"Περί αντιστάσεως και άλλων δαιμόνων" της Πέπης Ρηγοπούλου ("Εφημερίδα των Συντακτών" 14/11/2012)

..........................................................


Περί αντιστάσεως και άλλων δαιμόνων

της Πέπης Ρηγοπούλου

   Αμέσως μετά το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε και ο προϋπολογισμός. Η επίθεση κατά των μισθών και των συντάξεων και άλλα μέτρα που συνεπάγονται θα καταστήσουν αδιανόητη κάθε ανάπτυξη και ανάκαμψη. Οδηγώντας πολύ περισσότερους ανθρώπους εκτός παραγωγικής διαδικασίας, εκτός κοινωνίας και, καθόλου σπάνια, εκτός ζωής, θα υλοποιηθεί έτσι η άποψη ότι υπάρχουν άνθρωποι,  κλάδοι, τάξεις ή και λαοί που δεν χρειάζεται να επιβιώσουν.

   Ποια μπορεί να είναι η σωστότερη αντίδραση στην κατάσταση αυτή; Μπορεί άραγε να περιμένει κανείς να πέσει η κυβέρνηση σαν ώριμο - ή μάλλον σάπιο - μήλο, έτσι που να πάρουν περίπου αυτομάτως την εξουσία οι καλοί και αντιμνημονιακοί αλλάζοντας ρότα και σώζοντας τη χώρα με δαιπραγματεύεσεις ή με όποιον άλλο τρόπο; Ή μήπως πρέπει να γίνει σαφές ότι ο αγώνας της πάσχουσας κοινωνικής βάσης της χώρας - αγώνας ουσιαστικός και όχι προσχηματικός - είναι το βασικό στοιχείο που θα έδινε περιεχόμενο σε οποιαδήποτε κυβερνητική αλλαγή;

  Σε αυτήν την αρνητική για τη χώρα συγκυρία, διάβασα την εκτενή παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη από την "Εφημερίδα των Συντακτών" (10-11/11/2012): Κρίνοντας μόνο από τα παρατιθέμενα αποσπάσματα ο συγγραφέας μοιάζει να μιλά σαν κάποιος που δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη για τα όσα μας οδήγησαν εδώ. Το κακό, κατ' αυτόν, άρχισε το 2004 και αυτό που χρειάζεται είναι οι Έλληνες να αλλάξουν συμπεριφορά και νοοτροπία. Μήπως τότε ο κ. Σημίτης θεωρεί ότι η δημιουργική λογιστική που μας έσπρωξε στην ευρωζώνη, η πολιτική λογική του "αυτόματου πιλότου" και η προτροπή να ριχτεί ο λαός στον τζόγο του Χρηματιστηρίου ήταν θετικά βήματα προς τις ουσιαστικές αλλαγές που θεωρεί αναγκαίες;

   Πιο ενδιαφέρον όμως στοιχείο είναι ίσως αυτό που υποστηρίζει για τα κινήματα ανυπακοής: "Η ρητορικής της "ανυπακοής" και της "αντίστασης" συμβάλλει - μας λέει - στην προώθηση ολοκληρωτικών λύσεων. Διαδίδοντας την αυθαιρεσία και την ανομία, δημιουργεί τις συνθήκες για να εμφανισθούν "σωτήρες" πρόθυμοι να εγκαθιδρύσουν το δικό τους καταπιεστικό σύστημα και να τυο βαφτίσουν νόμο".

   Η απορία μου είναι απλή: Ποιά και πόση είναι η ανυπακοή - και η αντίσταση - που υποτίθεται ότι υποσκάπτει τη δημοκρατία και απεργάζεται ολοκληρωτικές λύσεις; Περιλαμβάνει τη διεκδίκηση δουλειάς, φαγητού και στέγης γι' αυτούς που έχουν συντριβεί από τα μέτρα, τη διαδήλωση και την απεργία, την άρνηση ή την αδυναμία να πληρώνεις τα χαράτσια, την προσφυγή στα δικαστήρια για παράνομες απολύσεις, την άρνηση υποταγής στον εργοδότη ή το όργανο της τάξεως ή ακόμα στις αποικιοκρατικές εντολές της τρόικας; Με κίνδυνο να θεωρηθώ ανεπίδεκτη εξορθολογισμού, μπορώ να προσπεράσω τα όντως ρητορικά αυτά ερωτήματα και να υποστηρίξω ότι, αντιθέτως, η αυξανόμενη αλληλέγγυα αντίσταση του λαού θα ήταν το μόνο στέρεο θεμέλιο οποιασδήποτε πραγματικής αλλαγής πορείας - με ή χωρίς διαπραγμάτευση.