...............................................................
Η Κανέλλη και η φάρσα
Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: στα "ΝΕΑ", Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012
Επιστρέφω
στο θέμα, γιατί δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη με την απόδοσή σας.
Οποιος έχει τη μύγα ας μυγιαστεί. Κάτι τύποι που από μέσα τους (κι απέξω
τους) το κατευχαριστήθηκαν τότε που έπεσαν οι πρώτες ξανάστροφες του
Κασιδιάρη. Κι αφού φούσκωσαν τα πανιά της Χρυσής Αυγής εμφανίζονται τώρα
κριτικοί και δύσπιστοι για την ταραχή της παθούσης. Σοβαρά; Ούτε που να
με φανταστώ στη θέση της. Το λιγότερο που θα μπορούσα να πάθω θα ήταν
καμιά άκομψη λιποθυμία. Ο φόβος ότι θα υπάρξει και επόμενη φορά είναι
απείρως πιο οδυνηρός από το προηγηθέν γεγονός και λειτουργεί ως τραύμα
που παραλύει τον άνθρωπο. Του στερεί την ικανότητα να αντιδράσει κομψά
και τον κάνει ένα κουβάρι μοναξιάς, οργής και ανημπόριας.
Το ξέρω ότι η κυρία Κανέλλη υπήρξε μαστόρισσα στη γραμματική και
στο συντακτικό της επιθετικότητας κι ότι στο μιντιακό παιχνίδι είναι
μανούλα, η σωματική βία όμως είναι καλύτερα να μη σου τύχει. Δυστυχώς,
απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα, αυτό θα μας συμβαίνει αρκετά συχνά από
εδώ και πέρα. Κι όταν λέω «αυτό» δεν εννοώ μόνον το laisser passer που
παραχωρήσαμε στους μπράβους με τα μαύρα ούτε το τράτο που έδωσε το
οικείο κανάλι σε κάτι ανερμάτιστους να κάνουν το κομμάτι τους «αέρα
πατέρα». Μιλάω κυρίως για την άτακτη υποχώρηση της ενσυναίσθησης από τη
ζωή μας. Οπου «ενσυναίσθηση» εστί η ικανότητα του ανθρώπου να κατανοεί
τα αισθήματα του άλλου και να μπαίνει στη θέση του. Αυτό κι αν είναι
«ανέχεια», Πόπη και αγαπητά μου παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου