«Ελλείψεις μαθητών» γράφει η Άννα Δαμιανίδη («Εφημερίδα των Συντακτών», 20/2/2018)

............................................................

                   «Ελλείψεις μαθητών»

                                              γράφει η Άννα Δαμιανίδη

                                            («Εφημερίδα των Συντακτών», 20/2/2018)

   Πόσο θα ήθελα να είχα ένα παιδάκι πρόχειρο την Καθαρά Δευτέρα, να πετάξουμε μαζί χαρταετό! Όχι πως είμαι ειδική στο πέταγμα, κάθε άλλο, έμαθα μεγάλη, ως μαμά κι εγώ να συμμετέχω, από τον μπαμπά της φαμίλιας που υπήρξε αερομηχανικός στα παιδικά του χρόνια, αλλά είναι τέχνη που εκτίμησα πολύ, τέχνη που ποθούσα να διδαχτώ κι εγώ όταν ήμουν μικρή, αλλά δεν κατάφερα να εισαχθώ στη σχολή την εποχή που περνάς τις εξετάσεις, εκεί γύρω στα τρία νομίζω, ή μπορεί να είναι και τα δύο ή τα τέσσερα, δεν είμαι σίγουρη. Έχασα τις εξετάσεις εξαιτίας της ανοργανωσιάς μου, κι έκτοτε δεν μπόρεσα να καλύψω τα κενά. Τέλος πάντων, μού έστειλε η καλή νεράιδα τον εν λόγω αερομηχανικό, εκπαιδευμένο να σηκώνει χαρταετούς με υλικά βαρύτερα του αέρα, έναν Ιούλιο Βερν στη ζωή μας την εποχή ακριβώς που χρειάζεται να αναλαμβάνει δράση, προχωρημένο χειμώνα δηλαδή, όταν νιώθεις την εξάντληση του συσσωρευμένου κρύου να σου κόβει τα πόδια και γίνεται βαρύ κάθε βήμα, ζηλεύεις τις αρκούδες που κοιμούνται μήνες και άλλα ζώα παρόμοια κλπ.

   Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται η αεροναυπηγική της Καθαράς Δευτέρας, τα καλαμάκια-ξυλάκια, ειδικά χαρτιά, σουγιάδες, σπάγκοι που μπλέκονται παντού, αλλιώς δεν γίνεται, δεν υπάρχει τάξη σ’ αυτό βέβαια, όλα αναποδογυρίζουν. Και γενικά δεν υπάρχει τάξη στον κόσμο αφότου ο Homo έγινε erectus, κι ύστερα ήθελε να σηκωθεί λίγο ψηλότερα κι έγινε και sapiens κι εκεί που θα άρχιζε να σαπίζει πια από την πολλή σοφία έφτασε η αεροναυπηγική να του χαρίσει φτερά. Οπότε χρειάζεται πλήρης παραίτηση από τη λογική και την τάξη, πλήρης αποδοχή της ανατροπής κάθε ταχτοποιημένου στον χώρο αντικειμένου από τα στοργικά χέρια της προσγειωμένης μητέρας, για να μπορέσει να πετάξει το μαγικό κατασκεύασμα με υλικά βαρύτερα από τον αέρα.

   Πλην όμως χρειάζεται κι ένας μαθητής, ή δυο ή τρεις, να προσηλωθούν στην επιστήμη, αλλιώς δεν έχει πολύ νόημα. Σαν να στήσαμε εδώ εξεταστικό κέντρο αεροναυπηγικής για προσχολικές ηλικίες, τόσες δεξιότητες και ικανότητες μαζεμένες, αλλά δεν έρχονται οι υποψήφιοι. Ουφ, κρίμα, αναγκαστικά στρεφόμαστε στην κατασκευή νηστίσιμων, την επόμενη εναλλαγή, και βαραίνουμε αντί να μας πιάνει από τις μασχάλες ο χαρταετός να μας σηκώνει ψηλά.