"Μνήμες από το Μουντιάλ του 1970..." γράφει ο Μεθόδιος Αργουμέντης & (youtube, 23 Μαΐ 2012)

..............................................................

  
Μνήμες από το Μουντιάλ του 1970...
 

1970: Δεν είχαμε τηλεόραση στο σπίτι μας. Εκτός από το ότι ήταν ένα μεγάλο έξοδο για τα τότε οικογενειακά μας οικονομικά, ο πατέρας μας θεωρούσε ότι μόνο αν τελειώναμε το λύκειο εγώ και η αδελφή μου (τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη από εμένα) θα έμπαινε αυτή η "εκμαυλιστική" συσκευή στον οίκο μας. Έπρεπε να είμαστε απερίσπαστοι στον μεγάλο "μας" στόχο: να μπούμε στο πανεπιστήμιο. Οι περισσότερες οικογένειες, φίλων και γειτόνων, είχαν - άλλες με δόσεις, άλλες τοις μετρητοίς - εγκαταστήσει την τηλεόραση στα σαλόνια και στα καθιστικά τους. Και μεις, τα παιδιά; Το χειμώνα, παίρναμε "μυρωδιά" απ' αυτό το "διαβολικό" τεχνολογικό επίτευγμα της εποχής όταν μας καλούσαν οι φίλοι και οι γείτονες στα σπίτια τους, είτε στηνόμασταν έξω από τα μαγαζιά - όταν είχε καλό καιρό και τα σαββατοκύριακα - που το πουλούσαν. Το καλοκαίρι; Όσο ήμασταν στην Αθήνα, συχνό θέαμα στους δρόμους της εκείνα τα χρόνια να χαζεύουν τις ανοικτές τηλεοράσεις των μαγαζιών περαστικοί και γείτονες όρθιοι στα πεζοδρόμια. Ώσπου ήρθε ο Ιούλιος του '70 με το Μουντιάλ στο Μεξικό. Να μη δούμε την Εθνική Βραζιλίας με τον Πελέ, τον Ριβελίνο και τον Ζαϊρζίνιο, την Εθνική Αγγλίας με τους αδερφούς Τσάρλτον και τον Γκόρντον Μπανκς, την Εθνική Ιταλίας με τους Ματσόλα, Ρίβα και Ριβέρα; Έλα όμως που ορισμένοι αγώνες με τη διαφορά ώρας γίνονταν ξημερώματα ώρα Ελλάδας; Τις προηγούμενες μέρες στα προκριματικά, νωρίς το βράδυ, είχα δει κάποιους αγώνες είτε σε σπίτια γειτόνων και φίλων, είτε στα πεζοδρόμια της Τριών Ιεραρχών - στα Άνω Πετράλωνα μέναμε τότε. Και με τους ημιτελικούς που γίνονταν δυόμιση τη νύχτα με τέσσερις-πέντε ξημερώματα τι θα κάναμε; Θα τους έχανα; Δεν θα τους έβλεπα; Τόλμησα να ζητήσω από τον πατέρα μου να πάμε στο καφενείο, Κυκλώπων και Τριών Ιεραρχών - υπάρχει και σήμερα αυτό το καφενείο - στις δυόμιση τη νύχτα να δούμε μαζί τον ημιτελικό Ιταλία-Γερμανία. Και ω του θαύματος το δέχτηκε - παρά τις αντιρρήσεις της μάνας μου. Δεκατριών χρονών παιδί και να ξενυχτήσει για το κλωτσοσκούφι; Κι εκείνος που έξι-εξήμιση το πρωί ξύπναγε για να πάει στη δουλειά; Δεν άλλαξε την απόφασή του ο πατέρας μου, ήθελε κι εκείνος να δει τον ημιτελικό. Έτσι κλείσαμε θέση στο κατάμεστο - ήταν κι άλλοι, άντρες βέβαια, μόνη γυναίκα η σύζυγος του καφετζή που έφτιαχνε τους καφέδες, πολλοί που δεν είχαν ακόμη τηλεόραση στα σπίτια τους - καφενείο της γειτονιάς και είδαμε τον ημιτελικό μέχρι τις πέντε πρωί. Είχε και παράταση, 1-1 είχε λήξει το 90λεπτο. Στεναχωρημένοι πήγαμε για ύπνο. Μας είχαν εκνευρίσει οι Ιταλοί με το 80 λεπτών κατενάτσιο - είχαν προηγηθεί από το 8' και ισοφαρίστηκαν στο 90'! Χώρια που τους είχε ευνοήσει και η διαιτησία. Και στην παράταση κέρδισαν 4-3. Τους περίμενε όμως η Βραζιλία του Πελέ στον τελικό που τους συνέτριψε 4-1. Εντάξει, δεν είναι μόνο οι "ποδοσφαιρικές μνήμες" που μου ανακίνησε το βίντεο απ' το youtube που αν έχετε την υπομονή θα δείτε παρακάτω, είναι και οι μνήμες από μια εποχή που είχε τη μιζέρια της, είχε και τις μικροχαρές της. Οι τελευταίες, θα πείτε, μας αποπροσανατόλιζαν απ' τα σκοτάδια της - καταμεσής στα χρόνια της χούντας ήμασταν, τρία χρόνια μετά ήρθε και η κοινωνικο-πολιτική αφύπνιση, αλλά μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε ως εδώ. "...όπως οι άνθρωποι σπρώχνονται στη ζωή από την ίδια τη ζωή" που λέει κι ο Μπαλζάκ...
ΥΓ. Ο εκφωνητής στο βίντεο του αγώνα είναι Γερμανός. Αν ενοχλείστε, χαμηλώστε τον ήχο ή και σβήστε τον τελείως. Εντάξει, έντεκα λεπτά η διάρκειά του, αλλά δίνει την πραγματική εικόνα του παιχνιδιού. Με την καλησπέρα μου!...

WM_1970_Deutschland_vs_Italien_Halbfinale

(youtube, 23 Μαΐ 2012)