.........................................................
| Η αρχαία σκουριά |
| Tου Παντελη Μπουκαλα |
| Αρχαίες ή νέες, οι παροιμίες έχουν πάντοτε κάτι νόστιμο να πουν, με
τη λοξή ματιά τους στα ανθρώπινα. Την παροιμία «ο τρώσας και ιάσεται» τη
χρησιμοποιούμε συχνά, ευκαίρως - ακαίρως. Τη μικροϊστορία της τη
συνοψίζει ο λογιότατος Ευστάθιος, επίσκοπος Θεσσαλονίκης τον 12ο αιώνα,
στις «Παρεκβολές του εις την Ομήρου Ιλιάδα»: «Την δε κατά τον Αχιλλέα
ιατρικήν δηλοί και η επ’ αυτώ παροιμία φαμένη χρησμωδικώς, ως “ο τρώσας
και ιάσεται”, ην έφηνεν Τήλεφος ο Μυσός, υπ’ Αχιλλέως και πληγείς
καιρίαν και ιαθείς». Εχουμε σαν να λέμε μια πρόδρομη ομοιοπαθητική, με
εισηγητή ιατρό τον Αχιλλέα και πρώτο θεραπευθέντα τον Τήλεφο. Γιος του
Ηρακλή και της Αύγης, ο Τήλεφος κρίθηκε ανεπιθύμητος από τον παππού του,
τον Αλεό, βασιλιά της Τεγέας, που έβαλε κόρη και εγγονό σε μια κιβωτό
και τους έριξε στη θάλασσα. Σώθηκαν ευτυχώς, όπως αλλού ο Μωυσής, αφού
τα κύματα τους έβγαλαν στη Μυσία. Εκεί τράνεψε και βασίλευσε ο Τήλεφος.
Και όταν οι Ελληνες, στην πρώτη τους εκστρατεία κατά των Τρώων, βγήκαν
κατά λάθος στο βασίλειό του, αντιστάθηκε. Τον κυνήγησε όμως ο Αχιλλέας
και τον τραυμάτισε με το δόρυ του στον μηρό. Σε οχτώ χρόνια
ξανασυγκεντρώθηκαν στην Αυλίδα οι Ελληνες, για τη νέα εκστρατεία. Για να
μην ξαναχαθούν όμως χρειάζονταν τη συνδρομή του Τήλεφου, που η πληγή
του δεν είχε κλείσει τόσο καιρό. Για να εκπληρωθεί η προφητεία του
Απόλλωνα (ο τρώσας και ιάσεται), ο Αχιλλέας έβαλε στην πληγή του Τήλεφου
λίγη σκουριά από το δόρυ του και τον γιάτρεψε. Κι έπειτα πήραν όλα τον
δρόμο του Ομήρου. Εμείς εδώ, τώρα, είμαστε στον δρόμο των ομήρων. Ομηρος των τροϊκανών η κυβέρνηση και των ορέξεων των Γερμανών πολιτικών. Ομηρος του πελατειακού ή και φαύλου παρελθόντος του το πολιτικό σύστημα. Ομηρος της νωπής αντιμνημονιακής ρητορικής του ο κ. Σαμαράς. Ομηρος των ερειπίων του ΠΑΣΟΚ ο κ. Βενιζέλος. Και όμηροι όλοι μας καταναγκαστικών μέτρων που βαφτίζονται «διαρθρωτικά», μα παραμένουν αγρίως εισπρακτικά και ατελέσφορα. Καλή η μέθοδος του Αχιλλέα, δεν βοηθάει όμως σήμερα. Γιατί ο βασιλιάς των Μυρμιδόνων δεν μπόρεσε να την εφαρμόσει στον λαβωμένο εαυτό του (στην πραγματικότητα δεν τον τραυμάτισε ο Πάρης αλλά το πείσμα του να υπερβεί το γραμμένο του). Κατ’ αναλογία, και οι εταίροι του πρώην δικομματισμού, Σαμαράς - Βενιζέλος, βαριά τραυματισμένοι, και να αυτοθεραπευτούν αδυνατούν (δεν είναι καν πρόθυμοι, αφού η αυτοκριτική τους είναι επιδερμική) και να θεραπεύσουν την κοινωνία και την πολιτεία που πληγώθηκαν βαριά από τα κόμματά τους. Και δεν το μπορούν επειδή η σκουριά δεν εντοπίζεται μόνο στο δόρυ τους, όπως στην περίπτωση του Αχιλλέα, αλλά και στα λόγια τους, στα προγράμματα, στα αισθήματα, στις αντιλήψεις, στο φιλεξούσιο άγχος τους. Οι ιδέες τους είναι φαγωμένες από τη σκουριά. Το ξέρουν. Φάνηκε από την ανόρεχτη υπεράσπιση του πολυνομοσχεδίου. Σαν να υπεράσπιζαν ένα φάρμακο που κατά βάθος γνωρίζουν πως είναι δηλητήριο. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου