Από τον Ακη στα Σιμωνιακά Του Πέτρου Μανταίου ("Τρίτη ματιά" / "Εφημερίδα των Συντακτών" (8/6/2013)

...........................................................

Από τον Ακη στα Σιμωνιακά

Του Πέτρου Μανταίου

 Τρίτη ματιά"Εφημερίδα των Συντακτών" (8/6/2013)

Διάβασα τα «παρασκήνια» στην «Εφ. Συν.», Σαββάτου, Τρίτης και Τετάρτης, όπου, με αφορμή τη δίκη Τσοχατζόπουλου, μνημονεύονται κάποιοι –όχι πολλοί, πάντως υπήρξαν– πολιτικοί της μεταπολεμικής αλλά και της μεταπολιτευτικής (υπόθεση Κοσκωτά) περιόδου που δεν απέφυγαν εντελώς την τσιμπίδα της Δικαιοσύνης. Ενδεικτική περίπτωση, ο Σάββας Παπαεμμανουήλ, βουλευτής Δωδεκανήσου της ΕΡΕ, ο οποίος, γιατρός στο επάγγελμα, διευθυντής, δεκαετία τού ’50, στο Σισμανόγλειο, διαχειριστής του κληροδοτήματος Σισμάνογλου, καταγγέλθηκε από τον Τύπο το ’56 για υπεξαίρεση, δικάστηκε το ’58, καταδικάστηκε σε βαριά ποινή και πέθανε το ’59 στο κελί από έμφραγμα. Στη δίκη μάρτυρας τον χαρακτήρισε «δικτατορίσκο περιοχής 80.000 τετραγωνικών». Ενώ επικρίθηκε ότι την, διατηρούμενη σε γυάλα, καρδιά του Σισμάνογλου την είχε τοποθετήσει στις… τουαλέτες του ιδρύματος.

Εντυπωσιακότερη όμως είναι η περίπτωση του υπουργού Πάνου Χατζηπάνου. Βουλευτής Ευβοίας κατ’ επανάληψη, 1926 και μετά, με Φιλελεύθερους και Λαϊκούς, αλλά και πλειστάκις υπουργός, ο Χατζηπάνος, υπουργός Μεταφορών το 1949, εισηγητής αλλαγής του έως τότε συστήματος διανομής καυσίμων, με ανάθεσή του σε ιδιώτες μέσω μειοδοτικών διαγωνισμών, υπερέβη τον νόμο που ο ίδιος εισηγήθηκε και ανέθεσε απευθείας τη διανομή στη φίλη του «οικοκυρά» Ολγα Κυριαζοπούλου. Εγένετο αντιληπτός! Η εξεταστική της Βουλής τον παρέπεμψε, το ’50, στο υπουργοδικείο, και αυτό, το ’51, τον καταδίκασε μεν για απιστία επί ζημία του Δημοσίου, όμως, με ελαφρυντικό «άνευ ιδιοτελείας», τον… τιμώρησε σε φυλάκιση δύο μηνών με τριετή αναστολή!

Η «καταδίκη» Χατζηπάνου ήταν η πρώτη του 20ού αιώνα, αλλά η δεύτερη από συστάσεως ελληνικού κράτους. Η πρώτη, που πέρασε στην Ιστορία ως Σιμωνιακά (δωροδοκία από ιερωμένους επί χειροτονία), συνέβη το 1875, επί πρωθυπουργίας (ρετιρέ φαυλότητας…) Δημητρίου Βούλγαρη, του επιλεγόμενου «Τζουμπέ», όταν οι υπουργοί: Εκκλησιαστικών Ιωάννης Βαλασόπουλος και Δικαιοσύνης Βασίλειος Νικολόπουλος, γαμβρός του Βούλγαρη, δωροδοκήθηκαν με χοντρό χρήμα, μετοχές και τιμαλφή από τρεις επίδοξους μητροπολίτες που επιθυμούσαν ισάριθμους, χηρεύοντες, επισκοπικούς θρόνους.

Στην υπόθεση είχαν εμπλακεί η Ιερά Σύνοδος και ο τότε αρχιεπίσκοπος Προκόπιος Α΄, προκάτοχος της μιας από τις τρεις χηρεύουσες μητροπόλεις. Αυτοί τουλάχιστον μπήκαν φυλακή, μετά από δίκη (1876), έναν χρόνο ο Βαλασόπουλος, δέκα μήνες ο Νικολόπουλος. Την υπόθεση είχε σχολιάσει ο μεγάλος Ροΐδης: «Αν ουδέν άλλο προκύψει όφελος εκ της ανακρίσεως περί των επισκοπικών, η νεοελληνική γλώσσα θέλει τουλάχιστον πλουτισθή διά νέας λέξεως∙ εις τον μητροπολίτην δηλαδή θέλει προστεθεί ο μητροπωλητής». Λίγο νωρίτερα, τότε που ο Σλήμαν συζητούσε με την κυβέρνηση τη μεταφορά του «Θησαυρού του Πριάμου» (των ευρημάτων της Τροίας δηλαδή) στην Ελλάδα, ο Βαλασόπουλος είχε πει το περίφημο: «Ας πάρει τα τσουκαλάκια του ο Σλήμαν και ας μας αφήσει ήσυχους»! Δεν αναφέρομαι στην ουσία της υπόθεσης (υπήρχε φόβος ελληνοτουρκικής περιπλοκής!), αλλά στο απαξιωτικό «τσουκαλάκια»! Με τέτοιο πολιτικό «υλικό» υπερέβημεν κάθε προσδοκίαν…

09/06/2013