| Οι καιροσκόποι και οι ληθοποιοί |
|
| Tου Παντελή Mπουκάλα |
|
|
|
Ενας έμπειρος αμυντικός, ένας σκληροτράχηλος οπισθοφύλαξ για να
ανατρέξουμε στις πηγές της λεγόμενης ποδοσφαιρικής γλώσσας, είναι
πάντοτε χρήσιμος σε μια ομάδα – παράδειγμα ο Ολοφ Μέλμπεργκ στον
Ολυμπιακό. Ο βετεράνος, παλαίμαχος ή ό,τι άλλο κ. Γιώργος Ανατολάκης δεν
είναι βέβαια Μέλμπεργκ, κι όχι μόνο λόγω κοψιάς. Παραμένει ωστόσο
χρήσιμος. Για τις μεταρρυθμιστικές ή φιλοευρωπαϊκές ιδέες του; Θα
μπορούσε να το πει κανείς ακόμα κι αυτό, υπό την προϋπόθεση ότι τις
γνωρίζει· αλλά το μόνο που διασώθηκε από τη βουλευτική του θητεία είναι
μία ερώτησή του για το αν μας αεροψεκάζουν τίποτα βδελυροί ανθέλληνες,
καθώς κι εκείνο το ωραίο «πριν ο λέκτωρ λαλήσει τρεις φορές», για το
οποίο σίγουρα δεν έφταιγε ο ίδιος, αφού το διάβαζε από το χαρτί όπου του
το είχαν γράψει κάτι ξεφτέρια, οι δηθενολόγιοι του ΛΑΟΣ και πλέον
δηθενολόγιοι της Ν.Δ. Μολαταύτα, και επειδή «ο καθείς και τα όπλα του»,
όπως καλά γνωρίζει ο φίλος της ποίησης κ. Σαμαράς, ο κ. Ανατολάκης
παραμένει χρήσιμος για την ενδογηπεδικώς αποδεδειγμένη μαντουμαναδόρικη
ικανότητά του (η σπιρτόζικη λέξη «μαντουμαναδόρος», αν δεν με απατά η
ποδοσφαιρική μου μνήμη, είναι του κ. Νίκου Αλέφαντου). Σαν κόκκινος που
είναι (ήταν άλλωστε η συμπάθεια της πλειονότητας ημών των γαύρων όταν
έπαιζε), θα του ανατεθεί το στενό μαρκάρισμα του ποδοσφαιρικώς πράσινου
κ. Τσίπρα, τον οποίο επέλεξε ως μείζονα αντίπαλό της η Ν.Δ. Και οι
φιλελεύθερες ιδέες θα θριαμβεύσουν.
Ο βασικός λόγος που κατέστησε
υποχρεωτική τη μετεγγραφή του στη γαλάζια ομάδα είναι απλός: Ο κ.
Ανατολάκης έπαιζε στο κέντρο της άμυνας, στόπερ. Ετσι μπορεί να
αποκτήσει μια κάποια αλήθεια ο περί κεντροδεξιού μετώπου ισχυρισμός του
κ. Σαμαρά. Διότι άνοιγμα στο κέντρο με τον κ. Πλεύρη (τον υιό, και
βλέπουμε) και τον κ. Βελόπουλο, μάλλον δεν είναι εφικτό· δεν είναι καν
νοητό. Και αν συνυπολογιστούν οι άλλοι προ μηνών δύο μετεγγραφέντες
(επίσης για καθαρά πολιτικούς λόγους, τι άλλο), ο κ. Βορίδης και ο κ.
Γεωργιάδης, καθώς και λοιποί του αποσαθρούμενου ΛΑΟΣ που αναζητούν ήδη
άλλον όροφο ή πτέρυγα στη γνωστή πολυκατοικία, μαγνητισμένοι από τις
ικανότητες του διαχειριστή της, τότε μάλλον για την ανασυγκρότηση της
κεντροακροδεξιάς παράταξης πρέπει να γίνεται λόγος. Μολαταύτα ο κ.
Σαμαράς, υποδεχόμενος δόξη και τιμή τον κ. Πλεύρη και τον κ. Ανατολάκη,
δεν δίστασε να πει και τούτα τα θαυμάσια, με το χαρακτηριστικό του ύφος:
«Το πατριωτικό ευρωπαϊκό μέτωπο διευρύνεται συνεχώς. Σήμερα έχω τη χαρά
να καλωσορίζω τον Θάνο Πλεύρη και τον Γιώργο Ανατολάκη, που θα δώσουν
μαζί μας τη μεγάλη μάχη». Το «ευρωπαϊκό μέτωπο»... «Διευρύνεται» διά του
κ. Πλεύρη. Ναι, μα τον Ελύτη, έτσι ακριβώς. Τώρα λοιπόν κατανοεί κανείς
τι ακριβώς σήμαινε η «υπέρβαση» εκείνη. Υπέρβαση των λέξεων, των
εννοιών, του καθαυτό νοήματος.
Αναστατωμένη λοιπόν η πολυκατοικία.
