Δύο ανέκδοτα (και υπό έκδοσιν) ποιήματα του φίλου Κώστα Μοναστήρα

...........................................................

 Κώστας Μοναστήρας

                                          ΣΚΙΕΣ 

Όσο πλησιάζαμε τη θάλασσα

ξανάρχιζες να μικραίνεις

παράταγες τη γυναίκα και γινόσουνα κορίτσι

τα μαλλιά πήραν να μαυρίζουν

το στήθος σου να χάνεται

οι μάσκες να πέφτουν

κυλίστηκες στην άμμο

κι έβγαζες το παλιό δέρμα,

τον χρόνο και τις έννοιες.

Άφησες τη γυναίκα

και ακολούθησες το κορίτσι

δάγκασες το κορμί της πεταλίδας

άκουσες τη φωνή του κοχυλιού

σκαρφάλωσες στο αρμυρίκι

και του ‘κλεψες τη σκιά

τυλίχτηκες μέσα της

και μου ‘πες να μη σε μαρτυρήσω

στη γυναίκα που σε ‘ψαχνε.

Σε πρόδωσε το λιόγερμα

τότε που χάνονται οι σκιές και τα κορίτσια

και βγαίνουν στη νύχτα οι γυναίκες.

       ΑΠΟΛΕΣΘΕΝ ΕΙΔΩΛΟ

Σε ψάχνω στους καθρέφτες

που σε κοίταγαν

-δήθεν αδιάφορα-

Στα σεντόνια

που σ’ ακούμπαγαν

-δίχως ν’ αγρυπνούν από την πεθυμιά σου-

Στο βαμβάκι

που σ’ αγκάλιασε

-χωρίς μέσα του να σκιρτάει-

Στην κορδέλα

που σου χάιδευε τα μαλλιά

-και άφησες πάνω της την μυρωδιά σου-

Στο πάτημα

που το χάρισες στην άμμο

-τ’ άφησες πάνω της  να σε θυμάται-

Περνώ τις μέρες μου

να στο φυλάγω

από τον αγέρα

που τώρα

 μανίζοντας γυρεύει να στο σβήσει

Καλοκαίρι το παράτησες θαρρώ

και τώρα η σκιά μου περιμένει

μπας και γυρίσεις να τ’ αναζητήσεις.

Η σκιά μου, το σκοτεινό μου είδωλο

που το σχημάτισε ο ήλιος.