...............................................................
Η αμηχανία και το στρατηγικό κενό ως προς την ανασύνθεση και του
κοινωνικού κινήματος και της αριστεράς.
Από τον φίλο στο fb Panagiotis Sotiris(facebook, 3/2/2018)
Η διαρκής προσπάθεια σήμερα να τεκμηριωθεί ο υποτιθέμενος "κίνδυνος" από
τον πολυθρύλητο (αλλά στην πραγματικότητα ανύπαρκτο) "αλυτρωτισμό" της
"Δημοκρατίας της Μακεδονίας" στην πραγματικότητα συγκαλύπτει την
αμηχανία και το στρατηγικό κενό ως προς την ανασύνθεση και του
κοινωνικού κινήματος και της αριστεράς.
Ουσιαστικά, αυτό που θέλει να νομιμοποιήσει είναι ένα σχήμα "δικαιολογημένης λαϊκής ανησυχίας" που θα μας βοηθήσει να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο που θα κατέβει στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και να εκπροσωπήσουμε καλύτερα από τη μνημονιακή δεξιά και ακροδεξιά την αγανάκτηση ενάντια στην "εθνική υποτέλεια".
Το σχήμα αυτό είναι ατεκμηρίωτο, διότι δεν αντιλαμβάνεται τους πραγματικούς συσχετισμούς και ταυτόχρονα μακρινό από τους δρόμους με τους οποίους συγκροτείται μια αγωνιστική και χειραφετητική έγκληση του λαού.
Σήμερα, η δεξιά και ακροδεξιά επένδυση στον εθνικισμό, είναι μεν υποκριτική αλλά και εργαλειακή: επιτρέπει τη μετατόπιση της συζήτησης σε μια πλασματική "εθνική ενότητα" ενάντια σε έναν κίνδυνο.
Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τις Πλατείες όπου μπορεί να ερχόταν ο άλλος επειδή θεωρούσε τα Μνημόνια και "Νέα Κατοχή" ή "εθνική ταπείνωση" αλλά η αφετηρία του ήταν αυτά τα μνημόνια του παίρνουν τη δουλειά και το σπίτι. Δεν ισχύει το ίδιο στην έγκληση που γίνεται "για την εκ Βορρά απειλή".
Ακόμη περισσότερο, αυτός που κατέβαινε στις πλατείες, ακόμη και εάν κατέβαινε με την ελληνική σημαία, κατέβαινε για να συγκρουστεί με ένα πλέγμα εξουσίας, ντόπιο και ξένο, διέκοπτε με την απεργία, τη διαδήλωση και τη σύγκρουση, την κανονικότητα της καπιταλιστικής καθημερινότητας και συναντούσε μορφές ριζοσπαστικοποίησης.
Αυτός που πάει στο συλλαλητήριο για το όνομα εκφράζει απλώς "εθνική ανάταση και επαγρύπνηση" με μαζικό τρόπο αλλά δεν συγκρούεται. Πολλώ δε μάλλον, η "εθνική ενότητα" έναντι εθνικών κινδύνων, ακόμη και μετά συλλαλητηρίων, παραπέμπει πολύ περισσότερο σε μια πρακτική κοινωνικής παθητικότητας εφόσον οι εθνικοί κίνδυνοι είναι εκτός και όχι εντός.
Γι' αυτό το λόγο και επιβάλλεται, όχι απλώς ο κάθετος διαχωρισμός από τα συλλαλητήρια αλλά η σύγκρουση με τη λογική τους, σύγκρουση που να αποδομεί και να μην προσυπογράφει τον πυρήνα της λογικής τους.
Προφανώς και η εξέλιξη του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, η όξυνση των ανταγωνισμών, η εκτόνωση των ανταγωνισμών σε περιφερειακές συγκρούσεις, με τρόπο σύνθετο και επικαθορισμένο, γεννά πραγματικούς κινδύνους. Αυτοί αφορούν την επέκταση του ΝΑΤΟ, αφορούν την "αναθεωρητική" δυναμική της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής (αν και αυτή κυρίως στρέφεται προς τα ανατολικά), αφορά όντως την εξ επαγωγής αναπαραγωγή και εθνικιστικών βλέψεων. Αλλά όλα αυτά πρέπει να διατυπώνονται συγκεκριμένα, να ξεκινούν από το μείζον που είναι ότι για αρχή πρέπει να βγάλουμε τη δική μας χώρα από τη μηχανή του πολέμου και βεβαίως να μη στηρίζονται στην αναπαραγωγή μυθευμάτων που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Πάνω από όλα, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η νέα Αριστερά που θα πρέπει να ανασυγκροτήσουμε δεν θα φτιαχτεί από την "πλεονάζουσα δυναμική" των αστικών πολιτικών πρωτοβουλιών όπως τα συλλαλητήρια, ούτε από την πετυχημένη εκτροπή εθνικιστικών πρακτικών, αλλά από την πραγματική ανασύνθεση συλλογικών πρακτικών και μιας πειστικής αφήγησης ρήξης με την κυρίαρχη καπιταλιστική και ευρωσυστημική λογική που δεν μπορεί να είναι απλώς η αναπαραγωγή παλαιών συνταγών αντιμονοπωλιακών ή δημοκρατικών μετώπων.
