Ο πρόεδρος και η νέα συνείδηση του Γιώργου Σταματόπουλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 10/6/2013)

............................................................

Ο πρόεδρος και η νέα συνείδηση 

του Γιώργου Σταματόπουλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 10/6/2013)

   Πολιτικοί, που έχουν υπηρετήσει με φανατισμό σχεδόν τον ακραίο κομματισμό, αρχίζουν και ψελλίζουν διάφορα βλέποντας τα νέα χαρακτηριστικά των ανερχόμενων κοινωνικών ρευμάτων και ιδεών, όπως π.χ. να ενσωματωθεί αυτό το νέο στον κορμό των κομμάτων, αφού πρώτα τα κόμματα αντιληφθούν τη δυναμική του. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, παρά την πικρή ειρωνεία που διαχέεται στην κοινωνική ατμόσφαιρα. Είναι φυσικό οι άνθρωποι να κάνουν λάθη, αμαρτείν εικός ανθρώπους, έλεγε ο Ευριπίδης, φαίνεται, όμως, ότι όσοι βλέπουν με άλλο μάτι τα κινήματα, έχουν τραγικά καθυστερήσει, άρα δεν είναι εύκολο για τα κόμματα να "καρπωθούν" τα αδέσποτα ποσοστά αυτών των καινούργιων κινημάτων, ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ, που - τι θλίψη - εξακολουθεί να δρα με τη νοοτροπία του αρχηγοκεντρισμού, με αμιγή δηλαδή εξουσιαστική δομή.

Ποια θα ήταν η στάση ενός σοφού, ενός συνετού κόμματος; Πώς αν ουν είη σοφός;Θα αφίππευε από τον κάλαμο της οιήσεως και θα άρχιζε τον διάλογο μ' αυτά τα κινήματα. Αμ δε. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει κόψει καπίστρι και τρέχει αλλόφρων να καταλάβει την εξουσία, αδιαφορώντας ακόμη και για την εσωτερική δημοκρατία του σχηματισμού του οποίου ηγείται. Έτσι νομίζει ότι φρονεί η κοινωνία, ότι θέλει έναν ηγέτη που θα παρασύρει τα πλήθη υφαρπάζοντας την πολύτιμη για την εξουσία ψήφο τους. Δεν έχουν έτσι τα πράγματα, άρα κάποιος σώφρων από τους δικούς του πρέπει να τον συγκρατήσει. (Αλλά πώς συγκρατείται το ακαπίστρωτο ζωντανό;) Οφείλουν όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι ο παλαιοκομματισμός έχει κατά το ήμισυ σχεδόν συρρικνωθεί (αντέχει ακόμη, εν τούτοις...) και, άρα, μια νέα πολιτική προσέγγιση είναι συνθήκη εκ των ων ουκ άνευ, να γεννήσουν επιτέλους οι ίδιοι μια νέα πολιτική. Αυτήν που μπορεί να αγκαλιάσει την ιστορική μνήμη, το πάθος των ανθρώπων να επαναπροσδιοριστούν ιδεολογικά με διαχρονικές αξίες και αρχές, την αγωνία τους να αποκτήσουν ταυτότητα και αξιοπρέπεια (διότι όλα αυτά έχουν ξεχαστεί ή είχαν καταπλακωθεί από τις νέες "αξίες" του καταναλωτισμού, της υστερίας για αναγνώριση και, τελευταία, του απάνθρωπου ρητού "ο σώζων εαυτόν σωθήτω").

   Οι μεταβολές είναι ραγδαίες, ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Μένει αυτή η διαπίστωση να γίνει κοινός τόπος, να γίνει αντιληπτό ότι μια νέα συνείδηση διαμορφώνεται, έστω κατ' ανάγκην, αποτελεί όμως γεγονός. Συνείδηση απαλλαγμένη από τη δήθεν ασφάλεια που προσφέρει ο κομματικός μηχανισμός, που βλέπει πλέον κατάματα τον εμπαιγμό και τον αυταρχισμό της εκάστοτε κυβερνητικής (αλλά και αντιπολιτευτικής) εξουσίας, που ξεχωρίζει την ειλικρίνεια από τον θεατρινισμό, τις καλές προθέσεις από την σκληρή ιδιοτέλεια, τη δημοκρατία από τα ψευδεπίγραφα αντίγραφά της.

   Η νέα συνείδηση προϋποθέτει την αποστροφή της προς τα ελληνικά και διεθνή media που κατασκευάζουν όποια πραγματικότητα οι εντολείς τους επιθυμούν. Αυτό σημαίνει (όποιος θέλει το βλέπει) ότι και οι δημοσιογράφοι οφείλουν να επιστρέψουν στον πραγματικό ρόλο τους, αυτόν των υπερασπιστών της κοινωνίας, της αμείλικτης κριτικής τους προς τα εξουσιαστικά πλέγματα που δρουν κατά της κοινωνίας. Γίνεται φανερό ότι η νέα συνείδηση είναι δύσκολο να εκδιπλωθεί και να αναπτυχθεί εάν δεν έχει τη συνδρομή τη νέας δημοσιογραφίας, δηλαδή της παλιάς, δηλαδή της δημοσιογραφίας ως λειτουργικού-δημοκρατικού-πράξης.

   Επίσης, φανερό είναι ότι τα μυαλά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάρει αέρα, ότι έχει "φουσκώσει" από τη λαχτάρα για αρπαγή της εξουσίας, χωρίς να έχει αποτιμήσει το νεο κοινωνικό ρεύμα, αν και υπάρχουν σώφρονες άνθρωποι στον εσωτερικό μηχανισμό που τον προειδοποιούν και προσπαθούν - αλλά εις μάτην - να τον συγκρατήσουν.

   Αλλά, εδώ, δεν μας ενδιαφέρει ο νεαρός πολιτικός. Εκείνο που έχει σημασία είναι να αποκτήσει η νέα συνείδηση συνείδηση του ρόλου της, να αποκρυσταλλώσει μια ριζοσπαστική πολιτική πρόταση, όχι για την κατάληψη της εξουσίας, όσο για τη θεαματική άνοδο της πολιτικής παιδείας μας. Είναι μια μορφή ανοησίας να μη θέλουμε να απαλλαγούμε από την (εθελόδουλη;) άγνοιά μας. Αλλ' αυτό, όπως και η ηθική, όπως και η ιδεολογία, είναι υπόθεση κρίσης.