...............................................................
Να ανήκεις από επιλογή, όχι από συμφέρον
Tου Νικου Βατοπουλου
Ανήκω σε εκείνους τους Ελληνες που θεωρούν αυτονόητη τη συμπόρευση
της Ελλάδας με τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε. Επειδή, όμως, ακόμη και όσοι
θέλουν να καταγγείλουν το Μνημόνιο ισχυρίζονται ότι επιθυμούν την
παραμονή μας στην Ευρώπη, δηλώνω, για να διορθώσω την πρώτη πρόταση, ότι
ανήκω σε εκείνους τους Ελληνες που, ιδεολογικά και συναισθηματικά και
όχι αναγκαστικά και ωφελιμιστικά, βλέπουν τον εαυτό τους και τη ζωή τους
μέσα στο ευρωπαϊκό κάδρο.
Και πάλι, όμως, χρειάζεται περαιτέρω
διευκρίνιση. Μέσα σε αυτό το ευρωπαϊκό κάδρο αισθάνομαι ότι έχω να πάρω
και να δώσω. Αποποιούμαι τον ρόλο του θύματος και δεν βλέπω τον «άλλον»
ως θύτη. Είμαι ευγνώμων που η Ελλάδα πήρε τόσα καλά από την Ευρωπαϊκή
Ενωση τα τελευταία 30 χρονια και τώρα που οι συνθήκες άλλαξαν θέλω να
είμαι στο ίδιο καράβι μέσα στην τρικυμία.
Δεν πιστεύω ότι ο Αλέξης
είναι Ανδρέας. Αλλά πιστεύω ότι ο μηχανισμός άντλησης των ψηφοφόρων σε
μία δεξαμενή ξεπλύματος ενοχών και ανασφάλειας είναι παρόμοιος. Από
ψυχαναλυτικής πλευράς, η αντιστροφή της μειονεξίας σε παλικαρισμό είναι η
ασφαλής οδός για τη νομιμοποίηση της δημαγωγίας.
Δεν έχει ίσως
αξιολογηθεί (και ίσως να μην υπάρχει μεθοδολογία) ο ψυχικός σύνδεσμος
του καθένα από μας με αυτό που ονομάζουμε κοινό, δυτικό, αστικό
πολιτισμό. Αυτός, όμως, ο σύνδεσμος αποτυπώνεται ως ποιότητα και
απόχρωση στη γλώσσα του σώματος και στη χρήση της γλώσσας (ακόμη και των
αγγλικών όταν τα ομιλεί Ελληνας). Αποτυπώνεται ακόμη στον
ενδυματολογικό κώδικα και στην κοινωνική αγωγή, αποκαλύπτεται στην
προτεραιότητα που δίνεται στην ανάγκη να τιμήσει κανείς μία υπογραφή ή
έναν λόγο. Κατ’ επέκταση, οι εκλογές αυτές, που θα κρίνουν το μέλλον της
πατρίδας μας, είναι και ένας έμμεσος τρόπος να δηλώσει κανείς τον βαθμό
συγγένειας με αξίες που έχουν κλονιστεί ή λοιδορηθεί. Η Ευρώπη αλλάζει
και δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο του 1981 όταν γίναμε δέκατο μέλος
της τότε ΕΟΚ ή του 1992 και της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Αλλά η ανάγκη να
είσαι κομμάτι της Ευρώπης, όχι γιατί είσαι επαίτης αλλά γιατί δεν
διανοείσαι να μην ανήκεις εκεί, δεν έχει αλλάξει. Και αυτό κρίνεται. Ο
τρόπος να είμαστε στην Ευρώπη. Αξιοπρεπείς, αν και κατεστραμμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου