Η Ελληνική Τραγωδία. Της Αριάννας Χάφινγκτον (14 Μάιος 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

.......................................................

Η Ελληνική Τραγωδία. 

Της Αριάννας Χάφινγκτον

08:05, 14 Μάιος 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/94207

 

Η ελληνοαμερικανίδα Αριάννα Χάφινγκτον, πρόεδρος της Huffington Post, περιγράφει στους New York Times την ελληνική πραγματικότητα μετά το ξέσπασμα της κρίσης, συνδέοντάς τη με τη δική της προσωπική ιστορία από την ζωή της στην Ελλάδα. Η δημοσιογράφος και συγγραφέας καλεί το ελληνικό πνεύμα να αναζωπυρωθεί και να επανακτήσει την ελευθερία του ακόμα και αν αυτό σηματοδοτεί την έξοδο της χώρας από το ευρώ. 

Παρακολουθώντας τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία, θυμάμαι τα 18 χρόνια που πέρασα στην Αθήνα, όταν πήγαινα πηγαίνοντας στο σχολείο στην Πλάκα, όταν περπατούσα στους ίδιους δρόμους που πρόσφατα είχαν γεμίσει με διαδηλωτές και βίαιες συγκρούσεις.

Όταν μεγάλωνα, η οικογένειά μου ήταν ένα μικρός μικρόκοσμος της σημερινής ελληνικής οικονομίας. Ήμασταν υπερχρεωμένοι. Οι επανειλημμένες προσπάθειες του πατέρα μου να γίνει ιδιοκτήτης μιας εφημερίδας κατέληξαν σε αποτυχία και σε πτώχευση. Τελικά, η μητέρα μου πήρε την αδελφή μου και εμένα και τον άφησε.

Ζούσαμε όλοι στην Αθήνα και συνεχίζαμε να βλέπουμε τον πατέρα μας αν και είχαμε το δικό μας δυάρι διαμέρισμα. (Τελικά δεν ήταν η πτώχευση που έκανε τη μητέρα μου να τον χωρίσει, αλλά  οι διάφορες «ερωτοδουλειές» του. «Δε θέλω να παρεμβαίνεις στην ιδιωτική μου ζωή», της είχε πει ο πατέρας μου όταν εκείνη παραπονιόταν.)  

Ερχόταν μέρες περαιτέρω λιτότητας, αλλά η μητέρα μου ήταν σαφής για ένα πράγμα: ότι θα κάνει περικοπές στα πάντα εκτός από την εκπαίδευση και διατροφή. Είχε μόνο δύο φορέματα και ποτέ δεν ξόδευε τίποτα για τον εαυτό της. Θυμάμαι ότι είχε πουλήσει ακόμα και το τελευταία της μικρά χρυσά σκουλαρίκια.

Είχε δανειστεί από οποιονδήποτε μπορούσε, έτσι ώστε οι δυο της κόρες να μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους για μια καλή εκπαίδευση – εγώ στο Cambridge και η αδελφή μου στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης στο Λονδίνο. Εκείνη την εποχή, οι Ελληνίδες εξακολουθούσαν να προσφέρουν προίκα για να παντρευτούν. Η μητέρα μου συνήθιζε να λέει: «η εκπαίδευσή σας είναι η προίκα σας».

Μελετώντας τα στατιστικά στοιχεία – ιδιαίτερα το 54% της ανεργίας μεταξύ των νέων Ελλήνων- σκέφτομαι όλες τις ιστορίες πίσω από αυτά τα απογοητευτικά δεδομένα. Όλα τα όνειρα που διαψεύστηκαν. Όλες οι υποσχέσεις που έμειναν ανεκπλήρωτες. Και όλη αυτή την ενοχή, τη ντροπή και το φόβο που πηγαίνουν συχνά χέρι- χέρι με την ανεργία και τη μικρή ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Το τιμωρητικό μονοπάτι της λιτότητας και η αδυσώπητη οικονομική συρρίκνωση, αναμφίβολα, θα οδηγήσει σε περαιτέρω στασιμότητα το 2013 και αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί. Και όπως δείχνουν τα αποτελέσματα των εκλογών της περασμένης εβδομάδας, οι Έλληνες δεν πρόκειται να το επιτρέψουν να συνεχιστεί. Θα απαιτήσουν αλλαγή, είτε μέσω της κάλπης ή μέσω της βίας στους δρόμους - ή με συνδυασμό των δύο.

Οι κίνδυνοι της βίαιης διαμαρτυρίας είναι προφανείς. Ωστόσο υπάρχουν και πάρα πολλοί κίνδυνοι στην κάλπη: ένα ακροδεξιό αντιμεταναστευτικό κόμμα έλαβε σχεδόν 7 % των ψήφων, ενώ το ΠΑΣΟΚ έχασε 119 έδρες στο Κοινοβούλιο και κατρακύλησε στην τρίτη ταπεινωτική θέση . Εάν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν εγκαταλείψει την καταστροφική εμμονή της με τη λιτότητα, η Ελλάδα θα έχει πολύ λίγες επιλογές πέρα από το να αφήσει τη ζώνη του ευρώ. Αυτό θα έφερνε τους δικούς του κινδύνους, ωστόσο η ΕΕ έχει αφήσει την Ελλάδα με ελάχιστες εναλλακτικές και βιώσιμες λύσεις.

Η Αργεντινή, η οποία χρεοκόπησε και αναδιάρθρωσε το χρέος της στις αρχές του 2001, προσφέρει ένα σημείο σύγκρισης. Οι οπαδοί της λιτότητας προειδοποιούσαν ότι η Αργεντινή θα καταρρεύσει αν σταματήσει η σύνδεση του πέσο με το δολάριο και ότι θα κηρυχθεί στάση πληρωμών. Υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ Αργεντινής και Ελλάδας. Ωστόσο, την επιλογή αυτή της Αργεντινής ακολούθησε μια περίοδος λίγων μηνών οικονομικής κρίσης και έπειτα πολλά χρόνια σταθερής οικονομικής ανάπτυξης – μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα σήμερα και οδηγεί σε μια δυνητικά συνεχόμενη πορεία συρρίκνωσης που καταστρέφει εκατομμύρια ζωές και παραλύει το ελληνικό πνεύμα.

Ναι, οι Έλληνες ενήργησαν ανεύθυνα πριν την οικονομική κατάρρευση - με τον ίδιο τρόπο ο πατέρας μου είχε ενεργήσει ανεύθυνα στην ιδιωτική και επαγγελματική του ζωή. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να τιμωρήσει κανείς τα παιδιά, να καταστρέψει το μέλλον τους ως μέρος μιας θεραπείας για ένα παρελθόν για το οποίο δεν φέρουν καμία ευθύνη.

Πέρασα πολλές νύχτες το περασμένο καλοκαίρι στην Πλατεία Συντάγματος, απέναντι από την Βουλή των Ελλήνων. Το διαμαρτυρόμενο πλήθος ήταν μικτό, η πλατεία ήταν γεμάτη από νέους και ηλικιωμένους, αυτοαπασχολούμενους και άνεργους, ακτιβιστές, συνταξιούχους.

Παντού σερβιτόροι, οδηγοί ταξί, πωλητές, αποθηκάριοι, άνθρωποι στο τραπέζι δίπλα μας την ώρα του δείπνου, μιλούσαν για το ίδιο πράγμα. Ήταν - και εξακολουθούν να είναι – η φωνή που εξέφραζε την επιθυμία να μιλήσουν για  το δικό τους μέλλον, ένα μέλλον με περισσότερες επιλογές από αυτές που προσφέρονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Όταν ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επισκέφτηκε τα γραφεία της  Huffington Post εξέφρασε τα ίδια συναισθήματα: «Οι άνθρωποι νομίζουν ότι τιμωρούνται άδικα, επειδή αισθάνονται ότι δεν ευθύνονται για την κρίση».

Η Ελλάδα, όπως και η μητέρα μου, ήταν πάντα αφιερωμένη πάνω απ 'όλα στα παιδιά της. Όταν το μέλλον των παιδιών αυτών περιορίζεται, το μέλλον - και η ζωή - της χώρας θα περιοριστεί επίσης.

Η αγαπημένη μου εικόνα από τις διαδηλώσεις απεικονίζει έναν νεαρό άνδρα που δείχνει τη γροθιά του σε μια σειρά αστυνομικών ΜΑΤ, ενώ η μητέρα του, στέκεται δίπλα του, κρατώντας το μπουφάν του, για να βεβαιωθεί ότι δε θα κρυώσει. Εάν η Ελλάδα παραμείνει στην τρέχουσα αδιέξοδη πορεία της λιτότητας που πυροδοτεί την ύφεση, τα παιδιά θα εξεγερθούν, και οι γονείς θα είναι εκεί δίπλα τους, επευφημώντας τα και προσέχοντας να είναι προστατευμένα.

Και αν για να έχουν μέλλον σημαίνει έξοδο από το ευρώ, αυτό είναι που πιθανώς οι Έλληνες θα επιλέξουν. Εφηύραν της δημοκρατία, και τώρα ήρθε η ώρα να αναζωπυρωθεί το ελληνικό πνεύμα της καινοτομίας και της εφευρετικότητας – προτού η οικονομική κρίση δημιουργήσει περαιτέρω απελπισία και επικίνδυνη συμπεριφορά στους δρόμους και στην κάλπη.

Μετάφραση: Κωνσταντίνα Κότσαρη