"Ο ανθρωποκεντρισμός σκοτώνει ανθρώπους" γράφει η Ελένη Καρασαββίδου (tvxs.gr, 25/7/2018)

...............................................................

Ο ανθρωποκεντρισμός σκοτώνει ανθρώπους

γράφει η Ελένη Καρασαββίδου (tvxs.gr, 25/7/2018)

Οι αρχαίοι το είπαν με έναν μύθο. Μιλώντας γι’ αυτόν τον «βασιλιά» που στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει  την βασιλεία, σχεδίασε να φάει τα παιδιά του «άλλου». Δίχως να ξέρει πως έτρωγε τα δικά του. Τα δείπνα αυτά ονομάστηκαν «Θυέστια». Και κρύβονται πίσω όχι μόνο από πράξεις, μα κι από λέξεις, που είναι πάντοτε εν δυνάμει πράξεις:  Ίσως γι’ αυτό σχεδόν κάθε ηθικά κλισέ σύνθημα που παίζει εύκολα με το συναίσθημα, αποτελεί φερετζέ  του ακριβώς αντίθετου του. Έτσι και η ατάκα «η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα», δολοφονεί. Και ανθρώπους. Γιατί υποβάλλει την κοσμοαντίληψη πως αφού κάτι  είναι ανώτερο όλων των άλλων, τότε ο πλανήτης του ‘χρωστά, και για να κρατά επίπεδο και στάτους  αξίζει να θυσιαστούν δυσανάλογα τα υπόλοιπα είδη ζωής…

Οπότε αφού αξίζει το στάτους της uber ales ανθρώπινης ζωής μια καλύβα ή μια μεζονέτα στο δάσος, και μάλιστα στο δάσος δίπλα στο κύμα, τότε αξίζει να αποψιλώνονται δασικές εκτάσεις τώρα που (εν μέσω κρίσης να η ευκαιρία!) αγοράζουν πχ οι ανατολικοί, όπως παλιά οι δυτικοί… Ή αξίζει να γίνονται τα δάση πεδία ενός προς εκδίκηση ασύμμετρου πολέμου μεταξύ των ανθρώπων και των εθνικών/κρατικών ή θρησκευτικών συλλογικοτήτων τους. Όποια θεωρία κι αν πιστέψει κανείς ώστε να εξυπηρετήσει κοινωνικές ή πολιτικές βολέψεις για τις δολοφονικές πυρκαγιές, στο βάθος του λαβύρινθου το δίχως κέρατα κι ουρά τέρας που θα τον περιμένει, διαρκώς ένοχο και εν δυνάμει αθώο, θα έχει την μορφή ανθρώπου. Κι εννοείται του ανθρώπου που μας μοιάζει, γιατί δρα συστολικά, εξορίζοντας από την «ανθρωπινότητα» τους «άλλους». Κι έτσι ο απίστευτος ναρκισσισμός του ανθρωποκεντρισμού μας –(αυτός που μεταποιείται από πάντα σε ανάγκη για κέρδος ή κυριαρχία, ή από την εποχή της νεοτερικότητας κι έπειτα σε `ανάγκη για κοινωνικό στάτους ή κατοχή υλικών/ κατοχή της ομορφιάς )-θα καίει και θα σκοτώνει τα άλλα πλάσματα και θα καταλήγει να σκοτώνει πάντα ανθρώπους.

Η νοοτροπία αυτή όχι μόνο δημιουργεί φονικούς εμπρησμούς αλλά και λοβοτομημένους εγκεφάλους, όπως φαίνεται από την κυρίαρχη στον δημόσιο λόγο ιεράρχηση των «περιουσιών» που χάθηκαν (αφού  τα υλικά αγαθά αποτελούν μια πολύπλοκη θεατρική επίδειξη που δομεί το δημόσιο εγώ κι άρα την ζωή μας) πάνω από τα φονευμένα δέντρα και ζώα… Αλλά επειδή όλοι κι όλες κι όλα είμαστε γήινοι και συνδεόμαστε, ό,τι «άσχετα» σκατά στέλνεις στο σύμπαν, έρχεται η ώρα και σου γυρίζουν σαν μπούμερανγκ στο σινιαρισμένο ‘με την μάσκα του πολιτισμού’ πρόσωπο. Ακριβώς γι αυτό,  όπως δείχνει κι η αντίληψη της ολιστικής υγείας, η κακή υγεία των ζώων διασπείρει νόσους και στον άνθρωπο, όπως κι η κακή υγεία των μεταναστών ή των προσφύγων (για`τα κονδύλια υγείας στους οποίους ωρύονται οι σκατόψυχοι, δλδ οι φασίστες) διασπείρει νόσους και στους ΄καθαρούς’. Ακριβώς όπως η αλόγιστη σπατάλη υλικών σαν του νερού και του ηλεκτρικού στον 1ο κόσμο και η κλιματική αλλαγή θα δημιουργήσει αύριο ορδές απελπισμένων μεταναστών του ερημοποιημένου και ραγδαία διαστελλόμενου 3ου κόσμου (εμείς που θα ανήκουμε ‘καθαροί’ μου;) προς τις ‘πολιτισμένες πόλεις’ των εκάστοτε νταβατζήδων ηγετών και πολιτών του πλανήτη.

Οπότε ας συνεχίσουμε με ‘ακκιζόμενη’ ηλιθιότητα μέσα από τα ρεπορτάζ ή στα καφενεία  να νομιμοποιούμε σε κάθε τραγωδία όπως αυτή που (με τόσο πόνο είναι αλήθεια) ζούμε στις μέρες μας την ατάκα «η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα». Και να «σοκαρόμαστε» με τη προσβλητική λέει για τις περιουσίες των νεκρών  (λολ!) και όμως πάνσοφη στην ξεκάθαρη βιοκεντρική αφοβιά της φράση «η ΖΩΗ είναι πάνω απ’ όλα» (δηλαδή η κάθε ζωή). Φράση  που αν γινόταν συνείδηση θα βάραινε έστω  σε (μεγάλο αφού αφορά πολιτισμική αλλαγή) βάθος χρόνου εν δυνάμει κάθε χέρι που πάει να κάψει δέντρα ή να δηλητηριάσει ζώα, να σφάξει ή να κάνει μπούλινγκ στο «διαφορετικό». Σκοτώνοντας αργά ή γρήγορα κι ανθρώπους σε Θυέστια Δείπνα. Και γι αυτό μην μου ζητάτε να κλαίω δημόσια μόνο ή πρώτα για τους ανθρώπους… Οφείλω πρώτα να κλαίω για κάθε αθώα ζωή (και για την ανθρώπινη εννοείται), όσα πόδια και να χε. Γνωρίζοντας πως ο βιοκεντρισμός είναι η πιο ουσιαστική φιλανθρωπία.

Ο Γκεόργκ Τρακλ επεσήμανε κάποτε πως μόνο αυτός που είναι πρόθυμος να πάρει διαζύγιο από την «ευτυχία», (δηλαδή από την βόλεψη, την «επιτυχία» την «δημοφιλία»), μπορεί να γίνει κάτοχος της αλήθειας. Η βόλεψη και η αλήθεια δεν βαδίζουν μαζί, εκτός αν θέλεις να πέφτεις μια ζωή υποκριτικά από τα σύννεφα. Είναι ο ανθρωποκεντρισμός που ως Ιανός, βουστρηφηδόν μεταμφιεσμένος σε υλισμό, σε κάνει να χαιδεύεις τρυφερότερα τον λεβιέ του αυτοκινήτου σου από το κεφαλάκι του παιδιού σου, που σε τρομάζει η σκέψη να έρθει σε επαφή με άλλα πλάσματα/ξωτικά της φύσης στην αποστείρωσή μας, και δεν σε τρομάζει που στην μυρωδιά μήλου αναγνωρίζει μονάχα τοξικά απορρυπαντικά. Είναι ο ανθρωποκεντρισμός που σε κάνει δασικό καταπατητή σε δαιδαλώδεις οικισμούς εκτός σχεδίου δίχως οδούς διαφυγής. (Θυμάμαι ως εθελόντρια πολιτικής προστασίας στα νιάτα μου που δίπλα στις με αυτόματο πιλότο εξουσίες υπήρχαν κι οι πολίτες που δεν καθάριζαν τα ξεραμένα φύλα ούτε καν στην αυλή τους…)  Είναι ο ανθρωποκεντρισμός που γέμισε τον πλανήτη ρημαγμένα «κρέατα» κι εσένα καρκίνο. Τελικά, είναι ο ανθρωποκεντρισμός που, πέρα από όλες τις άλλες αθωότερες μορφές ζωής, σε πυρκαγιές και μη, σκοτώνει ανθρώπους. Αλλά εμείς προτιμάμε να είμαστε «ευτυχισμένοι», και γι’ αυτό, αργά ή γρήγορα, καταλήγουμε πάντα απίστευτα θλιμμένοι.