Οδηγός ακροδεξιάς εξομολόγησης. Του Δημήτρη Χριστόπουλου (16 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

..............................................................

Οδηγός ακροδεξιάς εξομολόγησης. 

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

10:30, 16 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/131542

 

 

«Θέλει τόλμη αυτή η εξομολόγηση. Ναι, δεν είμαστε η δεξιά της μεταπολίτευσης. Είμαστε άλλο πράγμα. Πιο δεξιά. Γιατί όμως απορείτε; Πώς είναι δυνατό σήμερα, στην Ελλάδα της ανεργίας του 27%, της συσσωρευμένης ύφεσης, της οδύνης και της αγανάκτησης να κυβερνάμε με τους «τιτίληδες» του Καραμανλή; Μήπως περιμένατε ότι αυτό το πρόγραμμα θα υλοποιηθεί «με αγάπη», όπως είχε πει η καλή μας μεταγραφή από το χώρο του βασιλοχουντισμού; Γίνεται «αγάπη» χωρίς αυταρχισμό και προστασία; Η αγάπη θέλει αφοσίωση. Χωρίς υποταγή δεν έχει αγάπη. Οι καλοί γονείς δέρνουν.

*Για τη μεταφορά: Δημήτρης Χριστόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Παντείου

Νομίσατε ότι με τον ιδεοληπτικό μεταρρρυθμισμό του Παπανδρέου ή την πλαδαρή διακυβέρνηση 2004-2009 βγαίνει σε πέρας το πρόγραμμα πουμας βάλανε; Εμείς εξάλλου,από αρχής δεν το θέλαμε. Βλέπαμε ότι μας οδηγεί στον εκφασισμό και σε ασύμμετρη βία. Βλέπαμε ότι πολώνει την κοινωνία και διαιρεί το πολιτικό σώμα σε βαθμό που δεν το είχαμε δει στην Ελλάδα από τότε που νικήσαμε στην ανταρσία του 1946. Όμως, η τρόικα ήταν ανυποχώρητη. Δεν τα έβλεπε αυτά. Πού να ξέρει; Αφού έστυψε τη λεμονόκουπα του ΠΑΣΟΚ που είχε την ατυχία να βρίσκεται στην κυβέρνηση, τώρα κάνει το ίδιο και με μας.Δεν θα της χαριστούμε όμως εύκολα όπως οι προκάτοχοί μας που βυθίστηκαν στην πολιτική ανυποληψία. Εμείς έχουμε πυγμή. Πυγμή δεν θέλουν;

Διαβάζουμε την επιστολή του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: διαμαρτύρεται για το «μαύρο» της ΕΡΤ αλλά δεν τον είδαμε να μας κατανοεί που έπρεπε μέσα σε λίγες μέρες να δώσουμε δύο χιλιάδες απολυμένους και μέχρι το τέλος του έτους άλλους δέκα. Πώς να το καταφέρουμε αυτό αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν δίνουν ονόματα προς απόλυση όταν το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης με τον άλλο υπουργό – μεταγραφή από την Αριστερά - ζητάει.Γι’αυτό την κλείσαμε την ΕΡΤ.

Θα μας πει κανείς: «το παρακάνατε. Είναι μερικά πράγματα που δεν γίνονται στη δημοκρατία. Στη δημοκρατία – και μάλιστα με νωπές τις μνήμες της εκτροπής - δεν κατεβάζεις τους διακόπτες». Θα απαντήσουμε ειλικρινά: όλα γίνονται όσο ο κόσμος αντέχει. Αυτό μας δείχνει η εμπειρία τριών ετών μνημονίων. Ποιος θα περίμενε ότι θα φτάναμε ως εδώ; Αφού τα προηγούμενα τα καταφέραμε, γιατί να μην δοκιμάσουμε να κλείσουμε την ΕΡΤ;

Σε αυτό εκπαιδευτήκαμε. Να τροφοδοτούμε τον κοινωνικό αυτοματισμό σε μια κοινότητα στην οδύνη: οι δυστυχείς να μην ανέχονται στους άλλους μια δόση ελπίδας, οι άνεργοι να μην αντέχουν αυτούς που έχουν μείνει με μια δουλειά, οι αγρότες να σιχαίνονται τους δημόσιους υπάλληλους για την εύκολη ζωή τους, οι υπάλληλοι να φτύνουν τους αγρότες για τις επιδοτήσεις και τη φοροδιαφυγή και πάει λέγοντας. Έτσι δεν κυβερνάμε; Και προσοχή: να μη  το χρεώσουν μόνο σε μας αυτό. Διότι και οι προηγούμενοι έτσι κάνανε. Απλώς εμείς το «έχουμε» περισσότερο.

Η αλήθεια είναι πως με την ΕΡΤ το παρακάναμε. Δεν υπολογίσαμε ούτε την αντίδραση της κοινωνίας στο «μαύρο», ούτε την αντίδραση των ξένων, ούτε καν το ότι σήμερα – στην εποχή του διαδικτύου – το να κατεβάσεις τους διακόπτες ανεβάζει στο 30% την ακροαματικότητα και τηλεθέαση από το internet. Αυτό ήταν όντως λάθος. Και τα λάθη προκαλούν ατυχήματα δυστυχώς. Κυρίως όταν οδηγάς στο σκοτάδι.

