.......................................................
Οι Τρεις Διπλές
Παίζει κανείς τάβλι; Πριν από μερικές βδομάδες, την κατάσταση στην
Ελλάδα την έβλεπα κάπως έτσι: Η Ελλάδα ήταν τρείς διπλές πίσω. Για να
σωθεί, έπρεπε να φέρει τρεις διπλές στη σειρά. Δηλαδή να συμβούν, η μια
μετά την άλλη, τρείς σχετικά απίθανες εξελίξεις:
1. Να ηττηθούν στις εκλογές τα δύο κόμματα που κατέστρεψαν τη χώρα.
2. Να φύγουν απ' τη μέση και τα δυό μια για πάντα.
3. Να φωτισθούν οι Αριστεροί που θα πάρουν την κυβέρνηση, αλλά και
οι Ευρωπαίοι που θα τους φάνε στη μάπα, ώστε να μην κάνουν και οι δυο
πλευρές τα λάθη που φαίνονται έτοιμες να κάνουν.
Τώρα η πρώτη από τις τρείς διπλές ήρθε. Ντόρτια, ας πούμε. Τέλεια. Πάμε για τις άλλες δυό.
Να εξηγήσω. Επι σαράντα περίπου χρόνια την Ελλάδα την κυβερνούσαν
δύο συμμορίες οργανωμένου εγκλήματος, που και οι δύο είχαν αρχίσει ως
κόμματα. Τη χώρα την κατέστρεψαν όχι τόσο με το πώς την κατάκλεψαν,
αλλά με το πώς την κατάντησαν για να συνεχίζεται το κλέψιμο: Λαμόγια
και διορισμοί, συντάξεις μαϊμούδες και φακελλάκια, ανταμοιβή της
κουτοπονηριάς και αποθάρρυνση της δημιουργικότητας, Ολυμπιακοί, αυξήσεις
και ρουσφέτια, και βέβαια συντριβή κάθε έντιμης στάσης και φωνής, ή
σοβαρής αντίστασης. Τα τελευταία δέκα χρόνια βόηθησαν πολύ σ' αυτό και
οι Ευρωπαίοι, γιατί με τη συνέχιση της επανάπαυσης και του δανεισμού
μεγάλωνε η αγορά και στηνότανε το όνειρο το Ευρωπαϊκό.
Τα δύο τελευταία χρόνια που όλοι ξυπνήσαμε και καταλάβαμε ότι το
ασανσέρ πήγαινε προς τα κάτω τόσες δεκαετίες, αντί για προς τα πάνω, δεν
βρίσκεις τίμιο άνθρωπο στην Ελλάδα που να μην συμφωνεί ότι τα πράγματα
πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Μικρότερο κράτος, πραγματική διαφάνεια,
ανάκληση των προνομίων, σφίξιμο των ζωναριών, εντιμότητα στην πολιτική
ζωή, τιμωρία των ενόχων. Και δουλειά, σοβαρή και σκληρή δουλειά από
όλους μας. Διότι, απλούστατα, κανείς ποτέ δεν πήγε μπροστά με άλλον
τρόπο.
Δηλαδή, η Ελλάδα ήταν έτοιμη εδώ και δύο χρόνια να ακούσει αυτό το
μήνυμα. Και της το είπανε --- κουτσουρεμένο βέβαια, μονόπαντο,
διατυπωμένο με τρόπο βλακώδη, και στα Γερμανικά, αλλα της το είπανε. Το
πρόβλημα είναι ποιοί της το λέγανε: Οι ίδιοι οι κλέφτες που είχαν
πατήσει "4ο υπόγειο." Και με το δίκιο τους οι Αγανακτισμένοι
κατέβαιναν στο Σύνταγμα και φώναζαν στους εγκληματίες απέναντι:
"Εντάξει, ρε φίλε, να μου κόψεις τη σύνταξη στο μισό αφού λες ότι το
χρειάζεται η πατρίδα, αλλά φέρε πρώτα εσύ πίσω τα μισά, έστω, από τα
κλεμμένα που έχεις βγάλει στην Ελβετία και στα υπεράκτια." (Και δεν
είναι λίγα, εδώ που τα λέμε, πάνω από δέκα δις πρέπει να έχουν βγάλει
έξω οι πολιτικοί μας. Περίπου εκατό Τσοχατζόπουλοι, δηλαδή. Αλλά αυτό
δε είναι το θέμα μας αυτή τη στιγμή.)
Θέλω να πω ότι το πρόβλημα δεν ήταν τόσο αυτά που μας λέγανε, αλλά το
ποιός τα έλεγε. Το μήνυμα αυτό το πικρό πρέπει να έρθει από κάποιον με
κάποιο ηθικό ανάστημα, και τέλος πάντων όχι από κοινό εγκλήματία.
Χωρίς να αγκαλιάσει το μήνυμα, η Ελλάδα δε σώζεται. Επείγει να φύγουν
από τη μέση οι ένοχοι, όχι τόσο γιατί έφταιξαν, αλλά κυρίως γιατί είναι
αδύνατο να έρθει από αυτους το μήνυμα.
Και τώρα, παρ' ελπίδα, ρίξαμε την πρώτη διπλή. Εύχομαι με το καλό και στις άλλες δυό.
Να τελειώσω με μερικές ευχές ακόμα;
1. Εύχομαι να μην πάθουμε κόλλημα με τη Χρυσή Αυγή. Αν τους
αφήσουμε ήσυχους, οι λεβέντες με τα μαύρα θα αυτοκαταστραφούν και θα
ξαναμπούν σταν μαύρα λαγούμια απο όπου βγήκαν.
2. Να γίνει η συχνή συνολική ανανέωση της ηγεσίας (ας πούμε, κάθε
δεκαετία) βασική καταστατική επιταγή κάθε κόμματος που αξίζει την ψήφο
μας. Η πολιτική ως ιερό πάρεργο. Να σας θυμίσω το παράδειγμα της
Νορβηγίδας Γκρο Μπρούντλαντ που, μετά από πέντε επιτυχημένα χρόνια στην
πρωθυπουργία, παρέδωσε τα ηνία στον αντιπρόεδρο και ξαναγύρισε στην
ιατρική. Και ας θυμηθούμε, σε τραγική αντιδιαστολή, τότε που η
πρωθυπουργία αφαιρέθηκε με την τανάλια από τα σφιγμένα δάχτυλα του
νεκρού ΑΓΠ. Σε τι είδους χώρα θέλετε να ζείτε;
3. Οι φυλακές είναι γεμάτες από παιδιά που μόνο τους κρίμα είναι ότι
αντιστάθηκαν, με τον τρόπο τους, στους εγκληματίες που κατέστρεφαν τη
χώρα --- και στους επίορκους αστυνομικούς που με παρανομίες κατέστελλαν
την όποια αντίσταση. Τα παιδιά αυτά τα χρειαζόμαστε έξω, ιδιαίτερα
τώρα. Διαφορετική παρέα χρειάζεται ο Τσοχατζόπουλος. Ας ελπίσουμε ότι
κάτι θα αλλάξει ριζικά στους νόμους και στις φυλακές, και σύντομα.
Να δούμε…
Χαιρετώ,
Χρίστος Χ. Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου