Αύγουστος Στρίντμπεργκ (1849 - 1912) / Από το Ονειρόδραμα - Γ'.

..............................................................
 
Αύγουστος Στρίντμπεργκ (1849 - 1912)

 

Από το Ονειρόδραμα (Γ'.)*

ΕΙΚΟΝΑ ΟΓΔΟΗ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ο μικρός κοιμάται;

ΑΓΝΗ: Ναι, επιτέλους κοιμήθηκε.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ(γλυκά): Τα κλάματά του διώχνουν την πελατεία.

ΑΓΝΗ (ευγενικά): Τι μπορούμε να κάνουμε;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Τίποτα.

ΑΓΝΗ: Αν παίρναμε ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Δεν έχουμε χρήματα.

ΑΓΝΗ: Μπορώ ν' ανοίξω το παράθυρο; Σκάω μέσα σ' αυτόν τον μολυσμένο αέρα.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Αν ανοίξεις θα παγώσουμε!

ΑΓΝΗ: Είναι φρίκη!... Ίσως να καθάριζα το πάτωμα στο γραφείο σου;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Δεν είσαι αρκετά γερή για τέτοιες δουλειές. Ούτε κι εγώ άλλωστε. Κι η Χριστίνα είναι απασχολημένη. Πρέπει να κολλάει - πρέπει να βουλώσει και την παραμικρή χαραμάδα. Σ' ολόκληρο το σπίτι, στο ταβάνι, στους τοίχους, στα πατώματα...

ΑΓΝΗ: Ήμουνα διατεθειμένη να αντιμετωπίσω τη φτώχεια, μα όχι και τη βρώμα!

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Η φτώχεια έχει πάντα μια δόση βρώμας.

ΑΓΝΗ: Είναι χειρότερα απ' ό,τι είχα φανταστεί!

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Όχι, δεν είναι χειρότερα. Μπορούμε ακόμα να φάμε.

ΑΓΝΗ: Να φάμε τι;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Τα λάχανα είναι φτηνά. Είναι όμορφα και θρεφτικά.

ΑΓΝΗ: Είναι όμορφα για κείνους που τους αρέσουν. Εγώ τα σιχαίνομαι.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατί δε μου το 'πες ποτέ;

ΑΓΝΗ: Γιατί σ' αγαπούσα... Κι ήθελα να θυσιάσω τα γούστα μου για χάρη σου. 

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πρέπει λοιπόν κι εγώ ναθυσιάσω την αγάπη που έχω για τα λάχανα... Οι θυσίες μας πρέπει να 'ναι αμοιβαίες.

ΑΓΝΗ: Και τι θα φάμε λοιπόν; Ψάρια; Εσύ δεν μπορούσες να τα βάλεις στο στόμα σου.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Κι είναι κι ακριβά!

ΑΓΝΗ: Όλα είναι πιο δύσκολα απ' ό,τι νόμιζα.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Το βλέπεις;... Και το παιδί, που θα 'πρεπε να μας φέρνει κοντά, σαν μια ευλογία - μας οδηγεί στο χαμό.

ΑΓΝΗ: Αγάπη μου! Πεθαίνω μέσα σ' αυτό τον μουχλιασμενο αέρα, μέσα σ' αυτό το δωμάτιο που βλέπει σε μια σκοτεινή αυλή, μ' αυτά τα κλάματα του μωρού κι αυτές τις ατέλειωτα άγρυπνες νύχτες, και μ' όλους αυτούς εκεί έξω, που μουγκρίζουν, που τσακώνονται και που κατηγορούν ο ένας τον άλλον!... Θα πεθάνω εδώ μέσα!

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Κακόμοιρο λουλούδι, δίχως αέρα και φως!

ΑΓΝΗ: Και λες πως άλλοι είναι χειρότερα από μας;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Φυσικά. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που τον ζηλεύει όλη η γειτονιά!

ΑΓΝΗ: Και λες πως άλλοι είναι χειρότερα από μας;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Φυσικά. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που τον ζηλεύει όλη η γειτονιά! 

ΑΓΝΗ: Όλα θα 'ταν κάπως υποφερτά, αν μπορούσα να φέρω λίγη ομορφιά μέσα στο σπίτι.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ξέρω τι εννοείς: ένα λουλούδι!... Θα 'θελες ένα λιοτρόπι, δεν είν' έτσι; Μα το λιοτρόπι κοστίζει λεφτά - όσο έξι λιτρες γάλα ή τέσσερα κιλά πατάτες.

ΑΓΝΗ: Θα μπορούσα και να μην τρώω καθόλου, φτάνει να 'χα ένα λουλούδι.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Υπάρχει μια ομορφιά που δεν κοστίζει τίποτα, και που είναι τρομερό να τη στερείται ένας άνθρωπος που έχει αισθηση της πραγματικής ομορφιάς.

ΑΓΝΗ: Και ποια ομορφιά είναι αυτή;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: ΑΝ στη πω, θα θυμώσεις.

ΑΓΝΗ: Έχουμε συμφωνήσει να μη θυμώνουμε ποτέ.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Έχουμε συμφωνήσει... Ναι! Όλα θα πάν καλά, αν δε φτάσουμε στις μικρές... τις κοφτερές εκείνες λέξεις που ματώνουν... Μας ξέφυγε ποτέ καμιά;

ΑΓΝΗ: Όχι - ούτε και θα συμβεί.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ποτέ - όσο θα εξαρτάται από μένα.

ΑΓΝΗ: Λέγε, λοιπόν!    

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Να!... Όταν γυρίζω σπίτι, το πρώτο πράγμα που κοιτάζω είναι οι κουρτίνες (Πηγαίνει στο παράθυρο και τις διορθώνει.) Πώς κρέμονται;... Αν είναι τσαλακωμένες, στραβές, δεμένες με κουρέλια - φεύγω. Ή ρίχνω μια ματιά στις καρέκλες. Αν είναι όλες ταχτικά βαλμένες στη σειρά - μένω. (Τοποθετεί μια καρέκλα κοντά στις άλλες του τοίχου.) Κατόπι παρατηρώ τα κεριά στα καντηλέρια. Αν είναι στραβά, θα πει πως κι όλο το σπίτι είναι στραβό. (Διορθώνει ένα κερί στο κομοδίνο.) Αυτή είναι η ομορφιά, αγαπητή μου, που δεν κοστίζει τίποτα.

ΑΓΝΗ, σκύβει το κεφάλι: Όχι λέξεις κοφτερές, Άξελ - σε παρακαλώ!

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Μα δεν ήταν...

ΑΓΝΗ: Ήταν!

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Όχι που να πάρει ο διάολος!...

ΑΓΝΗ: Τι τρόπος!

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Με συγχωρείς, Αγνή. Μα έχω τόσο υποφέρει κι εγώ από την ακαταστασία σου, όσο κι εσύ από τη βρώμα, που λες! Θα 'χα μάλιστα αναλάβει εγώ το νοικοκυριό, αν δεν φοβόμουνα μη σε θυμώσω. Θα το θεωρούσες προσβολή!  Ουφ!  Ας μη μιλήσουμε άλλο, συμφωνείς;

ΑΓΝΗ: Τι κουραστικό και τι δύσκολο που 'ναι να 'μαστε σύζυγοι!...Είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο! Θέλει ιδιοσυγκρασία αγγέλων. 

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Έτσι θαρρώ κι εγώ...

 *: η μετάφραση του "Ονειροδράματος" είναι του Αλέξη Σολομού και είναι από την έκδοση της "Δωδώνης" - Μικρή Θεατρική Βιβλιοθήκη, 1986