Αν όχι εμείς ποιος; Του Πέτρου Δημητρόπουλου* (http://www.presspublica.gr, 16/9/2015)

............................................................

Αν όχι εμείς ποιος;

Του Πέτρου Δημητρόπουλου*

 (http://www.presspublica.gr, 16/9/2015)

Αν όχι εμείς ποιος;

Αν όχι τώρα πότε;

Είναι το κυρίαρχο μότο σχεδόν ΟΛΩΝ των πολιτικών κομμάτων εν όψει των βουλευτικών εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη.
Θα παραθέσω σε μια πρόταση τα κεντρικά συνθήματα των κοινοβουλευτικών κομμάτων με την εξής σειρά : ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Ν.Δ., ΛΑ.Ε., ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝ.ΕΛ., Κ.Κ.Ε., ΠΑ.ΣΟ.Κ.
ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ (με την) ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΡΟΣΤΑ (διότι) ΤΟ ΟΧΙ ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ (διότι) ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ (διότι είμαστε) ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΛΟ (και) ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ, ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
Αν το διαβάσει κάποιος ως μια καμπάνια ή προεκλογική ομιλία, μπορεί να ταιριάξει σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς, με όποια σειρά και αν τα βάλει κανείς είναι συμβατό…

Διότι όλα τα συνθήματα είναι τέτοια που κάθε πολιτικός φορέας μπορεί να τα εκφωνήσει..

Ποιος δε θέλει να κερδίσει το αύριο; Ποιος δεν μπορεί; Ποιος δεν πιστεύει πως είναι αναγκαίο καλό; κλπ…
Αυτό, όμως, που δεν μπορεί να μετρήσει ο πολίτης είναι η ειλικρίνεια και η εντιμότητα των λεγόμενων και υποσχόμενων από τα πολιτικά κόμματα.

Αυτό μπορεί μόνο από την εμπειρία και τη γνώση του να το διαγνώσει, καθώς και από τα ταξικά χαρακτηριστικά των κομμάτων και την μέχρι σήμερα πορεία τους.

Διότι, πρέπει να δει τι κρύβεται πίσω από τη «γλυκιά εικόνα» του αρνιού… μήπως κρύβεται ένας λύκος; Όμως πολλές φορές, η διάγνωση γίνεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο δηλαδή από την κάλπη και κατά βάση εκφράζεται με την κοπή ενός από τα δύο άνω άκρα…
Πρέπει να πάρουμε υπόψιν έναν παράγοντα, πως η κοινωνία γουστάρει  την ιστορία που βγάζει λίγο πόνο, Που βγάζει λίγο παραμύθι, Που έχει μια προσμονή κλπ.

Ενώ ξέρει πως «αυταπατάται»  πιστεύει πως ίσως τώρα θα είναι αλλιώς.

“Είναι σαν το ανέκδοτο που δύο φίλοι βλέπουν μια ταινία, όπου σε κάποιο σημείο υπάρχει μια σκηνή όπου κάποια άλογα πηδούν ένα χαντάκι και ένα πέφτει μέσα. Kάθε φορά όμως που βλέπουν πάλι την ταινία ο ένας στοιχηματίζει ότι αυτήν τη φορά θα τα καταφέρει το άλογο να περάσει… διότι μια, δυο, πέντε… δεν μπορεί”..

Αυτή η προσμονή όμως τα τελευταία χρόνια διαψεύδεται κατά συντριπτικό ποσοστό, από δυνάμεις με διαφορετική κάθε φορά πολιτική εκφώνηση.

Παρ’όλα αυτά μεγάλο ποσοστό του λαού,  πιστεύει πως πρέπει να δώσει και δεύτερη ίσως  και παραπάνω ευκαιρίες.

Αυτό  απορρέει αρχικά από την ταξική και κοινωνική συνείδηση της κοινωνίας  καθώς και από την μη  διαπαιδαγώγηση στις λογικές της μη ανάθεσης.
Σε αυτή τη μη διαπαιδαγώγηση υπάρχει ένα ολόκληρο επιστημονικό σχέδιο, το οποίο το υπηρετούν τα κόμματα,τα ΜΜΕ, οι πελατειακές σχέσεις, οι μηχανισμοί κλπ.

Υπάρχει, όμως, στο βαθμό που της αναλογεί, μεγάλη ευθύνη της αριστεράς καθώς και του μαζικού κινήματος. Ο λόγος είναι ότι (όχι σε όλους) συντηρεί  κάποια από τα προαναφερθέντα φαινόμενα ακόμα και την τελευταία περίοδο.

Ακόμα και τώρα σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας υπάρχουν αυταπάτες για διαφορετική κατεύθυνση των πραγμάτων, για άλλη πορεία του τόπου, ενώ ξέρουν ότι αυτοί που περιμένουν να  υλοποιήσουν το επιθυμητό είναι αυτοί που έχουν «αναγκαστεί» να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Με αυτόν τον τρόπο εκπαιδεύεται η κοινωνία στη λογική του μικρότερου κακού, του μη χείρον βέλτιστον…

Τρώει τους γλωσσικούς ακροβατισμούς περί εφικτού και επιθυμητού περί θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε κλπ.
Σιγά-σιγά επέρχεται η διολίσθηση. Μπαίνουμε στη λογική του δόθηκε μια μάχη, μάτωσε, κουράστηκε κλπ. Αρχίζει η προσωποποίηση της πολιτικής, βγαίνουν συνθήματα του τύπου «Αλέξη προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα», κλπ.

Με αυτόν τον τρόπο σταδιακά ο πολιτικός οργανισμός διολισθαίνει στη θεοποίηση του προσώπου και όχι της συλλογικότητας.

Να τονίσω εδώ ότι όταν σε έναν πολιτικό οργανισμό της αριστεράς αυτό που επικρατεί στον τίτλο έχει  “όνομα και επώνυμο”, μετατρέπεται σε κάτι άλλο.

Άρα απομακρύνεται από τις αριστερές αξίες και αρχές και γίνεται το κόμμα του Αλέξη, το κόμμα του Παναγιώτη, του Αντρέα…

Η πολιτική είναι στους βασικούς άξονες ίδια (πχ μνημόνια) και στις εκλογές η βασική  επιλογή είναι ποιος θα είναι ο καπετάνιος.
Το συμπέρασμα είναι: Aν η κοινωνία, αν ο λαός, δεν εκπαιδευτεί σε ένα άλλο μοντέλο άμεσοδημοκρατικό, με πραγματική συμμετοχή, χωρίς μηχανισμούς, με αξία πραγματική στην παρουσία του, να καταλάβει πως αυτός είναι κυρίαρχος και όχι ένα φασούλι στο εκλογικό σακούλι, θα έχουμε διαρκώς τέτοιες καταστάσεις με διαψεύσεις και απογοητεύσεις.

Με φρασεολογία αναντίστοιχη με την πορεία των πραγμάτων, με  διάψευση των προσδοκιών. Θέλει άλλο μοντέλο ιδεολογικοπολιτικό, το οποίο  είναι σαφές πως μόνο στην Αριστερά μπορεί κάποιος να το αναζητήσει, να το επιχειρήσει, να πάρει μέρος σε αυτό… και είναι ανάγκη να γίνει.

*Ο Πέτρος Δημητρόπουλος ήταν, μέχρι τις 27 Αυγούστου 2015, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά και συντονιστής Οργάνωσης Μελών ΣΥΡΙΖΑ Ρέντη.