· ............................................................
"Στο γιαλό που του φύγαν τα καΐκια…
Ένα δίστιχο του Παλαμά: «Στο γιαλό που του φύγαν τα καΐκια / και του
μείναν τα κρίνα και τα φύκια…», από το ποίημα «Ανατολή»,
που ξεκινάει: «Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα / μακρόσυρτα τραγούδια
ανατολίτικα / λυπητερά». Αυτά μου ήρθαν στο νου χθες, καθώς διάβαζα στην «Εφ.Συν»
το δημοσίευμα της Χριστίνας Παπασταθοπούλου «Επιδοτούμενος ‘’θάνατος’’», με
υπότιτλο: «Βάσει κοινοτικής οδηγίας για τον περιορισμό της αλιείας, άλλα 763
αλιευτικά σκάφη, στην πλειονότητά τους ξύλινα παραδοσιακά, θα οδηγηθούν στις χωματερές.
Μέχρι σήμερα έχουν καταστραφεί 13.587 ελληνικά κομψοτεχνήματα, ενώ εκκρεμούν
ακόμη 522 αιτήσεις».
Η επιδότηση κυμαινόμενη αναλόγως, μπορεί να φτάσει
μέχρι 300.000 ευρώ, αρκεί να κατατεθεί παράλληλα η αντίστοιχη άδεια αλιείας.
Σκοπός, ο περιορισμός της αλιείας· η εντατικοποίηση της οποίας, πράγματι,
κοντεύει «να μην αφήσει λέπι». Παρατήρηση: με τέτοιο ύψος επιδότησης, πουλάει
κανείς και το γονιό του. Ερώτημα: τα παραδοσιακά ξύλινα, ας πούμε τα «τρεχαντηράκια»,
κάνουν τη ζημιά; Ή κάτι μεγαθήρια-πλωτές βιομηχανίες· από τη θάλασσα κατευθείαν
στο τηγάνι; Ερώτημα δεύτερο: αν ο περιορισμός της αλιείας εξελιχθεί απρόσκοπτα
και ο ενάλιος πλούτος επανέλθει (διάβασα κάποτε ότι δύο-τρία χρόνια αναστολής της
αλιείας φτάνουν και περισσεύουν), πού θα ξαναβρούμε τα 14.000 «ελληνικά
κομψοτεχνήματα»;
Δεν υπήρχαν άλλοι τρόποι; Όπως υποστηρίζει ο
Ελληνικός Σύνδεσμος Παραδοσιακών Σκαφών (το υποστήριξα και ο ίδιος παλιότερα·
το θέμα τραβάει καιρό), υπήρχαν – υπάρχουν ακόμα – «ασφαλιστικές δικλείδες»,
ώστε και η αλιεία να μην είναι εξοντωτική και τα σκάφη να σωθούν· απλώς, με
σοβαρούς ελέγχους, να νηολογούνται μεν, αλλά να μην αλιεύουν. Πού την πάμε
εντέλει τη δουλειά, και σ’ αυτό και σε άλλα θέματα παρεμφερή; Επιδότηση κι όποιον πάρει χάρος; Στο τέλος θα φύγουν
και τα φύκια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου