"Σεναρίων το ανάγνωσμα" του Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 7/11/2012)

........................................................

Σεναρίων το ανάγνωσμα

Tου Παντελη Μπουκαλα

Σενάρια επί σεναρίων. Εφημεριδογραφικά, ραδιοφωνικά, τηλεοπτικά, διαδικτυακά. Αφού απέσβετο το λάλον ύδωρ και η μαντική δάφνη ξεράθηκε, έπιασαν δουλειά τα μιντιακά μαντεία, που ξεδίνουν με σενάρια, βασισμένα πάντοτε σε «αποκλειστικές πληροφορίες», «απολύτως έγκυρες πηγές», «κύκλους» του δείνα αξιωματούχου ή «ανθρώπους του περιβάλλοντος» του τάδε. Κι από κοντά τα σενάρια που πλάθει ο καθένας μας στο προπατζίδικο, στο καφενείο, στην ταβέρνα, στην αναμονή σε νοσοκομεία ή τράπεζες· για να περνάει η ώρα ή για διασκεδάσουμε την κατάθλιψη που μας αποδίδουν οι εθνοψυχίατροι.

Σενάρια για το ποιος βουλευτής θα υπερψηφίσει το εξοντωτικό πολυνομοσχέδιο, κι ας είχε ξιφουλκήσει πολλάκις κατά των τροϊκανών, και ποιος θα το καταψηφίσει, παρότι άλλα αφήνει να εννοηθούν. Για το ποιος κλείνει συνωμοτικά το ένα μάτι προς τη μια κατεύθυνση και το άλλο προς την αντίθετη, σαν μετάλλαξη του Αυλωνίτη ως μάρτυρα στο δικαστήριο. Σενάρια για τους «ασταθείς» μιας Ν.Δ. που λιγότερο από ένα χρόνο πριν κατακεραύνωνε μέτρα πολύ πιο ήπια και για τους «επικίνδυνους» ενός ΠΑΣΟΚ που το ελεεινολογούν πια τόσο άγρια τα ίδια του τα στελέχη ώστε να περιττεύει ο κριτικός λόγος όσων βρίσκονται ανέκαθεν εκτός του ή απέναντί του. Και σενάρια για το «παρών» ή την «αποχή» της βαθιά ταραγμένης ΔΗΜΑΡ. Ακόμα και το σενάριο της «ψήφου κατά συνείδηση» κυκλοφόρησε. Μιας ψήφου που θα «απελευθέρωνε» λέει τους βουλευτές της ανανεωτικής Αριστεράς και θα τους επέτρεπε να ψηφίσουν ό,τι όντως πιστεύουν. Αλλά τι; Ερήμην της συνείδησής τους συμμετέχουν στο κόμμα τους και συνδιαμορφώνουν την εικόνα και την πολιτική του; Και τι είναι τέλος πάντων μια συνείδηση που εκδηλώνεται κατ’ εντολήν; Ενα στολίδι στο πέτο που αν θέλει ο αρχηγός μάς παραχωρεί μια στο τόσο το δικαίωμα να το φοράμε; Το εντέλει επιλεγέν «παρών» πάντως, μεσοβέζικο και σοφιστικό, απλώς δήλωνε καθαρά την απουσία πολιτικής ευθύτητας.

Τούτες τις μέρες, κι ακόμα περισσότερο τις νύχτες, θα πρέπει να έφτασε στην κορύφωσή του (την κορύφωση της αγριότητας και της αχρειότητας δηλαδή) το ενδοκομματικό και διακομματικό παιχνίδι των απειλών με σφιγμένα δόντια, των εκβιασμών, των προσβλητικών τελεσιγράφων, των παζαριών, αλλά και των υποσχέσεων και των ταξιμάτων. Και θα πρέπει βέβαια να έστησε το δικό της πανηγύρι η διαπλοκή, για να προλάβει, να κατευθύνει, να εξαναγκάσει, να επιβάλει.

Ολα αυτά προσβάλλουν τη βαθιά αγωνία του κόσμου για το αύριο που του ξημερώνει και την απαίτησή του για σταράτα λόγια έστω, για τίμια στάση στο φως της μέρας. Και ταΐζουν τους κατεδαφιστές της δημοκρατίας, όσους υποστηρίζουν πως όλοι είναι ίδιοι κι όλοι χαλασμένοι (εξαιρώντας φυσικά τον εαυτό τους), και ως εκ τούτου η χώρα χρειάζεται τον λοχία της κι ο Ελληνας το μαστίγιό του. Ο,τι κι αν ψηφιστεί το βράδυ, η πολιτική έχει ήδη ηττηθεί. Και μαζί της όση ηθική εξακολουθούσε να τη συνοδεύει.