"Μια ηθική αποτυχία" της Ελλης Τριανταφυλλου ("Καθημερινή", 16/11/2012)

.....................................................

Μια ηθική αποτυχία Tης Ελλης Τριανταφυλλου Η ακαριαία αντίδραση του ΠΑΣΟΚ στην  προσπάθεια μικρο-ομολογιούχων να εκφράσουν  την οργή τους για την κατάφωρη αδικία  που έχουν υποστεί ήταν πραγματικά  εντυπωσιακή και εξοργιστική. Το κόμμα του  κ. Ευ. Βενιζέλου, εξέλαβε τις αντιδράσεις ως  «φασίζοντα happenings», ενώ με έκδηλη   ειρωνεία διερωτήθηκε γιατί «οι ομολογιούχοι  δεν απευθύνονται στην κυβέρνηση και τα  κόμματα που τους έδωσαν εύκολες  προεκλογικές υποσχέσεις». Διέγνωσε, δε,  πίσω από την εκδήλωση διαμαρτυρίας  «αυτούς που επιχειρούν να εκμεταλ- λευτούν τους ομολογιούχους και τους  εξωθούν με το αζημίωτο σε διάφορες  αδιέξοδες ενέργειες και διεκδικήσεις,  αντί να υιοθετήσουν τις λύσεις που  έχουν προταθεί». Η προτροπή - ερώτηση γιατί δεν  απευθύνονται στην κυβέρνηση, στερείται,  πιστεύω, κάθε ανάγκης σχολιασμού, όχι  μόνο γιατί ο κ. Βενιζέλος συμμετέχει  στην κυβέρνηση, αλλά κυρίως διότι το  PSI έγινε επί υπουργίας του και έχει την  υπογραφή του. Εκτός κι αν μαζί με τα  ποσοστά του ΠΑΣΟΚ συρρικνώνεται και η   ιστορική του μνήμη... Αυτό που, ωστόσο, συνιστά ακόμη μεγαλύτερη  πρόκληση είναι η ευκολία με την οποία το  κόμμα του κ. Βενιζέλου υπονοεί σαφώς  ότι πρόκειται περί οργανωμένων εκδηλώ- σεων από τον ΣΥΡΙΖΑ, απολύτως αδικαιο- λόγητων, δε, αφού «λύσεις έχουν προταθεί»,  αλλά και καθοδηγούμενες από συμφέρο- ντα («με το αζημίωτο», λέει η ανακοίνωση). Για το τελευταίο, δεν γνωρίζω τι μπορεί  να εννοεί. Ισως το εκτόξευσε προς άγραν  ψήφων. Το παρακάμπτω. Σκέφτομαι, ωστόσο, ότι η αντίδραση του  ΠΑΣΟΚ στην υπόθεση των  αγανακτισμένων ομολογιούχων είναι  μία ακόμη έκφραση-έκφανση της πολιτικής  νοοτροπίας που μας οδήγησε στη σημερινή  τραγική κατάσταση. Μιας νοοτροπίας  βασισμένης σε ερμηνείες της πραγματικό- τητας πάντα υπό το πρίσμα μιας προ- σωποπαγούς συμφεροντολογικής πρακτικής. Οι συγγραφείς της ανακοίνωσης του  ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, αγνόησαν συστη- ματικά και θρασύτατα ότι «οι περί- που 15.000 οικογένειες, αυτές που έχασαν  πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ», όπως  υπενθυμίζει ο σύλλογός τους, εμπιστεύτηκαν  την πατρίδα τους και επένδυσαν τις οικονομί- ες μιας ζωής σε κρατικά ομόλογα,  τιμώντας τις παραδόσεις και τα ήθη  με τα οποία γαλουχήθηκαν. Λησμόνησαν ακόμη ανερυθρίαστα ότι πριν  από το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους  ο τότε υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος  Βενιζέλος διαβεβαίωνε ότι οι Ελληνες που  αποταμίευσαν σε τίτλους του ελληνικού  Δημοσίου θα καλυφθούν απολύτως, κάτι  που ουδέποτε έγινε. Διαστρέβλωσαν, δε,  συνειδητά την αλήθεια, αντικαθι- στώντας την πραγματικότητα με μια εικόνα  που βολεύει αποκλειστικά τα μικροκομ- ματικά τους συμφέροντα στο συγκεκριμένο  κλάσμα του χρόνου. Και σαν μην έφτανε αυτό, πέταξαν το  μπαλάκι των ευθυνών για τις διαμαρτυρίες στο  αντίπαλο κόμμα, πετυχαίνοντας όχι το επιδιω- κόμενο για εκείνους, αλλά ακριβώς το  αντίθετο: την εξάλειψη κάθε πιθανό- τητας να νομιμοποιηθεί στη συλλογική  συνείδηση η υπόνοια υποδαύλισης των  επεισοδίων από τον ΣΥΡΙΖΑ ή όποιον  άλλον και την ταυτόχρονη απονομιμο- ποίηση κάθε ανάλογης κατηγορίας εναντίον  τους. Αυτή η συστηματική, σχεδόν δογματική   αντιστροφή της πραγματικότητας από  ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας καλλιεργείται  από μια αυτάρεσκη, ναρκισσιστική αντίληψη  που με όποιο ιδεολόγημα, στρατηγική ή  τακτική κι αν μεταμφιέζεται κάθε φορά,  δεν μπορεί πια να κρύψει τη γύμνια  αρχών και αξιών, ούτε τον εξ αυτής κίν- δυνο εξαπάτησης της κοινωνίας στην οποία  απευθύνεται. Δεν μπορεί πια, με άλλα λόγια, να υψώνει  κάθε φορά που την παίρνουν χαμπάρι το  εργαλείο του εκβιασμού ως αυτονοή- τως κοινώς αποδεκτού modus operan- di για την αυτοεξυπηρέτησή της. Και ο τελευταίος πολίτης αυτής  της χώρας αντιλαμβάνεται ότι η κρίση αντανα- κλά και μια «ηθική αποτυχία», η   οποία όσο αναπαράγεται χωρίς  αντίσταση, τόσο ελαχιστοποιεί τις ελπί- δες συλλογικής ανόδου σε ένα υψηλότερο επίπεδο.