"Το στίγμα μιας γενιάς" της Χριστινας Κοψινη ("Καθημερινή", 20/11/2012)

.............................................................

Το στίγμα μιας γενιάς Tης Χριστινας Κοψινη Τον γνώριζα μόνο από τα γραφτά κι  από ένα τηλεφώνημα πριν από 2 χρόνια.  «Εχω μια εμπλοκή με τη σύνταξη», μου είπε  διστακτικά ή κάτι παρόμοιο. Δεν θυμάμαι  κάτι άλλο, διότι είναι σύνηθες και οι  συνάδελφοι να αιφνιδιάζονται όταν  αντιλαμβάνονται πως η απόφαση του  «βγαίνω στη σύνταξη» μπορεί να απέχει  χρόνια από το «συνταξιοδοτήθηκα».  Δυστυχώς, ο αγαπητός συνάδελφος έφυγε  μόλις στα 62, χωρίς να απολαύσει τη σύνταξη  από αυτό το συναρπαστικό -παρά το σκο- τάδι που το περιβάλλει- επάγγελμα. Η  είδηση για τον θάνατό του συνέπεσε με  την παραμονή της επετείου του Πολυτε- χνείου και η δημοσίευση της νεκρολογίας  του μαζί με τα όσα μύρια καταλόγιζαν  μέσω Διαδικτύου, εφημερίδων,  ανακοινώσεων, επώνυμοι και ανώνυμοι  σχολιογράφοι για τη «γενιά του Πολυτεχνείου».  Με τόση ευκολία. Σχόλια τα οποία, συμπληρώ- νοντας τα όσα καταλόγιζε με ανακοίνωσή  της η Χ.Α., εντόπιζαν τους πρωταγωνιστές  εκείνης της βραδιάς κι εκείνης της  γενιάς, τους υπεύθυνους για τη βαθιά  νύχτα στην οποία έχει εισέλθει η πατρίδα.  Αθωώνοντας, κατ’  αυτόν τον τρόπο, ξανά και ξανά, μέσα από την  ταύτιση της Αριστεράς (με την πολύ ευρεία  έννοια που αγγίζει ακόμη και τις παρυφές των  κεντρώων πολιτευτών) από τις ευθύνες του  το πολιτικό σύστημα.  Οσοι παρακολουθούσαμε από απόσταση  ασφαλείας την ανάδειξη των πρωταγω- νιστών της βραδιάς του ’73 σε πολιτικά  και δημόσια αξιώματα, μπορούμε να  ξεχωρίζουμε τις εξαιρέσεις από τον κανόνα.  Και η νεκρολογία του Ρούσου Βρανά, ο οποίος  βγήκε από τη φυλακή το ’73 λόγω ανήκεστου  βλάβης, είναι ένα αλλά όχι αποσπασματικό  παράδειγμα των ανθρώπων εκείνης τη ς γενιάς που συνέβαλαν στη  μεγάλη εκδημοκρατικοποίηση της  δημόσιας ζωής. Φαίνεται ότι ανάμεσά τους  ήταν και ορισμένα από τα καλύτερα μυαλά,  όπως λένε, της εποχής. Ο Βρανάς,  όπως διαβάζω στο vima.gr, «στην Ε΄ Γυμνασίου  έφυγε με υποτροφία για το Μέριλαντ των  ΗΠΑ, όπου τελείωσε το σχολείο. Ηταν  18,5 ετών και μέλος του ΠΑΚ όταν σπούδαζε  στη Νομική Θεσσαλονίκης. Τον Αύγουστο  του ’69, επηρεασμένος από μια ομιλία  του Γεωργίου-Αλέξανδρου Μαγκάκη, πέταξε  μια βόμβα μολότοφ στις εγκαταστάσεις του  κλιμακίου του ΝΑΤΟ στη Θεσσαλονίκη.  Το χτύπημα θεωρήθηκε ιδιαίτερα συμβολικό  στην εποχή του. Συνελήφθη και πέρασε από  δίκη, όπου καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18,5  ετών, όσα δηλαδή ήταν τα χρόνια του,  όπως του επισήμανε ο πρόεδρος του δικαστη- ρίου». Εάν σε αυτό το  πέρασμα του συναδέλφου μας από τον σύντομο  κύκλο της ζωής, αναγνωρίζουμε αποτύπωμα  γενιάς που συκοφαντείται ανερυθρίαστα  και από εκείνους που κάποτε προσποιούνταν  ότι ήταν στην Πατησίων εκείνο το βράδυ,  δεν σημαίνει ότι δεν είδαμε και τις δρασκε- λιές με τις οποίες άλλοι, της ίδιας γενιάς,  άρπαξαν τις ευκαιρίες του εύκολου πλού- του και του ξιπασμού. Αλλά πώς θα μπο- ρούσε να είναι διαφορετικά; Μιλάμε  πάντα για ανθρώπους. Αυτό και μόνο μπορεί  να σημαίνει τα πάντα, και την ευλογία και  την κατάρα. Την πρόοδο και την  καταστροφή. Ο άνθρωπος είναι όλα.