"Το αναπάντεχο και το μοντέλο ανάπτυξης" από τον φίλο στο fb Panagiotis Sotiris (facebook, 23/7/2018)

...............................................................

Το αναπάντεχο και το μοντέλο ανάπτυξης

(...)

 

από τον φίλο στο fb Panagiotis Sotiris (facebook, 23/7/2018)

Δεν θέλω να ξανακούσω τη λέξη "αναπάντεχο", "δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε", "ήταν πέραν από κάθε πρόβλεψη". Δεν θέλω να το ξανακούσω σε μια χώρα όπου σπαταλιέται περισσότερη φαιά ουσία στα stress test των τραπεζών και γίνονται ατέλειωτα ξενύχτια σε κάθε υπουργείο για να βγουν τα πλεονάσματα, κωδικό τον κωδικό, σέντσι το σέντσι, αλλά δεν υπήρξε ούτε ένας σχέδιο για το τι θα γινόταν εάν είχαμε δύο και τρία μέτωπα στην Αττική και ο καιρός δεν βοηθούσε τα αεροπλάνα και όταν ξέρουμε ότι εν μέσω κλιματικής αλλαγής έτσι γίνονται οι πυρκαγιές, όταν το ξέρουμε από την Καλιφόρνια, από την Πορτογαλία, από την ίδια την ελληνική εμπειρία το 2007...
Πολιτική προστασία σημαίνει προετοιμάζομαι για το αναπάντεχο, για το worst case scenario, για την οριακή περίπτωση, για αυτό που θα γίνει μια φορά στα 100 χρόνια...
Όμως, προηγήθηκαν τα.. πλεονάσματα και η αποπληρωμή του χρέους και το τάισμα των εργολάβων από τον Σπίρτζη...

 Φωνάζουν χρόνια οι δασολόγοι ότι τα μεσογειακά δάση καίγονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, ότι οι φυσικές διαδικασίες αποκατάστασης είναι προτιμότερες από τις αναδασώσεις ότι η δόμηση μέσα σε δάσος είναι εγγενώς επικίνδυνη, ότι δάσος και κατοικίες δεν πολυσυνδυάζονται. Υπενθυμίζουν, δεκαετίες τώρα, ότι η αλλαγή χρήσης της γης, η καταστροφή πρακτικών που περιόριζαν την εύφλεκτη βιομάζα, η έλλειψη σχέσης με το δάσος άλλης από το να προσφέρει δροσιά και θέα, η λογική ότι πρόληψη είναι απλώς να αστυνομεύεις για "εμπρηστές" και όχι π.χ. να μη σωρεύεις σκουπίδια εγκυμονεί κινδύνους. Προσθέτουν τα τελευταία χρόνια την κλιματική αλλαγή και τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Αλλά όλα αυτά εις ώτα μη ακουόντων....
Ένα μοντέλο δόμησης θεμελιωδώς άναρχο, που όρισε ως κοινωνική προσφορά τη δόμηση εντός του δάσους, που δεν μπόρεσε ποτέ να κατοχυρώσει τη βασική έννοια προστασίας (και προφύλαξης) που είναι ότι πρέπει μεγάλες περιοχές, δασικές και μη να είναι περιοχές μη δόμησης (ούτε με 4, ούτε με 14, ούτε με 44 στρέμματα), μετά θα αναζητά τον εμπρηστή (που υπάρχουν...), τον ξένο πράκτορα, τις "συντονισμένες εστίες".
Και προφανώς αυτό το μοντέλο "ανάπτυξης" και οι κυβερνήσεις που το υπηρετούν δεν θα μπορούν να καλύψουν, ιδίως σε περιόδους λιτότητας και περικοπών, τις αυξημένες ανάγκες πυροπροστασίας που οι ίδιοι δημιούργησαν και απλώς θα "ελπίζουν", ότι δεν θα έρθει η κακιά ώρα ή ότι θα βοηθήσουν οι βροχές (παρεμπιπτόντως φέτος υγρό, βροχερό καλοκαίρι είχαμε αλλά δεν ωφέλησε...).. Με υπηρεσίες υποστελεχωμένες, με υπαλλήλους λιγοστούς και με πολιτικούς προϊσταμένους που μάλλον έχουν άλλες προτεραιότητες (γιατί όσο είναι προφανές ότι π.χ. η Ρένα Δούρου δεν θέλει πυρκαγιές στην περιφέρειά της, άλλο τόσο σαφές είναι ότι π.χ. η Περιφέρεια Αττικής δεν έκανε και καμία τομή στα θέμα πυροπροστασίας, όπως δεν έκανε στα αντιπλημμυρικά κ.λπ.).
Και έτσι προχωράμε, με την ανατριχιαστική αίσθηση ότι δυστυχώς η ιστορία θα επαναληφθεί...