...........................................................
Μια υπενθύμιση, τώρα που τα πράγματα αλλάζουν:
Μια υπενθύμιση, τώρα που τα πράγματα αλλάζουν:
«Ξέρω τι να ψηφίσω;»
Απαντά ο Αλέξης Πανσέληνος
Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές της 6ης Μαϊου, στην ενότητα "Ξέρω τι να ψηφίσω;" του tvxs.gr, πρόσωπα των γραμμάτων, της διανόησης και της τέχνης, μιλούν στην Κρυσταλία Πατούλη
εκφράζοντας τις απόψεις, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς όχι μόνο
για την δική τους ψήφο αλλά και την ψήφο του Ελληνικού λαού. Σήμερα
απαντά ο συγγραφέας Αλέξης Πανσέληνος.
Απόσπασμα από τη συνέντευξη του συγγραφέα που ολόκληρη μπορείς να τη βρεις εδώ :
...Αν θα είχε κάποιο νόημα να κέρδιζαν υψηλά ποσοστά τα κόμματα της Αριστεράς;
Ως ένδειξη διαμαρτυρίας, κανένα. Όχι γιατί δεν θα γινόταν αντιληπτή η οργή και η απαρέσκειά μας απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο και στους δανειστές μας. Αλλά γιατί το να δείχνεις απαρέσκεια τελικά σημαίνει ότι αποδέχεσαι τη μοίρα σου. Διαμαρτυρόμενος δεν αποσπάς ωφελήματα κανενός είδους.
Αν θα είχε κάποιο νόημα να έπαιρναν τα κόμματα της Αριστεράς μια δύναμη που να τους επιτρέψει να αναλάβουν την διακυβέρνηση του τόπου και να επανακαθορίσουν τις συντεταγμένες της πολιτικής μας; Θα είχε μόνον αν και οι ίδιοι ψηφοφόροι των κομμάτων αυτών αποδέχονταν ως λύση την έξοδό μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι κανείς από τους ψηφοφόρους της Αριστεράς διατεθειμένος να υποστεί την εξαφάνιση των καταθέσεων και τον εκμηδενισμό της περιουσίας του για να ανακάμψει, αργότερα, στο πολύ απώτερο μέλλον, η οικονομία του τόπου.
Ένα πράγμα βλέπω ως βέβαιο αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Ο τόπος θα εξακολουθήσει να κυβερνάται από όσους τον έφεραν στο σημείο που βρίσκεται, αλλά η πατρωνία τους θα αλλάξει και αντί για τους ντόπιους εισαγωγείς ειδών πολυτελείας, εξοπλισμών και λοιπών χρειωδών - θα είναι οι ευρωπαϊκές τράπεζες και το ΔΝΤ. Αν δεν αλλάξει ριζικά πορεία η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα αλλάξει τίποτα ούτε στην Ελλάδα ούτε σε καμία από τις άλλες χώρες που μία-μία παίρνουνε σειρά για μια παρόμοια εμπειρία με τη δικιά μας. Αλλά ούτε η ΕΕ μπορεί να αλλάξει έτσι ριζικά πορεία αν δεν γίνει πρώτα αυτό στις κραταιές οικονομίες της γης, εκείνες των ΗΠΑ και της Κίνας. Η Ευρώπη δεν είναι σε θέση να κάνει πρώτη ένα τέτοιο βήμα.
Και για να γίνει ένα τέτοιο βήμα από τις κραταιές οικονομίες της γης, πρέπει να γίνει αντιληπτό πρώτα από τους πολίτες τους (στη ράχη των οποίων θα έχει ξεσπάσει μια θύελλα ανάλογη με αυτήν που βιώνουμε στην Ελλάδα) και ύστερα από τις μεγάλες πολυεθνικές που θα έχουν χάσει την πελατεία τους και θα βλέπουν τους ισολογισμούς τους να βουλιάζουν και – τέλος, ίσως, και από τους πολιτικούς – ότι χωρίς την εξασφάλιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων που με αίμα κατέκτησαν λαοί και εργαζόμενοι, δικαιωμάτων που δεν θα τα παραχωρεί η αγαθοεργός συνείδηση των κεφαλαιούχων και των κεφαλαιοκρατών αλλά το ίδιο το κράτος ως οργανωμένη κοινωνία (και ως προαπαιτούμενο για την ύπαρξή του ίδιου ως πολιτικού μορφώματος), δεν μπορεί να υπάρξει η ελεύθερη οικονομία.
Ως ένδειξη διαμαρτυρίας, κανένα. Όχι γιατί δεν θα γινόταν αντιληπτή η οργή και η απαρέσκειά μας απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο και στους δανειστές μας. Αλλά γιατί το να δείχνεις απαρέσκεια τελικά σημαίνει ότι αποδέχεσαι τη μοίρα σου. Διαμαρτυρόμενος δεν αποσπάς ωφελήματα κανενός είδους.
Αν θα είχε κάποιο νόημα να έπαιρναν τα κόμματα της Αριστεράς μια δύναμη που να τους επιτρέψει να αναλάβουν την διακυβέρνηση του τόπου και να επανακαθορίσουν τις συντεταγμένες της πολιτικής μας; Θα είχε μόνον αν και οι ίδιοι ψηφοφόροι των κομμάτων αυτών αποδέχονταν ως λύση την έξοδό μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι κανείς από τους ψηφοφόρους της Αριστεράς διατεθειμένος να υποστεί την εξαφάνιση των καταθέσεων και τον εκμηδενισμό της περιουσίας του για να ανακάμψει, αργότερα, στο πολύ απώτερο μέλλον, η οικονομία του τόπου.
Ένα πράγμα βλέπω ως βέβαιο αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Ο τόπος θα εξακολουθήσει να κυβερνάται από όσους τον έφεραν στο σημείο που βρίσκεται, αλλά η πατρωνία τους θα αλλάξει και αντί για τους ντόπιους εισαγωγείς ειδών πολυτελείας, εξοπλισμών και λοιπών χρειωδών - θα είναι οι ευρωπαϊκές τράπεζες και το ΔΝΤ. Αν δεν αλλάξει ριζικά πορεία η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα αλλάξει τίποτα ούτε στην Ελλάδα ούτε σε καμία από τις άλλες χώρες που μία-μία παίρνουνε σειρά για μια παρόμοια εμπειρία με τη δικιά μας. Αλλά ούτε η ΕΕ μπορεί να αλλάξει έτσι ριζικά πορεία αν δεν γίνει πρώτα αυτό στις κραταιές οικονομίες της γης, εκείνες των ΗΠΑ και της Κίνας. Η Ευρώπη δεν είναι σε θέση να κάνει πρώτη ένα τέτοιο βήμα.
Και για να γίνει ένα τέτοιο βήμα από τις κραταιές οικονομίες της γης, πρέπει να γίνει αντιληπτό πρώτα από τους πολίτες τους (στη ράχη των οποίων θα έχει ξεσπάσει μια θύελλα ανάλογη με αυτήν που βιώνουμε στην Ελλάδα) και ύστερα από τις μεγάλες πολυεθνικές που θα έχουν χάσει την πελατεία τους και θα βλέπουν τους ισολογισμούς τους να βουλιάζουν και – τέλος, ίσως, και από τους πολιτικούς – ότι χωρίς την εξασφάλιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων που με αίμα κατέκτησαν λαοί και εργαζόμενοι, δικαιωμάτων που δεν θα τα παραχωρεί η αγαθοεργός συνείδηση των κεφαλαιούχων και των κεφαλαιοκρατών αλλά το ίδιο το κράτος ως οργανωμένη κοινωνία (και ως προαπαιτούμενο για την ύπαρξή του ίδιου ως πολιτικού μορφώματος), δεν μπορεί να υπάρξει η ελεύθερη οικονομία.
