Ένα τραγούδι της Νένας Βενετσάνου με αφορμή ένα άρθρο ["Η αναγκαιότητα και τα όρια του «νέου μύθου»] της Τασούλας Καραϊσκάκη ("Καθημερινή", 7/6/2013)

...............................................................

Η αναγκαιότητα και τα όρια του «νέου μύθου»

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Για αρκετούς, η περιρρέουσα αισιοδοξία για άμεση ανάρρωση της ελληνικής οικονομίας αποτελεί τον «νέο ελληνικό μύθο», μια φούσκα που σύντομα θα σκάσει. Περισσότερο από έκδηλος είναι ο σκεπτικισμός γύρω από την κυβερνητική και ευρωπαϊκή θέση ότι η χώρα, όπου να ’ναι ανακάμπτει, ενώ ως κακόγουστο αστείο δείχνουν να ηχούν τα μηνύματα νίκης στα αυτιά όσων έχουν δει τη ζωή τους να συρρικνώνεται ανεπιστρεπτί. Προ ημερών η εφημερίδα Guardian έγραφε ότι η δεδηλωμένη εκτίμηση πολιτικών και τραπεζιτών ότι η Ελλάδα «συνέρχεται», έχει ως στόχο την επικύρωση της θεραπείας σοκ που επιβάλλεται στην Ευρωζώνη. Χαρακτήριζε αβάσιμη την εκδοχή περί «success story», περιέγραφε την ελληνική κοινωνική κατάσταση με τα μελανότερα χρώματα (υψηλή ανεργία -26,8%-, κράτος υπό κατάρρευση, μισθοί στο ναδίρ), υποστηρίζοντας ότι πίσω από την αιφνίδια εύνοια προς την Ελλάδα κρύβεται η διάθεση των ελίτ να απωθήσουν τις επικρίσεις για τη λιτότητα που επιβάλλουν και να περισώσουν ένα οικονομικό μοντέλο που έχει περιέλθει σε αδιέξοδο. Μπορεί ο ενθουσιασμός να μοιάζει πράγματι πρώιμος και η παραπάνω ανάλυση να περιέχει μερικές πικρές αλήθειες, ωστόσο, με την αγορά, τρίμηνο με το τρίμηνο, να καταβαραθρώνεται, τους δείκτες να κατευθύνονται στον πυθμένα, ίσως θα έπρεπε να ερευνήσει κανείς ποιους πραγματικούς κινδύνους εγκυμονεί η εκστρατεία αντικατάστασης του grexit με το greecovery και αν υπάρχουν κάποιες υπολογίσιμες επιπτώσεις. Αίφνης, μετά μακρά περίοδο, εμφανιζόμαστε απελευθερωμένοι από το βάρος του διασυρμού, τα διεθνή ΜΜΕ έχουν σταματήσει να αναμηρυκάζουν την Ελλάδα ως μια χώρα καταστροφική και προεξοφλημένα χρεοκοπημένη, με πολίτες απατεωνίσκους, που συνταξιοδοτούνται από τα νιάτα τους και γλεντούν με πλαστά επιδόματα και δανεικό χρήμα. Τα χοντροκομμένα ευφυολογήματα, που μετέτρεπαν το οδυνηρό μερίδιο της αλήθειας σε γενικευμένη πραγματικότητα και διευκόλυναν πλήθος κοράκια, επενδυτές στην ελληνική χρεοκοπία, κυνηγούς κέρδους από το ελληνικό πρόβλημα, έχουν περιοριστεί. Καλοσερβιρισμένη φενάκη, κατευθυνόμενη φούσκα ή όχι, η καλλιέργεια θετικού κλίματος δεν βλάπτει. Μπορεί να μην αποτρέψει νέα δάνεια και επιπλέον σκληρά μέτρα, αλλά την παρούσα στιγμή ίσως και να αποτελεί ένα τονωτικό, ενδεχομένως ισχυρότερο από την ελπίδα για επενδύσεις, επανεκκίνηση των μεγάλων έργων, υψηλότερη απορροφητικότητα κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Αν ο φόβος για ισοπέδωση της χώρας κάπως υποχωρήσει, μπορεί η οικονομία λίγο να «ξυπνήσει», αφού, σύμφωνα με την αγορά, δεν δικαιολογείται τόσο χαμηλή ζήτηση για το επίπεδο του ΑΕΠ που κατέχει η χώρα. Σίγουρα τα πράγματα χάνουν μέσα στον όποιο μύθο την ανάμνηση της δομής τους. Ο μύθος αδειάζει από τις καταστάσεις το πραγματικό. Εξαγνίζει, αθωώνει τα τελεσθέντα, καταργεί το περίπλοκο των ανθρώπινων πράξεων, παρουσιάζει έναν κόσμο χωρίς αντιφάσεις. Είναι υπνωτικό των λαών, ωστόσο, όσο θα είναι ανέφικτη η συμφιλίωση του ανθρώπου με την αλήθεια, θα παίρνει μέρος στο πλάσιμο του κόσμου.

Κι ένα τραγούδι της Νένας Βενετσάνου που ταιριάζει στη συγκυρία, εκτός βέβαια κι από το ταίριασμά του με το άρθρο της κ.Καραϊσκάκη. Δώστε τη δέουσα προσοχή στους στίχους της Μπ. Κομνηνού

Ρωτώ να μάθω την αλήθεια

Οι αντοχές μου μαδούν μες στα χρόνια

Σκύβω, μαζεύω την ερημιά
Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια
Κι όλο μου λένε παραμύθια

Τα παιδιά μου κηδεύω τα βράδια
Μες στους αιώνες καρτερικά
Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια
Κι όλο μου λένε παραμύθια

Τη ζωή μου κοιτώ και δειλιάζω
Πόσο δεν άλλαξε πουθενά
Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια
Κι όλο μου λένε παραμύθια

Σε δουλειά, συντροφιά και αγάπη
Έσκυψα, πήρα την μοναξιά
Κι όλο σε σένα που με συντροφεύεις
Μιλώ και δεν καταλαβαίνεις

Έλα κάτσε κυρά μου εδώ πέρα
Μου λέει κάποια από μακριά
Κόβει η αλήθεια, κόβει και θερίζει
Κι όποιος την βρει τον βασανίζει