"Η καμήλα" γράφει ο Γιώργος Βέλτσος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 16.07.2018)

.............................................................

Η καμήλα

 γράφει ο Γιώργος Βέλτσος *

("Εφημερίδα των Συντακτών", 16.07.2018)

Η δυσκολία του να υπερασπίζεσαι σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ συνίσταται στο ότι υποστηρίζοντας κάτι που δεν υπάρχει θα μπορούσες αμέσως να συμπεράνεις πως τότε όλα επιτρέπονται. Θα όφειλες να ακολουθήσεις τον συλλογισμό του Ντοστογιέφσκι: «Αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται». Αυτός όμως ο συλλογισμός σε αφήνει να ελπίζεις στον ΣΥΡΙΖΑ, μια και η ελπίδα δεν έχει απαγορευτεί ακόμα.

Πρέπει όμως να θεωρήσεις τον ΣΥΡΙΖΑ σαν εκείνη τη δωδέκατη καμήλα του ανέκδοτου, που καταγράφει ο Jean-Pierre Dupuy -φιλόσοφος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Stanford. Αναφέρεται στην παλιά αραβική ιστορία εκείνου του πατέρα που αφήνει στα τρία του παιδιά τις 17 καμήλες του, υπό τον εξής όρο: ο πρωτότοκος θα κληρονομήσει το μισό κοπάδι, ο δευτερότοκος το ένα τρίτο και ο μικρότερος το ένα ένατο.

Αλλά πώς θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί όταν το «δεκαεπτά» δεν διαιρείται ούτε διά του «δύο» ούτε διά του «τρία» ούτε διά του «έξι»; Τη λύση έδωσε ο σοφός δικαστής. Θα πρόσθετε στις δεκαεπτά καμήλες τη δική του κι έτσι οι δεκαοκτώ πλέον καμήλες θα μπορούσαν να μοιραστούν: ο μεγάλος γιος θα έπαιρνε εννέα, ο μεσαίος έξι και ο μικρός δύο. Δηλαδή, 17 καμήλες συνολικά, αφού στο τέλος ο γεροδικαστής θα απέσυρε τη δική του.

Προφανώς στη μοιρασιά η 18η καμήλα (του δικαστή) ήταν φανταστική. Και κανείς λόγος δεν θα υπήρχε να είναι πραγματική, ώστε ο λογαριασμός –θεωρητικά τουλάχιστον– να βγει σωστός.

Ετσι και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο μυαλό μου –και στους δικούς μου υπολογισμούς– δεν είναι παρά η 18η φανταστική καμήλα. Μία φαντασίωση, ένα πρωταρχικό φάντασμα, η καταγωγή του οποίου χάνεται στην καταγωγή του φαντάσματος και στα φαντάσματα της καταγωγής που, σημειωτέον, δεν θα τα αποκαλούσα «κοινωνική δικαιοσύνη» αλλά ατομική αγωνία –ιδιοσυγκρασιακή έστω– ενοχική προφανώς, απελευθερωτική ωστόσο, μια που θα μου επέτρεπε να αναφωνήσω όπως ο Freud στον Fliess, στην επιστολή του στις 21 Σεπτεμβρίου του 1897: «Οφείλω αμέσως να σου εμπιστευτώ το μέγα μυστικό που μου αποκαλύφθηκε αργά τους τελευταίους μήνες. Δεν πιστεύω πλέον στη νεύρωσή μου».

Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς πως εγώ έπαψα να πιστεύω στην Αριστερά…

ΥΓ: Γνωρίζουμε ότι ο Freud το 1897 εγκατέλειψε τη θεωρία του της γοητείας και – κατά την αυτοανάλυσή του – ανακάλυψε «το σύμπλεγμα του Οιδίποδα». Οπότε, λέω, εάν δεν επανεκλεγεί ο Τσίπρας ως αριστερός, θα «κλειδώσει» με το 23% τη συμπλεγματική Κεντροαριστερά στην οποία ηγείται ήδη ως κεντροαριστερός. Και, μάλιστα, χωρίς να του χρειάζεται πατροκτονία, απλούστατα γιατί ο ίδιος συνεχίζει να πιστεύει στη θεωρία της γοητείας (του).