Θέλει τόλμη αυτή η εξομολόγηση. Μας δείχνουν το σκιάχτρο της Χρυσής Αυγής και μας λένε «η δημοκρατία απειλείται». Δε βλέπουνε όμως οι αντίπαλοί μας ότι και εμείς αυτή τη δημοκρατία πάμε να σώσουμε;  Βέβαια, η δημοκρατία δεν θα είναι η ίδια μετά το «συνεργείο» που είπε και η – άλλη μεταγραφή - τραπεζίτης μας. Αλλά αυτό είναι το κόστος. Τέτοιες πολιτικές χωρίς αίμα δεν γίνονται και κάλλιο το αίμα να μην είναι το δικό μας. Δεν το βλέπουν οι δανειστές ότι είμαστε η μόνη ελπίδα που τους απομένει για να πάρουν τα λεφτά τους; Να το πούμε ωμά: εκφασιζόμαστε – δεν θέλαμε και πολύ βέβαια κάποιοι από εμάς – για να μην αφήσουμε τους ναζιστές να οικειοποιηθούν την «τάξη». Δείχνουμε το πιο αυταρχικό μας πρόσωπο για να σώσουμε την τιμή του πολιτεύματος. Θέλουμε «lawandorder» και πρέπει με κάθε τρόπο να το δείξουμε προκειμένου να επαναπατρίσουμε τους ψήφους της δεξιάς στην ιστορική τους κοιτίδα. Θα μας πείτε «δεν βλέπετε πως η ακροδεξιά σας ατζέντα ενισχύει τη Χρυσή Αυγή, όπως η ατζέντα του Σαρκοζί ενίσχυσε το Εθνικό Μέτωπο;» Τι να κάνουμε όμως; Η πολιτική έχει ρίσκα. Ποιος ξέρει πού μπορεί να ήταν η Χρυσή Αυγή χωρίς εμάς να την εμβολίζουμε διαρκώς από τα πλάγια; 

Μας ρωτάνε οι εταίροι μας στην κυβέρνηση: «Δεν το υπολογίζετε που μας ξεφτιλίζετε διαρκώς; Αν μας αφαιμάξετε τελείως τι θα σας μείνει; Με ποιους θα κυβερνήσετε;» Το καταλαβαίνουμε. Αλλά τους το επιστρέφουμε. Έχει ρίσκο που τους βάζουμε το μαχαίρι στο λαιμό(όπως κάναμε τώρα που κλείσαμε την ΕΡΤ), αλλά έτσι είναι η πολιτική. Γεμάτη δύσκολα διλλήματα. Και αυτοί πρέπει να καταλάβουν ότι στη ζωή υπάρχει ένα μεγάλο «ναι» και ένα μεγάλο «όχι». Το είχε πει ο Μπους μετά την 11ηΣεπτέμβρη: «ή με μας ή με αυτούς». Οι εταίροι μας πρέπει να διαλέξουν.  

Κάθε φορά που χρειάστηκε να λάβουμε μια νομοθετική πρωτοβουλία που δεν υπαγορεύτηκε από την τρόικα και δίχασε την κοινωνία, αυτοί στρατεύτηκαν εναντίον μας. Είτε με την ιθαγένεια, είτε με τον «αντιρατσιστικό», είτε τώρα με την ΕΡΤ, οι εταίροι θέλουν να στείλουν μήνυμα στο ακροατήριό τους ότι «δεν είμαστε μόνο μνημόνιο αλλά έχουμε και τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες». Έτσι μας αφήσανε μόνους μας με τους νεοναζί.

Τι να κάνουμε; Και στην ιθαγένεια, και στο «αντιρατσιστικό» και στην ΕΡΤ οι μόνοι που στηρίζουν είναι οι νεοναζί. Είναι δυσάρεστο αυτό, αλλά πραγματικότητα. Όσο όμως οι εταίροι μας θέλουν να στείλουν αυτό το μήνυμα στο κοινό τους, άλλο τόσο και εμείς. Και εμείς θέλουμε να πούμε ότι δεν είμαστε μόνο μνημόνιο. Όμως, εμείς είμαστε κόμμα του 30% όχι του 5%. Τι να κάνουμε; Πώς αλλιώς θα βγει η δουλειά που μας ανατέθηκε; Δεν βγαίνει μόνο με νομιμότητα. Αν δε μας στηρίξουν για να σώσουν την τιμή μας – έστω και σε βάρος της δικής τους - τότε μπαίνουμε σε νέες περιπέτειες. Οι άλλοι καραδοκούν…

Θέλει τόλμη αυτή η εξομολόγηση.  Το ευρωπαϊκά έργα δεν έχουν συνήθως happy end.Νομίσατε ότι δεν ξέρουμε από πολιτισμό; Φυσικά και ξέρουμε. Γι’ αυτό και τον φιμώνουμε.
Αμφιβάλλατε καθόλου ότι όντως μπλέξαμε;».