Το διάστημα ανάμεσα στα ξημερώματα της Δευτέρας 18 Μαΐου και τα μεσάνυχτα της επόμενης Παρασκευής ήταν απαγορευτικά βραχύ για μια σε βάθος ανάλυση των αποτελεσμάτων του α΄ γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών και την εξαγωγή αξιόπιστων προγνωστικών αναφορικά με την αναμέτρηση της 25ης Μαΐου, ασφυκτικά στενό για μια ακριβή αποτίμηση των επιδόσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Πέντε πυρετικά εικοσιτετράωρα, στη διάρκεια των οποίων δικαιώθηκε η πρόβλεψη ότι στο μπλοκ της συγκυβέρνησης και στα κέντρα της μιντιακής διαπλοκής η απόλυτη επιλογή θα ήταν η παραποίηση, οι αυθαίρετες συγκρίσεις με προηγούμενες επιδόσεις, η καλλιέργεια σύγχυσης, η παραπλάνηση ως προς το πραγματικό διακύβευμα του β' αυτοδιοικητικού γύρου και των ευρωεκλογών. Απέδωσε η επιλογή τους αυτή; Η ετυμηγορία της τριπλής κάλπης της 25ης Μαΐου δείχνει ότι απέδωσε μόνο παροδικά. 

Το αποτέλεσμα της χθεσινής αναμέτρησης θα αντιμετωπιστεί από τον αντίπαλο όπως συνήθως. Θα προσπαθήσουν να συγκρατήσουν τον πανικό και την ηττοπάθεια που θα σπείρει στις τάξεις τους η ετυμηγορία της κάλπης. Θα βαρεθούμε να ακούμε τα παπαγαλάκια τους να φλυαρούν. Και καθώς δεν μπορούν να μασκαρέψουν την ήττα σε νίκη, θα κατακλύσουν τα μέσα με επιχειρήματα περί διάψευσης του ΣΥΡΙΖΑ, θα πουν ότι απέτυχε, ότι ανέβασε υπερφίαλα τον πήχη και τιμωρήθηκε γι' αυτό, θα ψέλνουν σε όλους τους τόνους τον επικήδειο της ριζοσπαστικής Αριστεράς


Περιμέναμε κάτι διαφορετικό από τον καταιγισμό στρέβλωσης που εξαπολύθηκε μετά τον α΄ γύρο; Περιμέναμε δημοκρατικές ευαισθησίες και αβρότητες; Καθαρό παιχνίδι; Προφανώς όχι. Προφανέστατα, λοιπόν, είναι καιρός να απαλλαγούμε οι αριστεροί από τα όποια υπολείμματα ενός συμπλέγματος αυτοενοχοποίησης και αυτομαστίγωσης που εξέθρεψαν δεκαετίες και δεκαετίες αυταρχικής μεταχείρισης, διώξεων και υποτίμησης. Είμαστε ακόμη ευάλωτοι στην αποθάρρυνση που καλλιεργεί η συστημική προπαγάνδα και βρισκόμαστε διαρκώς απολογούμενοι. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι τα αποτελέσματα του α' γύρου προκάλεσαν ένα μούδιασμα, μια γεύση φόβου για μια ενδεχομένως δυσάρεστη έκβαση τη δεύτερη Κυριακή: η σκιά της αμφιβολίας, που σκοτίζει την κρίση μέχρι του σημείου να αδυνατείς να ορίσεις τι είναι επιτυχία και τι όχι, να ξεχνάς ότι τον πήχη δεν τον έβαλες εσύ. Θυμάται, αλήθεια, κανείς ποιοι όρισαν αυθαίρετα το ποσοστό 4% ή και 5% ως το μίνιμουμ της διαφοράς ανάμεσα στον βέβαιο νικητή ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. προκειμένου να αμφισβητηθεί η δεδηλωμένη της συγκυβέρνησης και να οδηγηθούμε σε εθνικές εκλογές; Ή ακόμα ποιοι έριξαν στο τραπέζι ως πρόκριμα για εθνικές εκλογές την προϋπόθεση το ποσοστό νίκης του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπερνά το άθροισμα των ποσοστών των δύο της συγκυβέρνησης; Δεν είναι οι ίδιοι που προεξοφλούσαν την περασμένη εβδομάδα κατά κράτος επικράτηση του κ. Σγουρού και του κ. Καμίνη; Οι ίδιοι που προσπαθούσαν, πριν λίγες ώρες ακόμα, αμέσως μετά το κλείσιμο της κάλπης, να αποκρύψουν το ακριβές μέγεθος της απόστασης που χωρίζει τον νικητή ΣΥΡΙΖΑ από τη Ν.Δ.;
Μέσα σ' αυτό το κλίμα, υπερίσχυσαν, παροδικά έστω, οι εντυπώσεις σε βάρος της πραγματικότητας. Που δεν είναι άλλη από το ότι στις αυτοδιοικητικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, από ένα κόμμα χωρίς υπολογίσιμη παρουσία στους περισσότερους δήμους και Περιφέρειες, αναδείχτηκε σε μεγάλη δύναμη, με δυναμική παρουσία παντού. Για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση η ριζοσπαστική Αριστερά απέκτησε σοβαρά ερείσματα στην Αυτοδιοίκηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που το 2010 η δύναμή του δεν ξεπερνούσε το 4%, στις Περιφέρειες εκτινάχτηκε στο 20% . Πρόκειται για πολύ μεγάλη επιτυχία, αλλά που, από ένα καπρίτσιο της συγκυρίας, «επισκιάστηκε» από την επιτυχία που σημείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Αττική και στην Αθήνα.
Έχουμε κάθε λόγο να αντλούμε αυτοπεποίθηση από το γεγονός ότι οι υποψήφιοί μας σημείωσαν πρωτόγνωρες επιδόσεις παντού στην επικράτεια, μολονότι είχαν να αναμετρηθούν με οργανωμένους μηχανισμούς και με πολλαπλούς τρόπους επηρεασμού της ψήφου μέχρι και πάνω από την κάλπη. Κάποτε πρέπει να σηκώσουμε το βάρος της υπερηφάνειας που μας αναλογεί και κυρίως να μην απαξιώνουμε την ψήφο που μας τίμησε. Ο συμπολίτης που έρχεται σ' εμάς δεν το κάνει τώρα από τιμωρητική διάθεση, αλλά με περίσκεψη, προτάσσοντας το εμείς στο εγώ, αυτό το θεμελίωμα της Αριστεράς. Μην του το ανταποδίδουμε φορτώνοντάς του τις μεμψιμοιρίες μας. Η κάθε ψήφος έχει και ποιοτικά χαρακτηριστικά, δηλωτικά του πολιτικού πολιτισμού που υπάρχει πίσω από την ποσοτική αποτίμηση στην κάλπη. Αυτή η ψήφος, αυτός ο πολίτης έχει υπογράψει συμβόλαιο τιμής με την επιλογή του και εμείς επιβάλλεται να το τιμούμε αναλόγως.
Το αποτέλεσμα της χθεσινής αναμέτρησης θα αντιμετωπιστεί από τον αντίπαλο όπως συνήθως. Θα προσπαθήσουν να συγκρατήσουν τον πανικό και την ηττοπάθεια που θα σπείρει στις τάξεις τους η ετυμηγορία της κάλπης. Θα βαρεθούμε να ακούμε τα παπαγαλάκια τους να φλυαρούν. Και καθώς δεν μπορούν να μασκαρέψουν την ήττα σε νίκη, θα κατακλύσουν τα μέσα με επιχειρήματα περί διάψευσης του ΣΥΡΙΖΑ, θα πουν ότι απέτυχε, ότι ανέβασε υπερφίαλα τον πήχη και τιμωρήθηκε γι' αυτό, θα ψέλνουν σε όλους τους τόνους τον επικήδειο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Ό,τι κι αν ειπωθεί κι από οπουδήποτε, η πραγματικότητα είναι πως το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε τη φάση του συγκυριακού και του εφήμερου. Προέκυψε μέσα από τις ανάγκες και τις αναζητήσεις μιας κοινωνίας σε οδυνηρή μετάλλαξη, υπερβαίνει πρόσωπα, ξεπερνά συνιστώσες, αφήνει πίσω του τη χιλιαστική εκδοχή της Αριστεράς. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε αυτό, τόσο το καλύτερο για όλους μας.
Καλωσορίστε την πιο αισιόδοξη Δευτέρα εδώ και πολλά πέτρινα χρόνια.