Όποτε συζητούνται μέτρα περικοπών τα τελευταία χρόνια, ο πρώτος, πιο γρήγορος, σχεδόν αυτόματος "στόχος" στις συζητήσεις του παραδοσιακού (πολιτικο)κρατικού μηχανισμού είναι οι μουσικοί. Επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση της ΕΡΤ. Γιατί; Είναι αποτέλεσμα κάποιου ορθολογικού σχεδιασμού; Όχι, βέβαια -ούτε μελέτη, ούτε σχέδιο υπάρχει, πόσες και με ποια σύνθεση ορχήστρες θέλουμε κ.λπ.- ακριβώς έτσι όπως έκαναν και τους διορισμούς!
Αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την υποτίμηση, την ενόχληση από τους μουσικούς και τα μουσικά σύνολα. Μάλλον σε έναν συνδυασμό προκαταλήψεων των πολιτικών και κρατικών στελεχών και μειωμένης πολιτικής επιρροής των μουσικών στο κρατικό πολιτικό "σύστημα".
Οι προκαταλήψεις κυρίως σχετίζονται με μια καθυστερημένη αντίληψη ότι η κλασική, η σύγχρονη μουσική είναι "είδος πολυτελείας" για τους πλούσιους ή γι' αυτούς που παριστάνουν τους πλούσιους - ενώ αναγνωρίζονται ως λαϊκή διασκέδαση τα νυχτερινά μαγαζιά και η μουσική τους. Διασκέδαση για τον φτωχό λαό, που είναι όμως πολλαπλάσια ακριβότερη από το εισιτήριο σε μια σημαντική συναυλία! Πρόκειται για προκατάληψη που δεν αντιστοιχεί στη σημερινή πραγματικότητα της διάδοσης των μουσικών και των προτιμήσεων στη κοινωνία μας και που κυρίως εδράζεται στην εικόνα ενός χαμηλού επιπέδου -μορφωτικά και αισθητικά- λαού. Προκατάληψη που μάλλον περιγράφει το μέσο μορφωτικό και μουσικό επίπεδο όσων αποφασίζουν. Διατυπώνονται και πιο θεωρητικές προσεγγίσεις -ότι δεν είναι δουλειά του κράτους να έχει ορχήστρες και πρέπει να τις χρηματοδοτεί ο ιδιωτικός τομέας- αλλά δεν νομίζω ότι τα θεωρητικά, ιδεολογικά αυτά σχήματα είναι τα καθοριστικά. Ούτε εμποδίζεται με περιορισμούς η δημιουργία μουσικών συνόλων από ιδιωτικούς φορείς, ούτε είναι τυχαίο ότι αρκετοί από τους υπάρχοντες ιδιωτικούς φορείς σπεύδουν στο δημόσιο ταμείο για επιχορήγηση. Γενικά, το κυρίαρχο κλίμα είναι η προτεραιότητα στη διατήρηση των διοικητικών υπαλλήλων και των γραφειοκρατικών δομών, ενώ οι μουσικοί είναι "αναλώσιμοι".
Όμως η χώρα έχει ανάγκη ισορροπημένων επιλογών στην περικοπή σπαταλών - που βεβαίως εκδηλώθηκαν και σε χώρους μουσικής στα χρόνια του υπερδανεισμού. Όμως επιβάλλεται ισορροπία. Ας ρωτήσουν και τους μορφωμένους του αστικού κόσμου να τους πουν για τη μουσική...