"Περί διαφθοράς, της ελληνικής..." από τον φίλο στο fb και συγγραφέα-ποιητή Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 8/2/2018)

............................................................

Περί διαφθοράς, της ελληνικής...

από τον φίλο στο fb και συγγραφέα-ποιητή Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 8/2/2018) 

Μεταξύ ανθρώπων, η "διαφθορά", η εύνοια που με την οποία περιβάλλει κανείς οικείους και φίλους, είναι φύση, κατάσταση ομαλή. Αφύσικη είναι η αξιοκρατία, το να προκρίνει κανείς όχι άτομα αλλά πράξεις και να τις αξιολογεί λειτουργικά. Μια τέτοια αναγνώριση των αξιών προϋποθέτει παρέμβαση άνωθεν, ρύθμιση, ιδεολογία, κράτος, τουτέστιν τη βία των θεσμών.

Τέτοια βία είναι ο πολιτισμός, με τις ηθικονομικές και αισθητικές επιταγές του. Όσο πιο προηγμένος ο καταμερισμός της εργασίας και η διάρθρωση της παραγωγής, όσο πιο απαραίτητοι δηλαδή για το σύνολο οι αριστείς και οι υπηρεσίες που μόνο εκείνοι παρέχουν, τόσο η εύνοια υποχωρεί και παραχωρεί τη θέση της στην αξία. Και αντιστρόφως, όπου η ζήτηση των υψηλών επιδόσεων είναι χαμηλή, η εύνοια διατηρεί τον διευθετικό της ρόλο και η ποιότητα απαξιώνεται, πάει να πει δεν αναγνωρίζεται. Αυτή η απαξίωση είναι, κι ας δεν φαίνεται, πράξη ορθολογική. Όταν οι ανάγκες είναι στοιχειώδεις, η ποιοτική τους υπερκάλυψη είναι σπατάλη, ματαιοδοξία, πολυτέλεια.

Η σύγχρονη Ελλάδα είναι κλασικό παράδειγμα κοινωνίας καθηλωμένης σ' αυτό ακριβώς το στάδιο. Η παραγωγή της είναι υπανάπτυκτη, ο καταμερισμός της εργασίας στοιχειώδης, οι ανάγκες της σε υπηρεσίες και αγαθά χονδροειδείς. Λογικό επόμενο λοιπόν η ευνοιοκρατία να επικρατεί. Τα κηρύγματα μάλιστα εναντίον της είναι πρωθύστερα. Όσο δεν εκλεπτύνονται οι μορφές της παραγωγής και της εργασίας, το να απαιτεί κανείς εκλεπτυσμένες μορφές αξιολόγησης, προηγμένα ηθικά στάνταρντ, προσοντολόγια και καθηκοντολόγια άλλοτρια, είναι σαν να βγάζει προσελάνες και λινά τραπεζομάντηλα για τα σουβλάκια που ψώνισε από τη γωνιά.
Ακόμη και ο αποσβολωμένος θαυμασμός που δείχνουν οι Νεοέλληνες για τα εκλεπτυσμένα αγαθά που εισάγουν en masse από τη Δύση είναι πιθηκιστικός. Είναι o ξιππασμός του επαρχιώτη μέσα τους που τους σπρώχνει να τα επιθυμούν, όχι η ικανότητά τους να τα εκτιμήσουν.