.......................................................
Στους μεταγενέστερους
Μπέρτολτ Μπρεχτ
(1898 - 1956)
[...]
Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
Όταν εκεί βασίλευε η πείνα.
Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μού δόθηκε.
Το ψωμί μου το 'τρωγα ανάμεσα στις μάχες.
Για να κοιμηθώ πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.
Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα
Κι αντίκρυζα τη φύση δίχως υπομονή.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μού δόθηκε.
Στον καιρό μου οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Οι δυνάμεις ήταν μετρημένες. Ο στόχος
βρισκότανε πολύ μακριά.
Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα
ήταν σχεδόν απρόσιτος.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μού δόθηκε.
Εσείς που θ' αναδυθείτε μεσ' απ' τον κατακλυσμό
Που εμάς, μας έπνιξε,
Όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
Σκεφτείτε
Και τα μαύρα χρόνια
Που εσείς γλυτώσατε.
Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από
/παπούτσια,
Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε,
την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση.
Κι όμως το ξέραμε:
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά
Ακόμα κ' η οργή ενάντια στην αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή. Αλλοίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέραμε να 'μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θαρθεί ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μας θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια.
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Μετάφραση: Τίτος Πατρίκιος
από το ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ της "ΑΥΓΗΣ" (21/11/2012)
με ανθολόγο του Νοεμβρίου τον Κώστα Τερζή
Στους μεταγενέστερους
Μπέρτολτ Μπρεχτ
(1898 - 1956)
[...]
Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
Όταν εκεί βασίλευε η πείνα.
Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μού δόθηκε.
Το ψωμί μου το 'τρωγα ανάμεσα στις μάχες.
Για να κοιμηθώ πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.
Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα
Κι αντίκρυζα τη φύση δίχως υπομονή.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μού δόθηκε.
Στον καιρό μου οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Οι δυνάμεις ήταν μετρημένες. Ο στόχος
βρισκότανε πολύ μακριά.
Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα
ήταν σχεδόν απρόσιτος.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μού δόθηκε.
Εσείς που θ' αναδυθείτε μεσ' απ' τον κατακλυσμό
Που εμάς, μας έπνιξε,
Όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
Σκεφτείτε
Και τα μαύρα χρόνια
Που εσείς γλυτώσατε.
Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από
/παπούτσια,
Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε,
την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση.
Κι όμως το ξέραμε:
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά
Ακόμα κ' η οργή ενάντια στην αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή. Αλλοίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέραμε να 'μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θαρθεί ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μας θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια.
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Μετάφραση: Τίτος Πατρίκιος
από το ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ της "ΑΥΓΗΣ" (21/11/2012)
με ανθολόγο του Νοεμβρίου τον Κώστα Τερζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου