"Fatality: Η σκιά και ο Παπακωνσταντίνου." Του Γ. Γερμανού 15:53, 07 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr

.............................................................

Fatality: Η σκιά και ο Παπακωνσταντίνου. 

Του Γ. Γερμανού

15:53, 07 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/130967

 

 

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FosPhotos

 

Ώστε μόνος έδρασε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου; Πλάκα κάνουμε μεταξύ μας παίζοντας με τις τάπες των βαρελιών, όπως στη διαφήμιση που περιμένουν να ωριμάσει το ουίσκι κάπου στο Τενεσί; Όταν σε στριμώχνουν στα σκοινιά του ρινγκ για τα καλά, δεν έχεις πολλά να χάσεις. Πες τα, λοιπόν, πρώην Τσάρε της Οικονομίας (ειρήσθω εν παρόδω, μπανάλ η προσφώνηση πια, ας τον λέμε π.χ. Σουλτάνο). Ποιοι γνώριζαν αλλά σιώπησαν, ποιοι ενδεχομένως παραπλανήθηκαν, ποιοι εγκλημάτησαν με πράξεις ή παραλείψεις, με δόλο άμεσο ή ενδεχόμενο, ποιοι επέδειξαν αμέλεια βαριά. Πες τα, όχι για να πάρεις κι άλλους ενόχους μαζί σου, αλλά για να μην πάρεις κι άλλους αθώους μαζί σου τα επόμενα χρόνια, στον ρημαγμένο πια τόπο.  

Πέραν αυτών όμως, όταν παρακολουθείς έναν άνθρωπο, στον οποίο είχαν δώσει πρόσκαιρα ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο να παίζει μα τα παιχνίδια του (βλ. εξουσία), τον ίδιο που γκρεμίζεται τώρα με πάταγο ενώ τα λιοντάρια περιμένουν από κάτω για να ορμήσουν στην αρένα, δε μπορείς να μείνεις τελείως απαθής. Τον θυμάμαι βέβαια στα παράθυρα, δεν πάει καιρός άλλωστε, να κομπορρημονεί πανίσχυρος και όπως πάντα, ατσαλάκωτος. Τον θυμάμαι και πριν λίγους μήνες να πουλάει τρέλα στο πανελλήνιο, όταν για το περίφημο στικάκι απαντούσε κυνικά και ανενδοίαστα «λυπάμαι, δεν ξέρω πού είναι». Τόσο ανεκδιήγητη η δήλωση, σχεδόν αστεία. Τώρα απευθύνεται βουρκωμένος σε κάποιους πρώην συναδέλφους ή συνδαιτυμόνες, συνεργούς ή απλώς συντρόφους (έχει απ’ όλα ο μπαξές), οι οποίοι εν συνεχεία τείνουν χέρια με τους αντίχειρες στραμμένους προς τα κάτω – «τελειώστε τον!». Κοντά τριακόσιοι αντίχειρες, όλοι κατεβασμένοι, φαντάζομαι πόσοι θα μπορούσαν να προστεθούν ανά την επικράτεια αντίχειρες και πόσοι άραγε αυτόχειρες, μετά την πρόσφατη εκρηκτική αύξηση των τελευταίων. Mea culpa, που λέει και το ΔΝΤ. Μόνο που, αν θυμάμαι καλά απ’ τα λατινικά, culpa σημαίνει μικρό ολίσθημα, τρόπον τινά, πταίσμα, δεν είναι το τραγικό σφάλμα ή ενδεχομένως το έγκλημα.   

Θυμήθηκα τις Φωνές του Πόρτσια: «αν δεν κοιτάς ψηλά, νομίζεις ότι έφτασες στο ψηλότερο σημείο», θυμήθηκα και τον Παλαμά που προτρέπει όποιον κατακτήσει την απάτητη κορυφή να κοιτά με δέος τα άστρα στον ουρανό που ποτέ δε θα φτάσει. Θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει – όταν ένας Ρωμαίος στρατηγός κατήγαγε σπουδαία νίκη στον πόλεμο και επέστρεψε θριαμβευτής στην πατρίδα όπου τον περίμενε μεγαλειώδης υποδοχή, έστειλαν έναν συνοδό δίπλα στο άλογό του, να του ψιθυρίζει κατά τη διάρκεια της αποθέωσης πως όλα αυτά είναι εφήμερα και ασήμαντα. Κι ας πήγαιναν μετά όλοι παρέα στο Κολοσσαίο, κατά τα προαναφερόμενα, για να ευθυμήσουν με τα λιονταράκια στην αρένα.

Πώς το έλεγαν; Τη σκιά που ρίχνεις στη γη να τη μετράς τα μεσημέρια. Τότε που ο ήλιος στέκεται ακριβώς από πάνω σου. Τι νόημα έχει να καμαρώνεις κατά την αυγή ή τα απογεύματα της ζωής σου πως τάχα το σώμα σου αφήνει μέγα ίχνος; Όταν στο τηλεοπτικό πάνελ αυτοί που εκμεταλλεύονται την πεσούσα δρυν για χάρη αιμοδιψών θεατών σε προσφωνούν με πομπώδη επίθετα και χασκογελούν με κοινότοπες ατάκες, φουσκώνεις με αέρα κοπανιστό ώστε να σε φοβίζει κάποτε ακόμα και μια μικροσκοπική καρφίτσα. Κάθε μεσημέρι διαλύει τις πλάνες του εγώ – όλα εξαρτώνται απ’ το πώς σε βλέπει ο ήλιος. Κι όλα, μην ξεχνάς, καταλήγουν σ’ ένα πένθιμο κρεβάτι (τον λες και μακάβριο τον συνειρμό αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι), όπου θα μετράς αντίστροφα τις ανάσες που σου απομένουν. Όλα θα κριθούν εκεί, σε μια ταπεινή κλίνη· θα ‘σαι άραγε τυχερός να περιστοιχίζεσαι από τους ανθρώπους που αγάπησες; Αν είναι μεταξένια τα σεντόνια σου, αν είναι χρυσό το κεφαλάρι του κρεβατιού, δε θα δίνεις δεκάρα. Θα σ’ ενδιαφέρει μόνο να σου κρατά το χέρι εκείνος ή εκείνη – σύντροφος, συνοδοιπόρος ή συγγενής, εσύ το ξέρεις – που μες στο καταμεσήμερο, μ’ έναν ήλιο στο πύρινο αποκορύφωμα του ημερήσιου ταξιδιού, αξιώθηκες να δροσίζεις με την (ελάχιστη) σκιά σου.

Όσο ακόμα είσαι όρθιος, κι όσο ακόμα δεν έχει πέσει η νύχτα.            

* Στο δημοφιλές video game Mortal Combat, θυμάμαι, όταν ένας απ’ τους μαχητές έχανε τον αγώνα κι έβγαινε νοκ άουτ, ο νικητής είχε τη δυνατότητα να τον αποτελειώσει με μια άκρως αιματηρή και θεαματική ενέργεια που ονομαζόταν fatality.