Ουσιαστικά, αυτό που θέλει να νομιμοποιήσει είναι ένα σχήμα "δικαιολογημένης λαϊκής ανησυχίας" που θα μας βοηθήσει να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο που θα κατέβει στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και να εκπροσωπήσουμε καλύτερα από τη μνημονιακή δεξιά και ακροδεξιά την αγανάκτηση ενάντια στην "εθνική υποτέλεια".
Το σχήμα αυτό είναι ατεκμηρίωτο, διότι δεν αντιλαμβάνεται τους πραγματικούς συσχετισμούς και ταυτόχρονα μακρινό από τους δρόμους με τους οποίους συγκροτείται μια αγωνιστική και χειραφετητική έγκληση του λαού.
Σήμερα, η δεξιά και ακροδεξιά επένδυση στον εθνικισμό, είναι μεν υποκριτική αλλά και εργαλειακή: επιτρέπει τη μετατόπιση της συζήτησης σε μια πλασματική "εθνική ενότητα" ενάντια σε έναν κίνδυνο.
Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τις Πλατείες όπου μπορεί να ερχόταν ο άλλος επειδή θεωρούσε τα Μνημόνια και "Νέα Κατοχή" ή "εθνική ταπείνωση" αλλά η αφετηρία του ήταν αυτά τα μνημόνια του παίρνουν τη δουλειά και το σπίτι. Δεν ισχύει το ίδιο στην έγκληση που γίνεται "για την εκ Βορρά απειλή".
Ακόμη περισσότερο, αυτός που κατέβαινε στις πλατείες, ακόμη και εάν κατέβαινε με την ελληνική σημαία, κατέβαινε για να συγκρουστεί με ένα πλέγμα εξουσίας, ντόπιο και ξένο, διέκοπτε με την απεργία, τη διαδήλωση και τη σύγκρουση, την κανονικότητα της καπιταλιστικής καθημερινότητας και συναντούσε μορφές ριζοσπαστικοποίησης.
Αυτός που πάει στο συλλαλητήριο για το όνομα εκφράζει απλώς "εθνική ανάταση και επαγρύπνηση" με μαζικό τρόπο αλλά δεν συγκρούεται. Πολλώ δε μάλλον, η "εθνική ενότητα" έναντι εθνικών κινδύνων, ακόμη και μετά συλλαλητηρίων, παραπέμπει πολύ περισσότερο σε μια πρακτική κοινωνικής παθητικότητας εφόσον οι εθνικοί κίνδυνοι είναι εκτός και όχι εντός.
Γι' αυτό το λόγο και επιβάλλεται, όχι απλώς ο κάθετος διαχωρισμός από τα συλλαλητήρια αλλά η σύγκρουση με τη λογική τους, σύγκρουση που να αποδομεί και να μην προσυπογράφει τον πυρήνα της λογικής τους.
Προφανώς και η εξέλιξη του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, η όξυνση των ανταγωνισμών, η εκτόνωση των ανταγωνισμών σε περιφερειακές συγκρούσεις, με τρόπο σύνθετο και επικαθορισμένο, γεννά πραγματικούς κινδύνους. Αυτοί αφορούν την επέκταση του ΝΑΤΟ, αφορούν την "αναθεωρητική" δυναμική της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής (αν και αυτή κυρίως στρέφεται προς τα ανατολικά), αφορά όντως την εξ επαγωγής αναπαραγωγή και εθνικιστικών βλέψεων. Αλλά όλα αυτά πρέπει να διατυπώνονται συγκεκριμένα, να ξεκινούν από το μείζον που είναι ότι για αρχή πρέπει να βγάλουμε τη δική μας χώρα από τη μηχανή του πολέμου και βεβαίως να μη στηρίζονται στην αναπαραγωγή μυθευμάτων που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Πάνω από όλα, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η νέα Αριστερά που θα πρέπει να ανασυγκροτήσουμε δεν θα φτιαχτεί από την "πλεονάζουσα δυναμική" των αστικών πολιτικών πρωτοβουλιών όπως τα συλλαλητήρια, ούτε από την πετυχημένη εκτροπή εθνικιστικών πρακτικών, αλλά από την πραγματική ανασύνθεση συλλογικών πρακτικών και μιας πειστικής αφήγησης ρήξης με την κυρίαρχη καπιταλιστική και ευρωσυστημική λογική που δεν μπορεί να είναι απλώς η αναπαραγωγή παλαιών συνταγών αντιμονοπωλιακών ή δημοκρατικών μετώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου