"Εθνικός ήχος" του Κώστα Καβανόζη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 9/6/2013)

.............................................................

Εθνικός ήχος

ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΒΙΒΛΙΟΣΤΑΤΗΣ, 
"Εφημερίδα των Συντακτών", 9/6/2013

 Του Κώστα Καβανόζη*

Φαντάρος στη Μεραρχία της Αλεξανδρούπολης πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, υπηρετούσα την πατρίδα μεταφέροντας απόρρητα έγγραφα. Από το ένα γραφείο στο άλλο, ποτέ δεν ξέχασα τον ήχο που κάναν τα άρβυλά μου στους σιωπηλούς διαδρόμους. Και τη μουσική, τα απογεύματα που όλοι λείπανε, από το αναλογικό μου τρανζιστοράκι, βλοσυρός κάποιος αντισυνταγματάρχης μες στο ανοιξιάτικο φως ένα απόγευμα έψαχνε την πηγή της κάτω από τα ορθάνοιχτα παράθυρα.

Ἠχός, γλυκύτατος ἠχός, ὁποῦ μὲ προβοδοῦσε

αφηγείται ο ναυαγός Κρητικός στο ομώνυμο ποίημα του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού, εξιστορώντας τα όσα θαυμαστά του συμβαίνουν όταν παλεύει μες στα κύματα να σώσει την αγαπημένη του.

Αυτό ακριβώς το απόσπασμα του Κρητικού με τον ήχο επέλεξε για να βγάλει θέματα φέτος η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων στο μάθημα της Λογοτεχνίας Θεωρητικής Κατεύθυνσης. Και με αυτό το απόσπασμα στο μυαλό μου ήταν που ξανάζησα κι εγώ τον παλιό εκείνο ήχο των στρατιωτικών διαδρόμων.

Ημουν επιτηρητής όταν έγραφαν. Επιστρατευμένος, «προκειμένου να προσφέρω τις προσωπικές μου υπηρεσίες ως εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης», σύμφωνα με το φύλλο επίταξης που μου είχε επιδοθεί. Με παπούτσια όμως αθλητικά αυτή τη φορά και μεταφέροντας –αντί για απόρρητα έγγραφα– υποψήφιους. Ευσυνειδήτως από την αίθουσά τους στην τουαλέτα, σηκωνόταν ο υποψήφιος που δεν μπορούσε άλλο να κρατηθεί, τον παρελάμβανα, τον οδηγούσα μέσα από τους σιωπηλούς σαν τότε διαδρόμους.

Τι κι αν ταξίδευα όμως στον χρόνο νοσταλγικά οδηγώντας τον, άλλους ήχους το καθήκον με καλούσε να αναζητήσω πια τώρα. Οι εντολές ήταν σαφείς, αν σε εύλογο χρονικό διάστημα δεν άκουγα αυτά που ήταν λογικό στημένος έξω από την τουαλέτα να ακούσω, όφειλα οπωσδήποτε να ενοχλήσω τον υποψήφιο. Μπορεί διακριτικά στην αρχή, σίγουρα όμως πιο ζόρικα στη συνέχεια,

Κι ἐτάραζε τα σπλάχνα μου ἐλευθεριᾶς ἐλπίδα

Κι ἐφώναζα: «ὦ θεϊκιά κι ὅλη αἵματα Πατρίδα!»

συνεχίζει την αφήγησή του ο Κρητικός, όταν θυμάται το κακό που είχαν κάνει στην πατρίδα του οι Τούρκοι.

Εμείς πάντως το κακό το αποφύγαμε. «Μυρίζει», αναφώνησε κάποια στιγμή έξω από την πόρτα ένας συνάδελφος επιφορτισμένος με τα ίδια ακριβώς καθήκοντα με μένα. «Αυτό σημαίνει ότι όλα πάνε καλά».

*Συγγραφέας

09/06/2013