"Αυτοκτονήστε για να σας κρίνουμε" της Ηλιάννας Χατζηδημητρίου (www.protagon.gr, 30/5/2014)

.........................................................

 Αυτοκτονήστε για να σας κρίνουμε

της Ηλιάννας Χατζηδημητρίου

(www.protagon.gr, 30/5/2014)

Τελικά ο Καμμένος δεν είναι ο μόνος που ασχολείται με τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα. Αυτός τις μετράει, άλλοι τις αποτιμούν. Σύμφωνα με τα κριτήριά του φαίνεται ότι κάθε φορά που κάνει δηλώσεις, οι αυτόχειρες αυξάνονται και κατά μία χιλιάδα. Τώρα προστέθηκε και ο δεκαοχτάχρονος μαθητής, ο οποίος φήμες λένε ότι ήταν θύμα πανελληνίων και οικογενειακών προβλημάτων, παρά της οικονομικής κρίσης και άρα ίσως δεν απασχολήσει τόσο τον Πρόεδρο.

Παρ' όλα αυτά, απασχολεί όλους τους υπολοίπους. Αλαλαγμός και χάος. Το ότι έχει κανείς περισσότερες πιθανότητες να ασχοληθούν μαζί του μετά θάνατον παρά όσο ζούσε, είναι αξεπέραστη ευλογία. Το ότι μπορεί να κριθεί και να σχολιαστεί από δεκάδες αγνώστων που υπό άλλες συνθήκες -ζώσας παρουσίας του- δεν θα ενδιαφέρονταν καν για την ύπαρξή του, επίσης αξεπέραστο. Το ότι όλοι οι μικρόνοοι και μικρόψυχοι βρίσκουν ευκαιρία να κάνουν φεϊσμπουκικές και παντός άλλου είδους (και μέσου) αναλύσεις και μελέτες για τα αίτια θανάτου, ασυναγώνιστο.

Θα είχε τραγικό ενδιαφέρον να ασχολούνταν όλοι αυτοί και με τις λοιπές 6.000 αυτοκτονίες (σύμφωνα με στοιχεία Καμμένου πάντα). Έτσι, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ δεν θα ήταν πια μόνος στο κλαμπ "καταγράφονται και μελετώνται αυτοκτονίες". Αν και από ό,τι φαίνεται, ούτε και τώρα είναι.

Και παρεμπιπτόντως, ας αρχίσουμε να αναλύουμε και όλες τις αυτοκτονίες της ιστορίας. Από τα "αυτοκτονικά" μυθιστορήματα μέχρι την πραγματική αυτοκτονία της Σάρα Κέιν και της Βιρτζίνια Γουλφ που μοιάζει τρομακτικά με αυτήν της σαιξπηρικής Οφηλίας. Τις αυτοκτονικές τάσεις που ενέπνευσαν τα πάθη του νεαρού Βερθέρου στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γκαίτε και τις αυτοκτονικά διαποτισμένες "Ώρες" του Κάνιγχαμ. Τον αυτόχειρα Χέμινγουέϊ, τη μαρτυρική αυτοκτονία του Βαν Γκόγκ και τη λυτρωτική του Φρόυντ. Την Σύλβια Πλαθ που όπως γράφει και στη Λαίδη Λάζαρος "το να πεθαίνεις είναι μία τέχνη και εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά" ή τουλάχιστον τον Χίτλερ με την ερωμένη του και τον Κομπέιν.

Κι όσο για τα αίτια... ανεξάντλητα. Αν και κανείς δεν ενδιαφέρεται πια για τον λόγο που αυτοκτόνησαν όλοι αυτοί, αλλά τον γαργαλά να μάθει τί μπορεί να έσπρωξε έναν δεκαοχτάχρονο στο απονενοημένο.

Πιθανώς τελικά το αίτιο να είναι το Κράτος, αφού σύμφωνα με το Νίτσε κράτος είναι αυτό όπου "όλοι χάνουν τον εαυτό τους... όπου η αργή αυτοκτονία όλων ονομάζεται ζωή". Κάποιοι τολμούν να "σπάσουν τα παράθυρα και να πηδήξουν". Ή αλλιώς, η ανάγκη να σιγήσει η βασανιστική φωνή της βούλησης, που αν δεν την καταστείλει η τέχνη θα τα καταφέρει ο θάνατος, ο τελειότερος σκοπός της ζωής σύμφωνα με τον Σοπενχάουερ. Ή ίσως επειδή κανείς βρίσκει την πολυπόθητη απάντηση στο -κατά τον Καμύ- θεμελιώδες φιλοσοφικό ερώτημα πότε και πώς αποφασίζει ότι αξίζει ή όχι να ζει.

Κι ακόμα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την αυτοκτονία ως κοινωνικό ή ως ατομικό φαινόμενο. Ως συνειδητή επιλογή ή παρόρμηση. Αμαρτία ή λύτρωση. Ως αυτοσκοπό ή ως μέσο. Αν το ενδιάμεσο φωτεινό διάστημα λέγεται ζωή, τότε ποιό το πρόβλημα να επιταχύνει κανείς την επιστροφή του στη σκοτεινή άβυσσο; Κι αν σημασία έχει τελικά η υστεροφημία του, κατά ποία έννοια την εξευτελίζει αυτοακυρώνοντας την ύπαρξή του; Κι αν τελοσπάντων ήθελε να αυτοαναιρεθεί, γιατί υποχρεούται να μας ανακοινώσει τους λόγους; Λες και περιμένει το ανυπόμονο κοινό το νούμερο του τσίρκου για να εντυπωσιαστεί, να σχολιάσει και να αναλύσει την απόδοση στον γύρο του θανάτου. 

*Η Ηλιάνα Χατζηδημητρίου είναι πρωτοετής φοιτήτρια της Φιλοσοφικής (στο τμήμα της φιλολογίας). (!)*

*Σημείωση: Το θαυμαστικό δικό μου. Έχω την καλοπροαίρετη απορία για την ηλικία της κ. Χατζηδημητρίου. Την απορία μου την γεννά το "πρωτοετής φοιτήτρια". Αν είναι 18 ή άντε 19 ετών, η απορία γίνεται θαυμασμός...