Το Πολυτεχνείο, ο Χρ. Λαζαρίδης και η εκδίκηση της πολιτικής. του Δ. Ψαρρά (26 Νοε 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

Το Πολυτεχνείο, ο Χρ. Λαζαρίδης και η εκδίκηση της πολιτικής.

του Δ. Ψαρρά

17:11, 26 Νοε 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/112353

 

Τον δικτυακό τόπο «antinews» του δεύτερου τη τάξει συμβούλου του πρωθυπουργού επέλεξε ο πρώτος τη τάξει για να κοινοποιήσει τις απόψεις του για τον «μύθο του Πολυτεχνείου». Ήταν επόμενο να εισπράξει ενθουσιώδεις επιδοκιμασίες, ανώνυμες και επώνυμες, οι οποίες εκκινούσαν από την προσυπογραφή των απόψεών του και έφταναν στα όρια της ταύτισης με τη χούντα. Του Δημήτρη Ψαρρά.

Ο δικτυακός του αμφιτρύων Φαήλος Κρανιδιώτης πρόσθεσε και τον θαυμασμό του για τον ηρωισμό του «ταξίαρχου Ιωαννίδη», για να αποδειχτεί ότι 39 χρόνια μετά, όλοι είμαστε μια «ωραία ατμόσφαιρα», χουντικοί και δημοκράτες, βασανιστές και αντιστασιακοί

Είναι αλήθεια ότι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης είναι από αυτούς που «δικαιούνται διά να ομιλούν». Οχι μόνο επειδή σε ηλικία 19 χρόνων ήταν «εκεί» και μάλιστα από εκείνους που έλαμψαν τις μέρες εκείνες του 1973, αλλά κυρίως επειδή είναι βάσιμος ο ισχυρισμός του ότι πολύ έγκαιρα είχε διατυπώσει τις ενστάσεις του για τη φετιχοποίηση του εορτασμού. Τις ίδιες απόψεις παραθέτει σήμερα, όπως έχει κάθε δικαίωμα. Επιβεβαιώνω ότι όσα λέει σήμερα επαναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό τα δικά του κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Αγώνας για την κομμουνιστική ανανέωση» τον μακρινό Νοέμβρη του 1978 και του 1979.

Άλλωστε η κριτική στη μυθοποίηση του Πολυτεχνείου ήταν κοινός τόπος για μεγάλη μερίδα της μεταπολιτευτικής ανανεωτικής Αριστεράς και βεβαίως της εικονοκλαστικής οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος, Β' Πανελλαδική», της οποίας ήταν κεντρικό όργανο το περιοδικό αυτό και ηγετικό στέλεχος ο Χρύσανθος Λαζαρίδης.

Μόνο που σ' εκείνες τις παλιές του απόψεις ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας προσθέτει και ορισμένα όψιμα συμπεράσματα. Αφήνω κατά μέρος τη βεβαιότητα του πρωθυπουργικού συμβούλου ότι ανήκει σ' εκείνους που δεν εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση. Στέκομαι στην πρότασή του να καταργηθεί ο εορτασμός, όχι επειδή γίνεται μ' αυτό το βαλσαμωμένο τυπικό, αλλά κυρίως επειδή πρόκειται για ένα απλό «συμβάν», το οποίο δεν μπορεί να συγκρίνεται με τις ιστορικές στιγμές που τιμάμε σε άλλες εθνικές εορτές.
  Για το θέμα αυτό, τότε άλλα έλεγε. Οτι ναι μεν «δεν είναι το απαράμιλλο γεγονός του αιώνα», αλλά είναι «μεγάλο ιστορικό γεγονός» και «η μόνη σύγχρονη εμπειρία γενικευμένης, αλλά και νικηφόρας πολιτικής αναμέτρησης». Αλλά το πρόβλημα του κ. Λαζαρίδη δεν είναι το γεγονός καθεαυτό. Είναι ο ιδιαίτερος ρόλος της Αριστεράς στην εξέγερση. Στόχος του είναι να εξομοιώσει την παγερή απουσία της Δεξιάς με τον δισταγμό της Αριστεράς.
  Με τη γνωστή του επιδεξιότητα ξεγλιστρά με τη μισή αλήθεια: «Η ίδια η Αριστερά δεν ήθελε την εξέγερση, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια την οικειοποιήθηκε πλήρως». Αυτό που παραλείπει να πει είναι ότι όλοι οι πρωταγωνιστές της εξέγερσης, φανεροί και κρυφοί, εξαργυρώσαντες και μη, είχαν άμεση αναφορά στην Αριστερά, σε κάθε είδους Αριστερά. Αν τα κόμματα της Αριστεράς –κι από κοντά το ΠΑΣΟΚ- κατόρθωσαν να «οικειοποιηθούν» την εξέγερση, αυτό έγινε επειδή μόνο η Αριστερά ήταν παρούσα. Ακόμα και η Αριστερά που «δεν ήθελε την εξέγερση». Ακόμα και ο Λαζαρίδης -όπως και όλοι μας- ως αριστερός και μέλος αριστερής οργάνωσης (του Ρήγα Φεραίου) μετείχε στην εξέγερση.

Ισχύει, μ' άλλα λόγια εκείνο που ο ίδιος έγραφε τότε που τα γεγονότα ήταν νωπά και η χάλκευση πιο δύσκολη: «Η Αριστερά επανασυνδέθηκε με τον λαό στην εξέγερση του Πολυτεχνείου». Οσο για τη Δεξιά, όχι μόνο ήταν απούσα, αλλά και πολέμησε το Πολυτεχνείο μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, σε βαθμό που η πρώτη ηγεσία της ΟΝΝΕΔ αποκαθηλώθηκε επειδή διανοήθηκε να μετάσχει στον εορτασμό της πρώτης επετείου.

Ενοχλεί, λοιπόν, τον στενό συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά η ανάμνηση του Πολυτεχνείου. Τον ενοχλεί γιατί είναι μέρος της δικής του ιστορίας, την οποία δεν μπορεί να διαγράψει. Αλλά μ' αυτή την προσωπική πολιτική διαδρομή δεν μπορεί να σταθεί σε ένα κόμμα σαν τη σημερινή Νέα Δημοκρατία, παρά μόνο αν προσφερθεί ως ειδήμων περί τα «επαναστατικά» και πρόθυμος στο ξαναγράψιμο της ιστορίας, σύμφωνα με τις προδιαγραφές της σημερινής πολιτικής του ένταξης. Διαθέτει δυστυχώς η ιστορία της Αριστεράς πολλές σημαντικές προσωπικότητες που προσφέρθηκαν να παίξουν ανάλογο ρόλο σε σκοτεινές και δύσκολες εποχές.
  Το στενόχωρο είναι ότι όλη αυτή η κινητοποίηση στελεχών της Νέας Δημοκρατίας να συσκοτίσουν την ιστορία του Πολυτεχνείου συμβαίνει κάτω από την πίεση της Χρυσής Αυγής που επιτέθηκε στον «μύθο» της εξέγερσης, ακολουθώντας τον δρόμο που είχαν ανοίξει πριν από χρόνια ο Καρατζαφέρης και τα τότε στελέχη του (Γεωργιάδης, Βορίδης).

Η πολιτική, όμως, εκδικείται. Και την ίδια στιγμή που η Δεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις θεωρεί ότι ήρθε η ώρα να ξεμπερδέψει με τον ενοχλητικό εορτασμό, η φετινή πορεία απαντά με τη μαζικότητά της, ενώ η Αριστερά που συκοφαντείται βρίσκεται για πρώτη φορά τόσο κοντά σε μια μεγάλη πολιτική ανατροπή, ιστορικών διαστάσεων.
 
* Του Δημήτρη Ψαρρά από την «Εφημερίδα των Συντακτών»