοφόνου στις φυλακές μας. Από ξυλοδαρμό και βασανιστήρια και ηλεκτροσόκ, στις φυλακές μέσα. Εκεί όπου το κράτος φυλάει, φυλακίζει, τιμωρεί και αναμορφώνει, διαλέξτε όποια έννοια θέλετε.

Καμία δεν περιλαμβάνει την ποινή θανάτου. Την έχουμε καταργήσει, κι αυτό συνέβη με περίπλοκες και περισπούδαστες αποφάσεις, μετά από αιώνες που τα κράτη τη δοκίμαζαν και την ξαναδοκίμαζαν.

Αν για κάτι θα έπρεπε να πλημμυρίσουμε τους δρόμους σε πάνδημη διαμαρτυρία, είναι το γεγονός ότι συνέβη αυτός ο θάνατος έτσι όπως συνέβη. Γιατί η έννοια του νόμου, του κράτους, του κοινωνικού συμβολαίου, όλες αυτές οι έννοιες ποδοπατιούνται αν αδιαφορήσουμε. Θα έπρεπε να περνάνε τώρα ανάκριση όλοι οι υπάλληλοι των φυλακών. Ας έχουν όλα τα ελαφρυντικά του κόσμου, ας επικαλεστεί ο δικηγόρος τους βρασμό ψυχής, όποια δικαιολογία θέλει. Ομως να χρειαστούν δικηγόρο. Να περάσουν ανάκριση, δίκη, κάτι. Δεν γίνεται να το δεχόμαστε αυτό το πράγμα ως πολίτες χωρίς κιχ. Πληρώνουμε φόρους, συζητάμε, ψηφίζουμε, βγάζουμε νόμους, ζούμε με τους νόμους. Τι έννοια έχουν όλα αυτά αν δεν ισχύει ο στοιχειώδης νόμος εκεί ακριβώς όπου τιμωρείται η παραβίασή του;

Δεν μπορούμε να δεχτούμε ως κοινωνία αυτή τη σιωπή. Αν δεχόμαστε να συμβιώνουμε με τους μισητούς γείτονες, είναι επειδή κάναμε αυτή την ελάχιστη συμφωνία, να δεχόμαστε τους νόμους. Δεν είναι δυνατόν μέσα στη φυλακή, εκεί όπου έχει κράτος κι εξουσία το ίδιο το κράτος, να πεθαίνει από ξυλοδαρμό ένας κρατούμενος. Κατάπιαμε πολλά. Αν έχουν νόημα οι συμβιβασμοί με την ανάγκη για να υπάρξουμε και να συνυπάρξουμε, κάπου πρέπει να βρούμε το κατώφλι του ανεπίτρεπτου.

..................................................

Από τη φρίκη στην ντροπή

 

 

 

  

 
γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης

Τη φρίκη -σε έκταση όμως που δεν την είχαμε φαντασθεί- την εκτόπισε η ντροπή. Ύστερα, κάπου, χάθηκε η σειρά των συγκεκριμένων συναισθημάτων και μας εγκαταστάθηκε μια θλίψη.
Παρακολουθούσαμε το τσούρμο του Τύπου γύρω από το Eurogroup/EcoFin, την εξέλιξη όχι των εργασιών αλλά του διαβόητου «κλίματος» του άτυπου των Αθηνών, με την συμπαθή προσπάθεια να χτιστεί λίγο καλύτερα το σκηνικό αισιοδοξίας, νέου ξεκινήματος της Ελλάδας, υπόσχεσης επιστροφής στις αγορές, τα γνωστά. Αίφνης, αρχίσαμε να εισπράττουμε από ξένους συναδέλφους ερωτήματα, σχετικά με την αστάθεια της κυβέρνησης, μετά την έκρηξη Βενιζέλου κατά Γιώργου Παπανδρέου και... Αποστόλη Κακλαμάνη (εδώ είχαμε και μερικά μεταφραστικά προβλήματα για τη μεταφορά στις γλώσσες της κεντρικής και δυτικής  Ευρώπης, του λεξιλογίου εκδοροσφαγέως που επέλεξε ο αναπληρωτής πρωθυπουργός -κατά τα έντυπα της ελληνικής Προεδρίας- να χρησιμοποιήσει κατά του τέως Προέδρου της Βουλής).
Αυτά, όμως, αποδείχθηκαν πταίσματα. Διότι άρχισαν να μας ζητούνται πληροφορίες και background για το «δράμα της Νιγρίτας». Για το ποια είναι η επίσημη θέση των αρχών για τον τρόπο/αιτία θανάτου του δολοφόνου μεν, κρατούμενου δε Ιλί Καρέλι -εδώ ακριβώς η φρίκη είναι που ξεφεύγει- στις φυλακές της Νιγρίτας όπου είχε μεταχθεί για... προστασία του μετά τον από μέρους του φόνο δεσμοφύλακα στο Μαλανδρίνο. Την τιμή της χώρας όπου εφιλοξενείτο το  Eurogroup/EcoFin έσωσε, ξέρετε τι; Το γεγονός ότι ανώτατος και εμπειρότατος αξιωματικός των Εσωτερικών Υποθέσεων «το πήρε πάνω του» να καταλήξουν οι ανακρίσεις εις βάρος των σωφρονιστικών υπαλλήλων -των ίδιων που οι συνδικαλιστές τους πήγαν να καλύψουν/συγκαλύψουν με την αδιανόητη εκείνη ανακοίνωση του «Ο συ μισείς, ετέρω μη ποιήσεις» -και εν συνεχεία ότι ο εισαγγελέας Αμφίσσης άσκησε ποινική δίωξη όχι αφηρημένα κατά τα ειωθότα, αλλά κατά συγκεκριμένων προσώπων για τριπλά κακουργήματα και δεσμοφυλάκων Μαλανδρίνου και Νιγρίτας αλλά και (προσοχή...) αστυνομικών της Ιτέας. Ξαναδείτε το «Εξπρές του Μεσονυκτίου», αφήνοντας κατά μέρος την οίηση της προεδρεύουσας της Ε.Ε. χώρας, και κρατήστε ως μόνη παραμυθία τη βαθιά θλίψη. Ευχόμαστε καλή τύχη στους αρμοδίους για τις συνεντεύξεις Eurogroup/EcoFin, αν ξεστρατίσει καμιά ερώτηση σαν εκείνες που εισπράξαμε. Όμως αυτά δεν είναι παρά παρωνυχίδες μπροστά στην (επαναλαμβανόμαστε...) ακραία φρίκη. Που, αν δεν γίνει επίσημη οργή, κινδυνεύει να γίνει άλλου είδους πρόβλημα.