Με τους επώνυμους ενοίκους της να αλλάζουν κομματικό κοστούμι κάθε
μέρα, στοχαστικά προσαρμοζόμενοι, και με τους ανώνυμους παραζαλισμένους,
να μην μπορούν να καταλάβουν πώς ο μέχρι χθες «εξωμότης» και
«αντικειμενικά υπηρέτης των αντιπάλων» έγινε τώρα φίλος ακριβός και
σύντροφος πολύτιμος. Πρωτίστως αδυνατούν να κατανοήσουν για ποιον
ακριβώς λόγο η μπέσα, η ιδεολογική σταθερότητα και η στοιχειώδης
συνέπεια μετράνε τόσο λίγο εκεί στα ψηλά της κοινωνικής και κομματικής
κλίμακας. Σίγουρα πάντως δεν μπορεί να βρεθεί τυπικότερος εκπρόσωπος της
κινητικότητας εντός της πολυκατοικίας αυτής από τον κ. Κώστα Κιλτίδη:
Στη Ν.Δ. έως τον Ιούνιο του 2010, στη Δημοκρατική Συμμαχία έπειτα, στο
ΛΑΟΣ από τον Αύγουστο του 2011 και τώρα πάλι στη Ν.Δ. («στο σπίτι του»,
όπως λέει), αλλά και στη συστεγαζόμενη Δημοκρατική Συμμαχία. Αν έχει
σοβαρές ανησυχίες κανείς μέχρι και το αεικίνητο μπορεί να πετύχει.
Δοκίμασα
να διασταυρώσω όσα στοιχεία άντλησα από τη Βικιπαίδεια για να φρεσκάρω
τη μνήμη μου, αναζητώντας τον ιστότοπο του κ. Κιλτίδη. Μάταια. Πάνω σ’
ένα θολό φόντο (με το ζόρι διακρίνονται τα χαρακτηριστικά στη φωτογραφία
του ανδρός), διαβάζουμε το εξής: «Η ιστοσελίδα είναι υπό κατασκευή.
Παρακαλώ, προσπαθήστε αργότερα». Ενα θαυμαστικό μέσα σε κίτρινο φόντο
παραπέμπει σε κατασκευαστικά έργα επί της οδού, ίσως επειδή ο κ.
Κιλτίδης βρίσκεται ακόμα στον δρόμο των αναζητήσεων και δεν έχει
κατασταλάξει αν θέλει να μας ξαναϋπηρετήσει ως βουλευτής ή όχι. Επειδή
ωστόσο το Ιντερνετ, με τα ντοκουμέντα που διασώζει, αποδεικνύεται
θεράπων της μνήμης μας και πολέμιος όσων αλλάζουν απόψεις και κόμμα σαν
πουκάμισα, οι φιλομαθείς που θα ήθελαν να πληροφορηθούν την αρχή αρχή
της κιλτίδειας πολιτικής σταδιοδρομίας, δεν έχουν παρά να επιδοθούν σε
διαδικτυακό σεργιάνι. Θα μάθουν έτσι ότι το «εθνοκεντρικό του γνώρισμα» ο
κ. Κιλτίδης το χρωστάει, κατά δήλωσή του, στη στράτευσή του το μαύρο
1973 στο νεοφασιστικό «Κόμμα της 4ης Αυγούστου».
Και λοιπόν, θα
ρωτήσει ο οχληρός νεοκυνικός μας, απελπιστικά χαλκέντερος. Παλιά ξινά
κομμάτια. Ενώ τα φρέσκα, τα φρεσκότατα, είναι εκείνα τα «πρώην μεγάλα
κόμματα» και «οι δύο αδιόρθωτοι, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος» που
εξαπέλυε στις προεκλογικές της συγκεντρώσεις η κ. Μπακογιάννη, είκοσι
μέρες πριν, και τα οποία δεν απείχαν και πολύ από το «βιοϊστορικό τέλος
των παραδοσιακών κομμάτων» που κήρυσσε ο κ. Αβραμόπουλος όταν τις
φιλοδοξίες του τις έσκεπε το ΚΕΠ του. Και λοιπόν, θα ξαναπεί ο
νεοκυνικός μας, επιχειρώντας μάλιστα να κατασκευάσει καινούργια λέξη. Η
εξουσία (και η βουλιμία της εξουσίας) δεν είναι μόνο αμνήμων· είναι και
ληθοποιός. Παράγει λήθη και αμνησία ώστε να εξασφαλίζει την αμνηστία
της. Φυσικά και γνωρίζουν πως είναι καιροσκόποι και τυχοδιώκτες όσοι
ανάγουν σε αρχή τον ιδεολογικό χαμαιλεοντισμό. Αδιαφορούν όμως παγερά
και απλώς χρησιμοποιούν σαν θώρακα τα κλισεδάκια της πατριδοκαπηλίας,
και ας ξέρουν πως είναι τρύπιος. Αλλωστε οι οπορτουνιστές μας, κάθε
χρώματος, είναι φανατικοί της ομοιοπαθητικής: Για να αντιμετωπίσουν την
ασθένεια της πολιτικής αναξιοπιστίας κορυφώνουν, αυτοθυσιαζόμενοι, την
προσωπική τους ασυνέπεια. Και προς Θεού: Οταν θέτουν υπό αναστολή τα
κόμματά τους, το αποφασίζουν για να πορευτούν δίχως μικροαστικές
αναστολές εκεί όπου τους καλεί, ποιος άλλος, η πατρίδα.
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου