"Oι Νεοέλληνες, ψηφοφόροι με ανταλλάγματα..." γράφει ο Κώστας Κουτσουρέλης από τη σελίδα στο fb (22/9/2015)

............................................................

Oι Νεοέλληνες, ψηφοφόροι με ανταλλάγματα...

γράφει ο Κώστας Κουτσουρέλης από τη σελίδα στο fb (22/9/2015)

 

Το νεοελληνικό κοινωνικό μόρφωμα ως εκ των καταβολών του εκφράζεται πολιτικά μέσα από έναν "συρφετό ατομικών ή μικροομαδικών συμφερόντων" που νέμεται ως λάφυρό του το κράτος. Ευνοιοκρατία και οικονομικός παρασιτισμός, κλεπτοκρατία, συντεχνιασμός, τοπικισμός, οικογενειοκρατία και φατριασμοί είναι τα σταθερά του γνωρίσματα, τα οποία είναι διακεχυμένα στο σύνολο του, εξίσου στα υψηλά όσο και στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα. Η κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα, άλλωστε, είναι ιδιαίτερα έντονη· παγιωμένες τάξεις, με τη δυτική έννοια, στην ουσία δεν υφίστανται.

Αυτό που έχει σημασία είναι να δούμε τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό ως έχει, χωρίς τα παραμορφωτικά γυαλιά των εισαγόμενων εννοιών που περιγράφουν άλλες καταστάσεις που ισχύουν αλλού. Όταν ο Νίκος Φελέκης λ.χ. γράφει σήμερα ότι ο Τσίπρας «Σε οκτώ μήνες έκανε τρεις εκλογές και τις κέρδισε και τις τρεις με διαφορετική μάλιστα στρατηγική και στις τρεις. Τον Ιανουάριο ήταν η αντιμνημονιακή, τον Ιούλιο στο Δημοψήφισμα η αντιευρωπαϊκή και τώρα η μνημονιακή», δείχνει αδρά την πραγματικότητα: στην Ελλάδα τα ιδεολογήματα, οι διακηρύξεις, οι θέσεις είναι προσχήματα, δεν μετρούν. Μετρούν μόνο τα πρόσωπα, οι σχέσεις και τα προσδοκώμενα οφέλη από αυτές. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε τις εκλογές ως κόμμα "αριστερό" ή έστω ριζοσπαστικό, αλλά με τον πιο πατροπαράδοτο τρόπο: ως πάτρωνας-προστάτης ευρέων πελατειακών στρωμάτων. Που με τη σειρά τους εγκατέλειψαν τους προηγούμενους προστάτες τους, τα παλιά κόμματα, διότι παραβίασαν το προϊσχύσαν πελατειακό συμβόλαιο.

Τα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα της Δ. Ευρώπης και της Αμερικής (συντηρητισμός, φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός κ.ο.κ.) δεν έχουν το αντίστοιχό τους στις ελληνικές συνθήκες, παρότι βρίσκουν κατ' όνομα αντιγραφείς. Σε μας τα κόμματα δημιουργούνται σχεδόν αποκλειστικά σε πελατειακή βάση. Παραδείγματα τέτοια έχουμε πάμπολλα. Ο Ε.Βενιζέλος έφτιαξε τους Φιλελευθέρους του όχι με τους διαδόχους του τρικουπισμού, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά με πολιτευτές και κομματάρχες του... Δηλιγιάννη. Στην Κατοχή ολόκληρα χωριά με φιλομοναρχική παράδοση προσχώρησαν στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ. Και σήμερα μας κυβερνούν πιασμένοι χέρι χέρι ένας Τσίπρας και ένας Καμμένος. Πόσους βουλευτές έχει αυτή τη στιγμή η ελληνική βουλή που έχουν αλλάξει δύο και περισσότερα κόμματα; Καθένας πάει εκεί όπου βρίσκει ανταλλάγματα. Και όταν τα ανταλλάγματα αυτά είναι αξιόλογα, οι ψηφοφόροι του ασμένως τον ακολουθούν.