.........................................................
Αλέξη προχώρα. Σε θέλει όλη η χώρα;
Του Γιώργου Πήττα
Όλοι εγέρθητι…
Εκτός από εμάς
που μείναμε
βαλσαμωμένοι σαν πουλιά
στα καροτσάκια του ουρανού
με λέξεις στα φτερά
και με κάθε πέταγμα
θα σας λερώνουμε
τα μούτρα…
Εκτός από εμάς
που μείναμε
βαλσαμωμένοι σαν πουλιά
στα καροτσάκια του ουρανού
με λέξεις στα φτερά
και με κάθε πέταγμα
θα σας λερώνουμε
τα μούτρα…
(του Κύπριου ποιητή Ιάσωνα Σταυράκη)
Και αφού επί μία εβδομάδα ασχοληθήκαμε με τους στρατόκαυλους φαιοχίτωνες της Χρυσής Αυγής, αφού για μία εβδομάδα είχαμε ολάκερο το θίασο περιφέρει αυτή την έρμη τη γεροντοκόρη «εντολή σχηματισμού κυβέρνησης» και να μην κάνει συνοικέσιο με κανέναν, φτάσαμε σε αυτό που όλοι γνωρίζαμε εκ των προτέρων. Ζήσαμε, το χρονικό μίας προαναγγελθείσας εκλογής.
Και ενώ, όπως υποθέτω πολλοί άλλοι αν όχι όλοι, αγωνιώ για το τι μέλλει γενέσθαι, κατάντησα (ναι, κατάντησα) αυτές τις μέρες να μην μπορώ να παρακολουθήσω καμία συζήτηση των κομματικών εκπροσώπων στις τηλεοράσεις, καθώς γύρω στο δεκάλεπτο με έπιανε πονοκέφαλος από τις φωνές τους και την αρρωστημένη εμμονή τους να μιλάνε ο ένας πάνω στον άλλον.
Η λυσσαλέα επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, έτσι όπως εκφράστηκε από όλους, ήταν εξόχως χαρακτηριστική. Και επικίνδυνη.
Χαρακτηριστική γιατί, από τη μία πλευρά ανέδειξε την κυριολεκτικά αρρωστημένη και παθολογική εξάρτηση κάποιων δυνάμεων από την εξουσία. Το τρελαμένο μένος του κυρίου Σαμαρά, χαρακτηριστικό. Σε άλλες εποχές (που όμως δεν μας αφορούν διόλου) θα τραγουδούσαμε γελώντας τον κλασικό Μπεζεντάκο των Τζαβέλα –Τζανακάκη.
Επικίνδυνη, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να αγνοεί ορισμένα πράγματα. Ξέχασε πως έλαβε 16,8% με 35% αποχής και με πρώτο «κόμμα» στο 19%, μία χύμα ψήφο της διαμαρτυρίας του ό,τι νάναι.
Εξαιρώ από το χύμα τόσο την ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και τους Οικολόγους Πράσινους.
Και ειδικά για τους τελευταίους, νιώθω την ανάγκη να πω ότι η μη είσοδός τους στη Βουλή συνδυασμένη με την είσοδο των φαιοχιτώνων συνιστά όνειδος για την κοινωνία μας.
Επικίνδυνη λοιπόν η λυσσαλέα επίθεση γιατί έκανε το 16,8% να φαντάζει σαν την επανάσταση των Μπολσεβίκων ή την κατάληψη της Βαστίλης και μου φάνηκε πως ορισμένοι το πίστεψαν κιόλας.
Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και κάποιοι άλλοι που δεν θέλω να κατονομάσω είναι πολύ παλιές και έμπειρες πουτάνες στο επικοινωνιακό παιχνίδι.
Έχουν κάθε στιγμή, πλήρη συνείδηση του τι λένε, που το λένε και γιατί, όπως και τι προκαλεί σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο επίπεδο στο «κοινό».
Όποιος εκεί στην Κουμουνδούρου έβγαλε την ντιρεκτίβα «παιδιά, πάνω τους, παίξτε όπως παίζουν, στενό μαρκάρισμα, μιλάτε όταν μιλάνε, μην αφήνετε λέξη να πέφτει αναπάντητη, φωνάζετε όταν φωνάζουν» έκανε ολέθριο επικοινωνιακό σφάλμα.
Γιατί, οι ΣΥΡΙΖΑίοι, λειτουργώντας με ανακλαστικά κανονικών ανθρώπων, αντιδρούσαν στη λάσπη με το θυμικό παρουσιάζοντας την εικόνα θιγμένων και προσβεβλημένων φοιτητών σε καυγά αμφιθεάτρου ή καφενείου.
Μόνο που η πραγματική ζωή, δεν είναι πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, ούτε καφενείο.
Και ο κουρασμένος και καταταλαιπωρημένος πολίτης που έχει γυρίσει σπίτι από τη δουλειά του –αν έχει ακόμα δουλειά- δεν αντέχει τις φωνασκίες και τις εντάσεις.
Έχει ανάγκη από λόγο νηφάλιο καθαρό και πρακτικό. Θα πρέπει να κατανοήσει η Αριστερά, πως η επικοινωνιακή της αφομοίωση στην ηχορύπανση των πολιτικάντηδων, απλά την κάνει στα μάτια του ανύποπτου θεατή «μία από τα ίδια».
Το ΚΚΕ –επίσης παλιά και έμπειρη πουτάνα στην επικοινωνία το ξέρει αυτό και σπάνια, σπανιότατα ανεβάζει τους τόνους, εκτός αν, προγραμματισμένα θέλει χτυπήσει θεαματικότητα μέσω των θεατρινισμών της ελεγχόμενα παρορμητικής κας Κανέλλη.
17 Ιουνίου 2012.
Έχει ενδιαφέρον η προσπάθεια του μέχρι χτες εξουσιαστικού δίπολου να μετατρέψουν τις εκλογές στο δημοψήφισμα που πρότεινε τον Οκτώβριο του 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου και έπεσαν κυριολεκτικά οι πάντες πάνω του. Λες και, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βάλθηκαν να διασώσουν εμμέσως την υστεροφημία του πρώην Πρωθυπουργού. Αυτοί, που τότε εξεμάνησαν.
Τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια και την κατέστρεψαν αλλά και την κατέστησαν τελείως ανίσχυρη παραδίδοντας την στην Διεθνή των Τοκογλύφων, θα έπρεπε πραγματικά –για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου που δανείστηκε ο Αλέξης Τσίπρας- να μπουν οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Μόνο που θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η καταστροφή δεν ήρθε ούτε με το μνημόνιο, ούτε με το ΔΝΤ. Αυτά προέκυψαν αφού πρώτα είχαν ξετιναχθεί τα Ταμεία Ηθικών Αξιών της χώρας.
Προ πολλού. Η χώρα, είναι πτωχευμένη σε ουσία όραμα και αξίες, εδώ και πολλά χρόνια, κατά τη γνώμη μου.
Από την άλλη πλευρά, ποια είναι η εναλλακτική;
Η διακυβέρνηση μίας χώρας , της Ελλάδας εν προκειμένω, δεν έχει να κάνει μόνο με τις δανειακές συμβάσεις και το Μνημόνιο.
Υπάρχει ένα τεράστιο και εξαιρετικά πολύπλοκο πλέγμα ευθυνών που αφορούν στις διεθνείς σχέσεις, τα εθνικά ζητήματα, το περιβάλλον την Παιδεία, τον Πολιτισμό, τη Ναυτιλία, τις Επικοινωνίες, τις Μεταφορές, την Άμυνα, την Υγεία, δηλαδή όλους εκείνους τους πυλώνες που συνιστούν ένα κράτος για να ικανοποιούνται οι λειτουργίες και οι ανάγκες της κοινωνίας.
Η ευρύτερη κοινωνία που στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ στις 6 Μαΐου, δεν θέλει απλώς, αλλά απαιτεί και δικαιούται απλές, ξεκάθαρες, πρακτικές και σύγχρονες θέσεις για όλα αυτά.
Τα «δέκα σημεία» των προηγούμενων εκλογών, θα πρέπει να εξειδικευθούν και να αναλυθούν.
Όταν κανείς αναλαμβάνει ή θέλει να αναλάβει τη διακυβέρνηση μιας χώρας, δεν έχει ευθύνη μόνο έναντι των ψηφοφόρων του.
Έχει ευθύνη και έναντι της Ιστορίας –τόσο με την έννοια του χθες όσο και με την έννοια της προοπτικής και της διαδρομής. Και έχει ακριβώς την ίδια ευθύνη προς εκείνους που δεν τον επέλεξαν να κυβερνήσει. Οι οποίοι επίσης θέλουν να εργαστούν, να σπουδάσουν σε Πανεπιστήμια που λειτουργούν, που απαιτούν αξιοκρατικά φίλτρα σε κάθε εκδήλωση της δημόσιας ζωής.
Κατά τη γνώμη μου ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να θάψουν βαθιά μέσα στο χώμα το τόμαχοκ του ενδοαριστερού πολέμου που απογοητεύει και απονευρώνει τους σκεπτόμενους πολίτες.
Θα έπρεπε εδώ και τώρα, να κηρύξουν μία Αριστερή πανστρατιά, ένα μέτωπο που να κάνει χαρμάνι με το όραμα και την πραγματικότητα.
Εκτός, αν ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι θέλει να βάλει πλώρη για να γίνει το «νέον ΠΑΣΟΚ» έχοντας απέναντί του μία συσπειρωμένη Κυβερνητική Κεντροδεξιά με τη ΔΗΜΑΡ να εξελίσσεται σε λέσχη συζητήσεων και τον κύριο Τσίπρα να θυμίζει όλο και πιο πολύ τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Μόνο που, δεν ζούμε στο 1980. Και στις 18 Ιουνίου, πρέπει να σχηματιστεί Κυβέρνηση.
Η μοναδική βιομηχανία της Ελλάδας που ακόμα κουτσοδουλεύει, ο θερινός Τουρισμός θα τιναχτεί στον αέρα και μαζί της χιλιάδες θέσεις εργασίας αν συνεχιστεί η αβεβαιότητα.
Το τοπίο, είναι στην κυριολεξία «κινούμενη άμμος».
Καταγράφω τις όποιες επιφυλάξεις μου, αλλά θα επανέλθω.
Και η προχθεσινή παρέμβαση της Liberation με το κοινό κείμενο των δύο Ακαδημαϊκών, είχε και έχει τη σημασία της για το ευρύτερο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Αλλά και ο Obama κάνει μέτωπο απέναντι στη Γερμανία, με τον Francois Hollande.
Τυχαίο, δεν είναι τίποτα.
@pittasgeorge
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου