..............................................................
Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888 - 1944)
[ATITΛΟ], 1906
Γιατί να βασανίζουμε το νου,
να τυραννούμε άδικα τη σκέψη;
Ως τότ' ένας κομήτης τ' ουρανού
θαρρώ πως θα μας έχει ξρμπερδέψει.
Θα λείψει κάθε πίκρα και πληγή,
θα λείψουνε τα βάσανα κι οι πόνοι
έτσι και μεις γλιτώνουμε απ' τη γη
κι η γη απ' το μπελά μας ξεγλιτώνει.
Νομίζετε καλέ πως ημπορεί
η σφαίρα μας η κακομοίρα να 'χει
μια τέτοια κοινωνία πονηρή
και δύστροπη, για φόρτωμα στη ράχη;
Έλα, κομήτη, έλ' απ' τα ψηλά
και - στο Θεό σου - κάψε τέτοια σφαίρα,
που όλο μας σκοτίζει τα μυαλά
και γύρω παραδέρνει στον Αιθέρα.
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ
Κι αν έκλαιγα μπροστά σας όλο θλίψη
κι είπα πονώ κι είπα πως θα πεθάνω,
το μέτωπό μου όμως δεν έχω σκύψει,
μη με θαρρείτε της χαράς ζητιάνο.
Στης Ηδονής εσείς τα περιβόλια
ήπιατε μες στα κρύσταλλα το μέλι,
όσο κι αν κύλησε η καρδιά μου η δόλια,
να πιει το καταστάλαγμα δεν θέλει.
Γιατί κανένας στο παράπονό μου
πονετικό χαμόγελο δε δίνει.
Μη με θαρρείτε για φτωχό του δρόμου,
που κλαίγεται και θέλει ελεημοσύνη.
Θέλω ερημιά... Θα βυθιστώ στην πλάνη
του φεγγαριού που αναστενάζει απάνω.
Ο πόνος μου για συντροφιά μού φτάνει,
στον πόνο μου για συντροφιά δεν φτάνω;
Ψίχαλα της χαράς δεν θέλω, μήτε
θα γονατίσω εμπρός σας καθώς τόσοι.
Δεν έχω ανάγκη να με λυπηθείτε.
Το χέρι μου δεν έχω ακόμη απλώσει!
Θα φύγω από τα μάτια σας' με πνίγει
να βλέπω γύρω μάτια ευτυχισμένα,
σαν συλλογιέμαι πως μπορούσε λίγη,
λίγη Ηδονή να ρίχνουνε για μένα.
Μα τόσο χαμηλά δεν έχω πέσει,
δεν τη ζηλεύω, δεν την καμαρώνω.
Και αν έχω στην ψυχή μου μία θέση,
τη φύλαξα στον Βασιλιά τον Πόνο.
XIV -
- Από τα "ΧΑΡΩΠΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑ Η ΩΡΑ"
Γλυκάθηκα, γλυκάθηκα από τ' άλικό σου στόμα
και δε χορταίνω τα φιλιά κι όλο γυρεύω ακόμα.
Και συ θυμώνεις και μου λες: "Τι θέλεις από μένα;
Όλο φιλούν τα χείλη σου κι όλο είναι διψασμένα!"
Και μ' αποπαίρνεις άπονα, και σκύβω το κεφάλι,
ώσπου να φύγουνε οι θυμοί, να φιληθούμε πάλι...
Ερωτικό
Καημός αλήθεια να περνώ του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά μια μέρα του θανάτου.
Στενό βαθύ και θλιβερό που θα θυμάμαι για καιρό τι μου στοιχίζει στην καρδιά το ξαναπέρασμά του.
Ας είν' ωστόσο, τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλί, πρώτο φιλί και με λαχτάρα πόση.
Γυρεύω πάντα το φιλί αχ, καρδιά μου που μου το ‘τάξανε πολλοί
όμως δε μπόρεσε κανείς ποτέ να μου το δώσει.
Ίσως μια μέρα όταν χαθώ γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά γίνουμε πάλι ταίρι
Αυτό το ανεύρετο φιλί που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή να μου το ξαναφέρει.
Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888 - 1944)
[ATITΛΟ], 1906
Γιατί να βασανίζουμε το νου,
να τυραννούμε άδικα τη σκέψη;
Ως τότ' ένας κομήτης τ' ουρανού
θαρρώ πως θα μας έχει ξρμπερδέψει.
Θα λείψει κάθε πίκρα και πληγή,
θα λείψουνε τα βάσανα κι οι πόνοι
έτσι και μεις γλιτώνουμε απ' τη γη
κι η γη απ' το μπελά μας ξεγλιτώνει.
Νομίζετε καλέ πως ημπορεί
η σφαίρα μας η κακομοίρα να 'χει
μια τέτοια κοινωνία πονηρή
και δύστροπη, για φόρτωμα στη ράχη;
Έλα, κομήτη, έλ' απ' τα ψηλά
και - στο Θεό σου - κάψε τέτοια σφαίρα,
που όλο μας σκοτίζει τα μυαλά
και γύρω παραδέρνει στον Αιθέρα.
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ
Κι αν έκλαιγα μπροστά σας όλο θλίψη
κι είπα πονώ κι είπα πως θα πεθάνω,
το μέτωπό μου όμως δεν έχω σκύψει,
μη με θαρρείτε της χαράς ζητιάνο.
Στης Ηδονής εσείς τα περιβόλια
ήπιατε μες στα κρύσταλλα το μέλι,
όσο κι αν κύλησε η καρδιά μου η δόλια,
να πιει το καταστάλαγμα δεν θέλει.
Γιατί κανένας στο παράπονό μου
πονετικό χαμόγελο δε δίνει.
Μη με θαρρείτε για φτωχό του δρόμου,
που κλαίγεται και θέλει ελεημοσύνη.
Θέλω ερημιά... Θα βυθιστώ στην πλάνη
του φεγγαριού που αναστενάζει απάνω.
Ο πόνος μου για συντροφιά μού φτάνει,
στον πόνο μου για συντροφιά δεν φτάνω;
Ψίχαλα της χαράς δεν θέλω, μήτε
θα γονατίσω εμπρός σας καθώς τόσοι.
Δεν έχω ανάγκη να με λυπηθείτε.
Το χέρι μου δεν έχω ακόμη απλώσει!
Θα φύγω από τα μάτια σας' με πνίγει
να βλέπω γύρω μάτια ευτυχισμένα,
σαν συλλογιέμαι πως μπορούσε λίγη,
λίγη Ηδονή να ρίχνουνε για μένα.
Μα τόσο χαμηλά δεν έχω πέσει,
δεν τη ζηλεύω, δεν την καμαρώνω.
Και αν έχω στην ψυχή μου μία θέση,
τη φύλαξα στον Βασιλιά τον Πόνο.
XIV -
- Από τα "ΧΑΡΩΠΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑ Η ΩΡΑ"
Γλυκάθηκα, γλυκάθηκα από τ' άλικό σου στόμα
και δε χορταίνω τα φιλιά κι όλο γυρεύω ακόμα.
Και συ θυμώνεις και μου λες: "Τι θέλεις από μένα;
Όλο φιλούν τα χείλη σου κι όλο είναι διψασμένα!"
Και μ' αποπαίρνεις άπονα, και σκύβω το κεφάλι,
ώσπου να φύγουνε οι θυμοί, να φιληθούμε πάλι...
Ερωτικό
Καημός αλήθεια να περνώ του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά μια μέρα του θανάτου.
Στενό βαθύ και θλιβερό που θα θυμάμαι για καιρό τι μου στοιχίζει στην καρδιά το ξαναπέρασμά του.
Ας είν' ωστόσο, τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλί, πρώτο φιλί και με λαχτάρα πόση.
Γυρεύω πάντα το φιλί αχ, καρδιά μου που μου το ‘τάξανε πολλοί
όμως δε μπόρεσε κανείς ποτέ να μου το δώσει.
Ίσως μια μέρα όταν χαθώ γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά γίνουμε πάλι ταίρι
Αυτό το ανεύρετο φιλί που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή να μου το ξαναφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου