"Τσόντες του μεσονυκτίου" Του Μ. Θερσίτη («Εφημερίδα των Συντακτών», 18/9/2015)

..........................................................

Τσόντες του μεσονυκτίου

Του Μ. Θερσίτη («Εφημερίδα των Συντακτών», 18/9/2015)

   ΑΠΟ ΤΑ ΩΡΑΙΑ που κρατούν φυλαγμένα οι τοίχοι της πόλης για τα μάτια μας μόνο, πολλά χρόνια τώρα περνώντας μπροστά του ή από το παράθυρο του λεωφορείου κάποιες φορές διαβάζω λίγο πριν από το άλσος Παγκρατίου: «Του 8ώρου οι πεσόντες νανουρίζονται με τσόντες»… Ωραίος ο ποιητής, ωραιότερος ακόμα οι εποχές της… αθωότητας. Είναι δυνατόν ο χι, ψι σημερινός εργαζόμενος ως είδος εν ανεπαρκεία με την  ψυχή στο στόμα να διατηρεί κάποια σχέση με την έννοια του οκταώρου; Επιπροσθέτως να ξεκουράζεται κατόπιν όταν η φύσις ησυχάζει, βαυκαλιζόμενος με βραδινές και μεταμεσονύκτιες τσόντες; Για τις τελευταίες επιτρέψτε μου εδώ μια μικρή διευκρίνιση.

   ΤΣΟΝΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ μια οποιαδήποτε πορνοταινία, ήταν ένα εμβόλιμο μινιμαλιστικό αριστούργημα που μπορούσες να απολαύσεις ψυχή τε και σώματι , σε διαλεχτούς μόνο ναούς της εβδόμης τέχνης. Εκεί που παρακολουθούσες, ας πούμε, το κλασικό αλλά ρουτινιάρικο «Η Μεσόγειος φλέγεται», τσακ, έπεφτε πιπεράτο «Το παλαμάρι του βαρκάρη» για ν’ ανοίξει νέους δρόμους, θαλασσινούς και μη. Κι ενώ αγωνιούσες με τη «Γέφυρα του ποταμού Κβάι», ερχόταν να φαιδρύνει την πολεμική ατμόσφαιρα το ποιητικό – ένα σωστό διαμαντάκι – «Από μπρος είμαι παρθένα κι από πίσω μπαίνουν τρένα».

   ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ αυτό το ιδιαίτερο είδος με τη μεγάλη καλλιτεχνική παράδοση μεταδίδεται συχνά-πυκνά μόνο από τα ιδιωτικά και κρατικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας. Τίποτε όμως δεν είναι όπως παλιά. Τώρα επικρατούν οι επίπεδες σκηνοθεσίες, τα ίδια και απαράλλαχτα ανοργασμικά πλάνα. Φαντασμαγορικά σενάρια που παριστάνουν τις σωτηριολογικές υπερ-παραγωγές, διακόπτουν κάθε τρεις και λίγο το ταλαιπωρημένο, πετσοκομμένο φιλμ της ζωής μας. Διαβάστε τίτλους για να καταλάβετε: «Μόνο μπροστά», «Ούτε βήμα πίσω» (περσινά, ξινά σταφύλια αυτό), «Το ποτάμι που γυρίζει πίσω», «ΚΚΕ το κόμμα σου ΛΑ.Ε.», εν είδει ερωτικο-πολιτικής ενότητας. Όσο για τους ερμηνευτές, δεν φτάνουν ούτε στο δαχτυλάκι του φαλακρού μαΐστορα, του ιεροφάντη της ερωτικής τέχνης. Κάτι καλοσιδερωμένες γραβάτες μόνο, λευκά μαντιλάκια στο τσεπάκι, αυτάρεσκα συναξάρια και μορφές σταχομαζώχτρες του κενού. Ας καθίσουμε λοιπόν το βραδάκι της Κυριακής κι εκεί κοντά στο γλυκό μεσονύχτι, να τους δούμε ακόμα μια φορά μαζί με όλους τους παρατρεχάμενους κομπάρσους - πρωταγωνιστές για μια νύχτα – που θ’ αναλάβουν να ερμηνεύσουν για μας τα ανερμήνευτα, φυλλομετρώντας τα έξιτ πολ και βυθομετρώντας τ’ άδειο τους κεφάλι. Και από Δευτέρα, μαύρη ειν’ η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι. Να ‘πεφτε στις οθόνες μας τουλάχιστον – μας συγχωρείτε διακοπή…