Επειδή ακριβώς τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που αυτή
παράγει χρειάζονται καταναλωτές που να τα αγοράζουν και να τις
χρησιμοποιούν, ο καπιταλισμός θα γυρίζει για πολλά χρόνια γύρω-γύρω
προσπαθώντας να φάει την ουρά του για να σώσει το κεφάλι του αλλά ούτε
το ένα θα καταφέρνει ούτε το άλλο. Όπως όλες οι τυφλές δυνάμεις, έτσι
και οι δυνάμεις τού διαρκώς αυξανόμενου κέρδους, βουλιάζουνε κάποια
στιγμή μέσα στο χάος που οι ίδιες δημιούργησαν. Ο καπιταλισμός των
νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων αρκείται να καταγράφει κέρδη στους
ισολογισμούς του, ροκανίζοντας το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται –
καταστρέφοντας τις μεσαίες και τις κατώτερες οικονομικά τάξεις, στις
οποίες όμως αποβλέπει για την αποκόμιση κερδών. Κάποια στιγμή η κρίση
του θα φτάσει στο κορύφωμά της – όταν και η γερμανική αλλά και η
αμερικανική οικονομία καταρρεύσουν με τη σειρά τους και οι φούσκες τους
σκάσουν κι αυτές. Και τότε θα γίνει μια αιματηρή αναδιάταξη των
παγκόσμιων οικονομιών και ενδεχομένως θα αποκατασταθεί μια πιο
μετριασμένη και πιο λογική τάξη πραγμάτων στις σχέσεις ανάμεσα στις
επιχειρήσεις, στα κράτη και στους πολίτες.
Στα δημοκρατικά συντάγματα όλου του κόσμου περιλαμβάνονται κάποια άρθρα τα οποία αποσκοπούν στον μετριασμό της απόλυτης ατομικής ελευθερίας για χάρη του συνόλου – για χάρη των ελευθεριών όλων των πολιτών. Το ίδιο θα πρέπει κάποτε να αντιληφθούμε πως πρέπει να ισχύει και στην ελεύθερη οικονομία.
Η απόλυτη ελευθερία των ατόμων καταλήγει σε ανελευθερία του συνόλου. Και η απόλυτα ελεύθερη οικονομία καταλήγει σε πτωχεύσεις. Εκεί και μόνον εκεί. Και πουθενά αλλού.
Το ερώτημα λοιπόν για το τι σκοπεύει κανείς να ψηφίσει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα και αν πιστεύει ή δεν πιστεύει πως (και με ποιον τρόπο) θα προκύψουν έτσι λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα, μοιάζει μάλλον με ειρωνεία. Τίποτα δεν πρόκειται να διορθωθεί επί του παρόντος στον πιο αδύναμο κρίκο της αλυσίδας που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν πρώτα δεν φτάσουν στην κατάσταση την δική μας οι ισχυρότερες οικονομίες της ένωσης αυτής και αν δεν επανακαθορισθεί εξαρχής ο οικονομικός ορίζοντας όλων ανεξαιρέτως των δυτικών κοινωνιών.
Στα δημοκρατικά συντάγματα όλου του κόσμου περιλαμβάνονται κάποια άρθρα τα οποία αποσκοπούν στον μετριασμό της απόλυτης ατομικής ελευθερίας για χάρη του συνόλου – για χάρη των ελευθεριών όλων των πολιτών. Το ίδιο θα πρέπει κάποτε να αντιληφθούμε πως πρέπει να ισχύει και στην ελεύθερη οικονομία.
Η απόλυτη ελευθερία των ατόμων καταλήγει σε ανελευθερία του συνόλου. Και η απόλυτα ελεύθερη οικονομία καταλήγει σε πτωχεύσεις. Εκεί και μόνον εκεί. Και πουθενά αλλού.
Το ερώτημα λοιπόν για το τι σκοπεύει κανείς να ψηφίσει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα και αν πιστεύει ή δεν πιστεύει πως (και με ποιον τρόπο) θα προκύψουν έτσι λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα, μοιάζει μάλλον με ειρωνεία. Τίποτα δεν πρόκειται να διορθωθεί επί του παρόντος στον πιο αδύναμο κρίκο της αλυσίδας που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν πρώτα δεν φτάσουν στην κατάσταση την δική μας οι ισχυρότερες οικονομίες της ένωσης αυτής και αν δεν επανακαθορισθεί εξαρχής ο οικονομικός ορίζοντας όλων ανεξαιρέτως των δυτικών κοινωνιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου