........................................................
Προσωπικές αναμνήσεις: Η ταινία παίχτηκε στους αθηναϊκούς κινηματογράφους στη χειμερινή σεζόν 1973-74, και μάλλον, αν δεν με απατά η μνήμη μου, μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Δηλαδή, ή στον τελευταίο εναμιση μήνα του 1973, ή στους πρώτους μήνες του 1974. Απόηχος των γεγονότων του Πολυτεχνείου δηλαδή, αλλά και μαυρίλα από τη νέα χούντα του Ιωαννίδη. Μαθητές ακόμη στην Ε' γυμνασίου κάνουμε τα πρώτα βήματα ως σινεφίλ. Έχουν προβληθεί στη χώρα μας "Ο Νονός", το "Jesus Christ Superstar", το "Κραυγές και Ψίθυροι" του Μπέργκμαν και αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα άλλο σύμπαν, έξω και πέρα από την τηλεόραση, έξω και πέρα από τον ελληνικό κινηματογράφο (εννοώ τις χαζοκωμωδίες του και τα μελό του - ποιος να τόλεγε ότι μετά από 40 χρόνια υπάρχουν συνομήλικοί μου που τον αναπολούν...), έξω και πέρα από τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη με τα οποία μας βομβαρδίζουν στο σχολείο (στην υπερσυντηρητική Πρότυπο Ευαγγελική Σχολή της Νέας Σμύρνης). Αναζητούμε την υπέρβαση των ορίων της ηθικολογούσας ανατροφής μας από τις οικογένειές μας και από τους κοινωνικούς θεσμούς.
Πηγαίνουμε και βλέπουμε την ταινία του Φερρέρι. Νέο σοκ! Η αλληγορία της με ταράζει. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που να επιδιώκουν το θάνατό τους τρώγοντας και κάνοντας σεξ ακαταπαύστως; Γροθιά στον εκκολαπτόμενο καταναλωτισμό μας που από εκείνη την εποχή επωάζεται. Συζητάμε για την ταινία στα διαλείμματα στο σχολείο, πολλοί χαζογελάνε και αντιμετωπίζουν την εμπειρία τους ανεκδοτολογικά, κάπως σαν ένα σόκιν αστείο ή σαν ηδονοβλεπτική εμπειρία ή σαν μπαλαφαριά που προκάλεσε χοντρό και βλακώδες γέλιο. Φυσικά και αντιδρώ σ' αυτήν την υποδοχή από τους συμμαθητές μου (δεν ήταν όλοι που αντέδρασαν έτσι, είναι και 2-3 ακόμη στους 40 που είχαν παρόμοια με τα δικά μου αντανακλαστικά), αλλά μετά από λίγο έρχεται η αποκάλυψη: ο γελοίος και θλιβερός φιλόλογός μας ξέρει ότι πήγαμε και είδαμε την ταινία! Ξέρει ακόμα και την μέρα και την ώρα, και τον κινηματογράφο στο κέντρο της Αθήνας που την είδαμε. Ξέρει τη σύνθεση της παρέας μας - ήμασταν και με κορίτσια, εμείς οι μαθητές ενός σχολείου αρρένων! Ήταν έξω (ή και μέσα στο σινεμά;) επιφορτισμένος να μας παρακολουθεί! Λίγο αργότερα - την άνοιξη του 1975 - θα μας παρακολουθούν καθηγητές μας για να δουν ποιοι από μας συμμετέχουν στην πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία στις 21 Απριλίου (α' ελεύθερη επέτειο του πραξικοπήματος και α' πορεία που χτύπησε η αστυνομία της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης Καραμανλή, όταν μέλη του ΕΚΚΕ μπήκαν στο κτίριο της πρεσβείας). Έτσι η ταινία του Φερρέρι φέρει για μένα, εκτός από τη μύηση στην προοδευτική τέχνη, και την ανάμνηση του χαφιεδισμού του συστήματος, ενός συστήματος που καιροφυλαχτεί για να μας επαναφέρει, εμάς τους παραστρατημένους, στο σωστό δρόμο.
Το μουσικό θέμα της ταινίας:
Μικρό αφιέρωμα για "Το Μεγάλο Φαγοπότι" (ταινία του Μάρκο Φερέρι-1973)
Προσωπικές αναμνήσεις: Η ταινία παίχτηκε στους αθηναϊκούς κινηματογράφους στη χειμερινή σεζόν 1973-74, και μάλλον, αν δεν με απατά η μνήμη μου, μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Δηλαδή, ή στον τελευταίο εναμιση μήνα του 1973, ή στους πρώτους μήνες του 1974. Απόηχος των γεγονότων του Πολυτεχνείου δηλαδή, αλλά και μαυρίλα από τη νέα χούντα του Ιωαννίδη. Μαθητές ακόμη στην Ε' γυμνασίου κάνουμε τα πρώτα βήματα ως σινεφίλ. Έχουν προβληθεί στη χώρα μας "Ο Νονός", το "Jesus Christ Superstar", το "Κραυγές και Ψίθυροι" του Μπέργκμαν και αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα άλλο σύμπαν, έξω και πέρα από την τηλεόραση, έξω και πέρα από τον ελληνικό κινηματογράφο (εννοώ τις χαζοκωμωδίες του και τα μελό του - ποιος να τόλεγε ότι μετά από 40 χρόνια υπάρχουν συνομήλικοί μου που τον αναπολούν...), έξω και πέρα από τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη με τα οποία μας βομβαρδίζουν στο σχολείο (στην υπερσυντηρητική Πρότυπο Ευαγγελική Σχολή της Νέας Σμύρνης). Αναζητούμε την υπέρβαση των ορίων της ηθικολογούσας ανατροφής μας από τις οικογένειές μας και από τους κοινωνικούς θεσμούς.
Πηγαίνουμε και βλέπουμε την ταινία του Φερρέρι. Νέο σοκ! Η αλληγορία της με ταράζει. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που να επιδιώκουν το θάνατό τους τρώγοντας και κάνοντας σεξ ακαταπαύστως; Γροθιά στον εκκολαπτόμενο καταναλωτισμό μας που από εκείνη την εποχή επωάζεται. Συζητάμε για την ταινία στα διαλείμματα στο σχολείο, πολλοί χαζογελάνε και αντιμετωπίζουν την εμπειρία τους ανεκδοτολογικά, κάπως σαν ένα σόκιν αστείο ή σαν ηδονοβλεπτική εμπειρία ή σαν μπαλαφαριά που προκάλεσε χοντρό και βλακώδες γέλιο. Φυσικά και αντιδρώ σ' αυτήν την υποδοχή από τους συμμαθητές μου (δεν ήταν όλοι που αντέδρασαν έτσι, είναι και 2-3 ακόμη στους 40 που είχαν παρόμοια με τα δικά μου αντανακλαστικά), αλλά μετά από λίγο έρχεται η αποκάλυψη: ο γελοίος και θλιβερός φιλόλογός μας ξέρει ότι πήγαμε και είδαμε την ταινία! Ξέρει ακόμα και την μέρα και την ώρα, και τον κινηματογράφο στο κέντρο της Αθήνας που την είδαμε. Ξέρει τη σύνθεση της παρέας μας - ήμασταν και με κορίτσια, εμείς οι μαθητές ενός σχολείου αρρένων! Ήταν έξω (ή και μέσα στο σινεμά;) επιφορτισμένος να μας παρακολουθεί! Λίγο αργότερα - την άνοιξη του 1975 - θα μας παρακολουθούν καθηγητές μας για να δουν ποιοι από μας συμμετέχουν στην πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία στις 21 Απριλίου (α' ελεύθερη επέτειο του πραξικοπήματος και α' πορεία που χτύπησε η αστυνομία της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης Καραμανλή, όταν μέλη του ΕΚΚΕ μπήκαν στο κτίριο της πρεσβείας). Έτσι η ταινία του Φερρέρι φέρει για μένα, εκτός από τη μύηση στην προοδευτική τέχνη, και την ανάμνηση του χαφιεδισμού του συστήματος, ενός συστήματος που καιροφυλαχτεί για να μας επαναφέρει, εμάς τους παραστρατημένους, στο σωστό δρόμο.
"Το Μεγάλο Φαγοπότι."
Σαν σήμερα, η ταινία του Marco
Ferreri προκαλεί το 1973 ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία του
Φεστιβάλ των Καννών.
 |
| Ο σκηνοθέτης Μάρκο Φερρέρι (1928 - 1997) |
Με νέα αποκατεστημένη κόπια, το Μεγάλο Φαγοπότι
επέστρεψε φέτος στις Κάννες, 40 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του, στα πλαίσια
ενός αφιερώματος σε παλιά αριστουργήματα του κινηματογράφου. Παρόντες στην
αίθουσα ο Michel Piccoli και η Andréal Férréol , δύο από τους πρωταγωνιστές της
ταινίας. Βλ. e-Bay.
 |
| Οι 4 πρωταγωνιστές Μισέλ Πικολί, Φιλίπ Νουαρέ, Ούγκο Τονιάτσι, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι |
"Στο τέλος της προβολής μια γυναίκα με άρπαξε και
μου είπε "ντρέπομαι που είμαι Γαλλίδα". Δεν ήξερα τι να της απαντήσω,
αλλά ήταν πολύ σκληρό. Και όλο αυτό συνεχίστηκε στις Κάννες κατά τη διάρκεια
όλης της προβολής. Στο Paris Match υπήρξαν οι υπέρ και οι κατά. Κάποια
εστιατόρια στο Παρίσι μας απαγόρευσαν την είσοδο. Ένα βράδυ με μια φίλη σε ένα
ιταλικό εστιατόριο ένα ζευγάρι ήρθε και με βρήκε και ο άνδρας μου είπε
"αφού είστε εδώ κυρία μου, εγώ φεύγω!!". Επί μήνες το σκάνδαλο καλά
κρατούσε. Και καλά θα ήταν να υπήρχε και πάλι απόψε... λίγο σκάνδαλο". (Η
Andréal Férréol, πρωταγωνίστρια της ταινίας, αναφέρθηκε στο σκάνδαλο της
ταινίας στο τέλος της φετινής επαναπροβολής της στο Φεστιβάλ των Καννών.). Πηγή: www.lifo.gr
 |
| Πάνω η Αντρέα Φερεόλ που με τα οπίσθιά της ο Ούγκο Τονιάτσι έπλαθε ζύμη για κάποιο έδεσμα |
Το μουσικό θέμα της ταινίας:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου