Τελευταίος σταθμός του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου ("LIFO", 23/5/2012)

...........................................................

23.5.2012

Τελευταίος σταθμός 

του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου ("LIFO", 23/5/2012)

Παρακολουθώντας, σχεδόν αδρανής, τα τελευταία επεισόδια της εθνικής ιλαροτραγωδίας.

Αυτό που με αποκαρδίωσε περισσότερο τις τελευταίες μέρες δεν ήταν ούτε οι ανεύθυνες δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, ούτε η άγουρη μέθη του Τσίπρα, ούτε η αυτοκτονική άρνηση των μικρών κομμάτων να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Είναι τα πρακτικά των συζητήσεων στο Προεδρικό Μέγαρο, όταν η εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης πηγαινοέρχονταν σαν αλογόμυγα.

Τα πρακτικά αυτά δείχνουν πόσο ασήμαντοι και κατώτεροι των περιστάσεων είναι οι Έλληνες πολιτικοί.Όλοι.

Την ώρα που πάνω στο κεφάλι της Ελλάδας παίζεται ένα από τα πιο επικίνδυνα παιχνίδια της νεαρής ιστορίας της, εκείνοι ακκίζονταν και τζογάριζαν τη μικρή τους πολιτική μοίρα, με ανατριχιαστική μυωπία.

Με ρωτάνε να γράψω τι θα ψηφίσω, τι προτείνει η LifO. Και τι είναι η LifO, όργανο κάποιου κόμματος για να δίνει γραμμή; Είμαστε δεκάδες άνθρωποι εδώ, με δεκάδες απόψεις και διαφορετική καταγωγή. Καθένας θα ψηφίσει αυτό που νομίζει - αν και ευελπιστώ ότι κανείς δεν θα ψηφίσει το κόμμα του μίσους και του σκοταδιού (που βάσει των ευρωπαϊκών ηθών θα έπρεπε να είναι εκτός νόμου): τη Χρυσή Αυγή.

Δουλειά των δημοσιογράφων είναι να καταγράφουν με σαφήνεια και τόλμη την κατάσταση, όχι να καθοδηγούν με το καλάμι το απορφανισμένο ποίμνιο. Και η κατάσταση τώρα είναι αυτή: οι πολιτικοί μας ζουν αυτές τις ιστορικές στιγμές ως ανθρωπάκια.

Ναι, ασφαλώς γνωρίζω ότι το μέγα διακύβευμα (η λέξη-καραμέλα) είναι η παραμονή ή όχι στο ευρώ. Μα και στις δύο περιπτώσεις, το γονάτισμά μας είναι βέβαιο. Στην πρώτη περίπτωση από τον γερμανικό κυνισμό, στη δεύτερη από την ελληνική ασυναρτησία.

Θα μου πεις, αυτός είναι ο λαός, αυτοί οι ηγέτες του. Κάθε άλλη σκέψη οδηγεί στην παγίδα του αριστοκρατισμού, της ολιγαρχίας και, εν τέλει, του φασισμού. Αυτή είναι η Ελλάδα. Μια χώρα που θεωρεί μαγκιά το να ξεφεύγει από τους νόμους, που κατασκευάζει μύθους από την παρακμή της, τρολάρει κάθε σοβαρότητα, δεν ευθύνεται για τίποτα. Ένα crybaby με μουστάκι.

(Αναρωτιέμαι: Και ο Ελευθέριος Βενιζέλος; Ηγέτης των εξαθλιωμένων Ελλήνων δεν ήταν; Είναι και θέμα τύχης; Θα μπορούσε να είχε εμφανιστεί εδώ ένας Ερντογάν; Δεν έχω απάντηση.)

Οπότε, τι γίνεται; Τίποτα δεν γίνεται! Έτσι θα σερνόμαστε, από τη μια φαρσοκωμωδία στην άλλη. Ο Τσίπρας θα κάνει ακόμα εκατό εξώφυλλα με σμιχτά φρύδια γόητος, οι πρώην μεγάλοι θα μαζεύουν ορφανά απ’ τον δρόμο για να ζεσταθούν στο χνότο τους, τα media θα αναλύσουν μέχρι και τους γρυλισμούς του Μιχαλολιάκου (με δραματικό μοντάζ). Πολιτικοί χαμένοι στην κοσμάρα τους. Χωρίς ανάστημα, χωρίς σχέδιο. Οι ιλαροτραγικές συζητήσεις στα πρακτικά του Μαξίμου.

Ναι, καλούμαι να ψηφίσω κάτι. Αν θ’ αυτοκτονήσω από το Σούνιο ή από την Ακρόπολη.

Έχει σημασία;

___________

Υ.Γ.

Πάνω, μια φωτό που τράβηξα το περασμένο Σάββατο στη συνοικία Ελ-Μαργκ, στο Κάιρο. Είναι ο τελευταίος σταθμός του μετρό. Πήγα από περιέργεια. Εκτάσεις με χαμόσπιτα, σκουπίδια, και πιο κει αρχίζει η έρημος. Σκέφτηκα ότι όλο αυτό μου θυμίζει, μεταφορικώς, την Ελλάδα. Βέβαια, ακόμα κι εδώ η δύναμη της ζωής: πάνω στα σκουπίδια, ανέμελα τα παιδιά παίζουν.